Μια σύγχρονη ματιά στο είδος των “ποιός-το-έκανε” ταινιών που καταφέρνει να κρατήσει το πνεύμα των κλασσικών του είδους. O Rian Johnson με τη νέα του ταινία, Knives Out, παθαίνει Agatha Christie και γράφει – σκηνοθετεί μια ταινία μυστηρίου που παραμένει απο την αρχή ως το τέλος διασκεδαστική και ανατρεπτική.
Πλοκή
Το πρωί μετά το πάρτι γενεθλίων του διάσημου και ζάμπλουτου μυθιστοριογράφου Harlan Thrombey, (Christopher Plummer) ο ίδιος βρίσκεται νεκρός στο δωμάτιό του. Στο πάρτι, που έγινε στο ίδιο σπίτι, ήταν καλεσμένη όλη η οικογένεια του κοντινή και μη. Μετά την εύρεση του πτώματος η διαλεύκανση της υπόθεσης αναθέτεται μυστηριωδώς στον ντετέκτιβ Benoit Blanc (Daniel Craig) και σε δύο αστυνομικούς. Όλα υποδεικνύουν αυτοκτονία, μέχρι που αρχίζουν οι καταθέσεις των μελών της οικογένειας και το ένα ψέμα έρχεται μετά το άλλο. Από τον νεο-Ναζί εγγονό και την influencer νύφη μέχρι την νοσοκόμα με δυσανεξία στα ψέματα, όλοι φαίνεται ότι έχουν κάτι να κρύψουν και όλοι θεωρούνται ύποπτοι. Έτσι, ο κύριος Blanc θα πρέπει να καταλάβει ποιός είχε το καλύτερο κίνητρο και πώς θα μπορούσε να στήσει μια τόσο προφανή αυτοκτονία.
Ερμηνείες
Η μία καλύτερη από την άλλη αν και δεν τις πολυ-βλέπουμε. Ο Daniel Craig στο ρόλο του Ηρακλή Πουαρό της υπόθεσης, Benoit Blanc, είναι απολαυστικός και γεμάτος ενέργεια. Ιδιαίτερα με τον αυθορμητισμό και την ευχάριστη διάθεση του, δίνει μια ανθρώπινη διάσταση στο ευφυές μυαλό ενός σπουδαίου ντετέκτιβ και κάνει το χαρακτήρα του εύκολα αρεστό και προσεγγίσιμο. Παράλληλα η γοητευτική συμπρωταγωνίστρια Ana de Armas, παρουσιάζει την επιτομή του αθώου βλέμματος και διατηρεί αξιοσέβαστα την ακεραιότητα του χαρακτήρα της.
Από την άλλη, η επιβλητική Jamie Lee Curtis συνδυάζει τέλεια την κλάση και άνεση μιας ισχυρής γυναίκας με την αγωνία και το φόβο μιας απελπισμένης υποψήφιας κληρονόμου. Τον οργισμένο με την οικογένεια και αγενή εγγονό υποδύεται ο Chris Evans. Καταφέρνει βέβαια να κάνει εμάς να τον συμπαθήσουμε καθώς περιφρονεί την “υπεροχή” και τον ελιτισμό της οικογένειας του. Τέλος, η απολαυστικότατη Toni Collette υποδύεται μοναδικά την πολιτικά ορθή, “εναλλακτική και προοδευτική” μοντέρνα lifestyle guru, με όλο τον αέρα και το ύφος που αρμόζει.
Το θέμα είναι όμως ότι καταφέρνουμε να πάρουμε “κλεφτές ματιές” από αυτό το τόσο αξιόλογο κάστ και είναι κρίμα καθώς η ταινία απο τη μέση και μετά περιστρέφεται κυρίως γύρω από τρείς χαρακτήρες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Michael Shannon. Ακριβώς λόγω της ελάχιστης προβολής του, περνάει σχεδόν απαρατήρητος στην ταινία.
