Η σχέση μου με τη ζωγραφική και ό,τι τη συνοδεύει ήταν από πάντα πολύ απλή. Εκείνη στεκόταν όμορφη και αγέρωχη σε κάποιο μουσείο, δρόμο, αφίσα, διαφήμιση κι εγώ απέναντί της να τη θαυμάζω χωρίς να μπορώ μήτε να την «παράξω», μήτε να την αγγίξω (don’t touch the artwork που λένε κι όλες οι ταμπέλες στο κάτω μέρος ενός πίνακα).
Φυσικά και είχα προσπαθήσει με μαθήματα ζωγραφικής στην Δημοτική Πινακοθήκη Γ.Ι. Κατσίγρα της Λάρισας και στο λύκειο με doodling πάνω σε βιβλία και θρανία. Στη σχολή πλέον, είχα αποφασίσει ότι η ζωγραφική δεν είναι για μένα και απέφευγα μετά μανίας τα μαθήματα εικαστικών. Σε εκείνη την ίδια σχολή γνώρισα την πλέον καλύτερή μου φίλη, την Έβελυν. Πέντε χρόνια αργότερα, η ζωή μου γέμισε καμβάδες και πινέλα και τα ρούχα μου λεκέδες από τα δικά της χρώματα.
Εδώ και κάποια χρόνια, η Έβελυν είχε ξεκινήσει μαθήματα στο Kristiboni και φέτος το καλοκαίρι βρέθηκα κι εγώ δίπλα της στην πρώτη της έκθεση με το εργαστήρι
Μέρες μετά πήγαμε μαζί στον χώρο τους κι εγώ μαγεύτηκα ξανά. Ένα εργαστήρι γεμάτο φως, ταλαιπωρημένα πινέλα, γέλια παιδιών, καταπράσινα φυτά και δύο πολύ όμορφους ανθρώπους να συντονίζουν αυτό το γλυκό χάος. Όπως ήταν αυτονόητο για εμένα, δε θα άφηνα κάτι τόσο μαγικό να ξεφύγει τόσο εύκολα.
Η μέρα που μίλησα με τον Χρήστο, έναν εκ των δύο ιδρυτών, ήταν γεμάτη βροχή και υγρασία κι εγώ έριχνα την κατήφεια μου σε κάποιον ανάδρομο πλανήτη. Με το που μπήκα στο Kristiboni και έκατσα απέναντι από τον Χρήστο με κατέκλυσε μια ανακούφιση και το μόνο που μπορούσα να σκέφτω ήταν «θέλω να ζήσω εδώ, ανάμεσα στην τέχνη, αυτή τη μελαγχολική μέρα».
Ξεκινώντας από τα βασικά, το Kristiboni μετράει 14 χρόνια λειτουργίας και είναι ένα εγχείρημα, μια σύμπραξη δύο βαθιά ερωτευμένων με την τέχνη ανθρώπων, του Χρήστου Κρανιώτη και του Γιάννη Παλατζίδη
Το δικό τους τρίπτυχο της επιτυχίας συμπληρώνει ο Γιώργος Μπογιατζής που εδώ και 4 χρόνια έχει το τμήμα κόμικ. Μαζί βρεθήκαμε τέλη Ιουνίου διότι τρέχουν ένα θερινό πρόγραμμα για παιδιά το οποίο περιλαμβάνει εικαστικές δράσεις, οριγκάμι, επιτραπέζια και προβολές ταινιών. Είχα την τύχη να παρακολουθήσω λίγο από το μάθημα του Γιάννη και πραγματικά σκέφτηκα να γραφτώ κι εγώ – κι ας ανέβαζα κατά πολύ τον μέσο όρο ηλικίας!
Καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς λειτουργούν τμήματα παιδικά, εφηβικά, ενηλίκων, κόμικ, φωτογραφίας, αλλά και προετοιμασίας για τις εξετάσεις της Καλών Τεχνών και του Καλλιτεχνικού Γυμνασίου τα οποία απαιτούν ιδιαίτερες γνώσεις και τεχνικές. Φυσικά, δίνεται μεγάλη βάση στα δημιουργικά τμήματα, όπου σκοπός είναι να κάνεις αυτό που πραγματικά ονειρεύεσαι. Όπως μου είπε και ο Χρήστος: Στη σχολή με ενδιαφέρει η πρόοδος. Την προοδευτική ματιά την έχω πιο πάνω κι από την δημιουργία.
Ο Χρήστος και ο Γιάννης είναι η έμπνευση και το θάρρος που χρειάζεται αυτός ο κόσμος
Στα 25 τους πήραν την απόφαση με τόλμη (και σίγουρα, γοητεία) να παράξουν το έργο που θέλουν πραγματικά με τους δικούς τους όρους. Αν «αφαιρέσουμε» από το Kristiboni τις πολλές εκθέσεις, τα ταξίδια, τις μαθήτριες και τους μαθητές, τότε μένει η όρεξη, η αγάπη και ο Αργύρης. Ο Αργύρης Μπακαλίδης με τα λόγια του Χρήστου είναι το Kristiboni. Όντας ο πρώτος μαθητής που ενηλικιώνεται στη σχολή και εκείνος που βρίσκεται εκεί από την πρώτη μέρα εδώ και 14 χρόνια, αποτελεί την έννοια της συνέχειας που θέλουν να δώσουν στο εργαστήρι.
Θέλουμε να υπάρξει μοίρασμα και συνέχεια. Στόχος μας είναι το Kristiboni να μεγαλώσει και να μπούνε μέσα μαθητές μας. Μας ενδιαφέρει πέρα από τη δημιουργία, η ελευθερία του πνεύματος και της έκφρασης, η αποδοχή και η ωραία σύνθεση. Σαν συνεργάτες θέλουμε να έχουμε μια ωραία σύνδεση μεταξύ μας. Όσο για τον Αργύρη, ονειρεύομαι ότι μια μέρα θα είμαστε συνεργάτες.
Χρήστο, τι συμβουλή θα έδινες στα παιδιά που δίνουν εξετάσεις για την Καλών Τεχνών τον Σεπτέμβριο;
Εγώ δεν είμαι υπέρμαχος αυτής της διαδικασίας. Παρ’όλα αυτά, είναι απαιτητική και χρονοβόρα και τα παιδιά κάνουν μεγάλη προσπάθεια. Αυτό που λέω πάντα είναι να πίνουν πολλά υγρά, να τρώνε σωστά και να κοιμούνται νωρίς το προηγούμενο βράδυ. Να κάνουν μόνο θετικές σκέψεις και να πάνε με καλή ενέργεια στις εξετάσεις.
Πριν κλείσουμε θέλω να μάθω από πού αντλείς εσύ έμπνευση.
Από τα βαθιά τραύματά μου, από το γεγονός ότι δεν έλαβα την αγάπη που μπορεί να ήθελα ως παιδί. Από τους φίλους μου που είναι τα άτομα που θαυμάζω και αγαπώ περισσότερο στον πλανήτη Γη, αλλά και από τα ζωάκια μου, τον Σπύρο, τον Πέτρο και τη Μαίρη, τον σκύλο και τις δύο γάτες μου. Το να είμαι μαζί τους είναι η καλύτερη εκδοχή ποιοτικού χρόνου που μπορώ να φανταστώ στην καθημερινότητά μου. Φυσικά και από τη σχολή μου, από τα παιδιά. Προσπαθώ να καλλιεργώ τρόπους να εμπνέομαι και η ψυχοθεραπεία με ενέπνευσε πολύ σαν διαδικασία.
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τη φιλοξενία και την όμορφη συζήτηση! Θα τα πούμε από το φθινόπωρο για εκείνα τα μαθήματα φωτογραφίας (γέλιο).
Εγώ σε ευχαριστώ και σε περιμένουμε!