Σκηνοθεσία – Συγγραφή
Σκηνοθετικά η παρούσα ταινία δεν έχει να προσθέσει κάτι. Αυτό βέβαια δεν είναι και αρνητικό. Ο ρόλος της κάμερας είναι κυρίως βοηθητικός για την αφήγηση της ιστορίας. Εκεί θα έπρεπε και εκεί πέφτει τελικά η μεγαλύτερη βαρύτητα, διατηρώντας απλά – συνηθισμένα κάδρα εμπλουτισμένα με γρήγορα ζουμ στους χαρακτήρες και slow motion υπό τη συνοδεία κλασσικής μουσικής. Αξιοσημείωτη και αξιοσέβαστη είναι η επιλογή του Johnson να περιορίσει τη λεκτική αφήγηση. Φροντίζει έτσι ώστε κάθε μικρή ιστορία, αναδρομή και περιγραφή να γίνεται μέσω εμβόλιμων γρήγορων σεκάνς διατηρώντας έτσι το ενδιαφέρον. Επίσης, κατά τη διάρκεια της ταινίας ακούγονται και διάφοροι τζαζ ήχοι που όπως πάντα προσδίδουν ζωντάνια και κομψότητα.
Αξίζει ακόμα να σημειωθεί και η έξυπνη διαχείριση των μυστηρίων που προκύπτουν. Με αυτό εννοώ την αφελή και άπειρη αντιμετώπιση των αποριών που θα μπορούσαν να προκύψουν στον ντετέκτιβ. Έτσι αποκλείονται γρήγορα αχρείαστες προεκτάσεις και γνωστά κλισέ τέτοιων ταινιών. Δεν αναλωνόμαστε δηλαδή σε διαλόγους και έρευνες που γνωρίζουμε ήδη την εξέλιξή τους. Σε τελική ανάλυση ωστόσο θεωρώ οτι η αποκάλυψη του υπεύθυνου του φόνου είναι λιγότερο ενδιαφέρουσα απο τα όσα προηγούνται. Προσωπικά πιστεύω ότι το στήσιμο του φόνου και η ανάπτυξη της πλοκής γύρω απο αυτό δεν είναι τόσο ευφυή όσο μας κάνει η ταινία να νομίζουμε. Θα μπορούσε να με εντυπωσιάσει πολύ περισσότερο αν ένιωθα ότι ο ένοχος και το κίνητρο του ήταν τελείως απρόσμενα και άν βέβαια είχα μπεί στην αίθουσα με λιγότερες προσδοκίες.
Ενδιαφέρον είναι βέβαια αν αρχίσεις να παρατηρείς και το συμβολισμό στην ταινία. Παρά τους περιορισμούς που επιφέρει το είδος, το Knives Out κάνει και κοινωνικό σχόλιο που εφαρμόζει στην Αμερική του σήμερα. Απο το πρόβλημα των μεταναστών, μέχρι και σε ηθικά διλλήματα, η ταινία αποδίδει δικαιοσύνη και προκαλλεί το θεατή να σκεφτεί. Τέλος, ο Rian Johnson κρύβει οπτικά hints για τον ένοχο σε κρίσιμες για την πλοκή στιγμές. Με αυτόν τον τρόπο δίνει την ευκαιρία στο θεατή να τον αντιληφθεί πριν την τελική αποκάλυψη του.
Βαριόμουν να διαβάσω τα παραπάνω, να πάω να τη δώ;
Ναι. Σίγουρα ναι. Είτε θέλεις να δείς κάτι ανάλαφρο είτε θέλεις να σπαζοκεφαλιάσεις, το Knives Out μπορεί να σου προσφέρει και τα δύο. Για τις 2 ώρες και 10 λεπτά διάρκειας του, παραμένεις σίγουρα σε εγρήγορση. Είναι γεμάτο χιούμορ, ένταση και αρκετά plot twist για να κρατήσει και αυτούς που βαριούνται εύκολα.
