Αρχές Φθινοπώρου και το μόνο που -προς το παρόν- θυμίζει αυτή την εποχή είναι το άνοιγμα των κλειστών κινηματογράφων της πόλης και οι ανακοινώσεις των επερχόμενων φεστιβάλ. Λίγο πριν μπούμε για τα καλά σε αυτόν τον ρυθμό, κι ενώ περιμένω πως και πως να δω στη μεγάλη οθόνη κάθε ταινία που έχω στη watchlist μου, ξεκίνησα πρώτα με το Kneecap.
Με αφορμή την έκθεση του φωτογράφου Δημήτρη Μουγκού «Κανά Δυο Φωτογραφίες» στο Cinobo Opera – η οποία θα παραμείνει ανοιχτή μέχρι και 4 Οκτώβρη (Ακαδημίας 57, με ελεύθερη είσοδο)- το Cinobo διοργάνωσε ένα κινηματογραφικό τριήμερο με ειδικές προβολές που έδεσαν απόλυτα με το ύφος της έκθεσης.
Έτσι, έκλεισα κι εγώ το εισιτήριο μου για την avant premiere της νέας ταινίας του Rich Peppiatt που είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον μου ήδη από την πρώτη press φωτογραφία που είχε κυκλοφορήσει. Η ταινία κέρδισε το βραβείο κοινού NEXT στο φετινό φεστιβάλ του Sundance και όλ@ μιλούν για το Trainspotting της νέας γενιάς. Ωστόσο, το Kneecap είναι λίγο από αυτό και πολλά από όλα. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Kneecap. Ένας τίτλος ταινίας και όχι μόνο.
Πρόκειται για το όνομα μιας ιρλανδικής χιπ-χοπ μπάντας που έμελλε να αλλάξει τα δεδομένα της ραπ μουσικής στη χώρα. Ακριβώς αυτό μας περιγράφει κινηματογραφικά ο Peppiatt σε συνεργασία με τους Moglai Bap, Mo Chara και DJ Provai, τα μέλη του συγκροτήματος που πρωταγωνιστούν και στην ταινία. Είναι, δηλαδή, αυτό που φαντάζεσαι – μια ταινία για την ιστορία της μπάντας τους.
Η ιστορία εκτυλίσσεται στο Μπέλφαστ και ακολουθεί τον Liam (Mo Chara) και τον Naoise (Moglai Bap), δύο φίλους που ανήκουν στη «γενιά της κατάπαυσης του πυρός» και μεγάλωσαν μαθαίνοντας ιρλανδικά. Ο πατέρας του Naoise, ο Arlo (στην ταινία ο Michael Fassbender), πρώην παραστρατιωτικός, ζει κρυμμένος έχοντας σκηνοθετήσει τον θάνατό του, απογοητευμένος από τον γιο του που ακολουθεί έναν χαλαρό τρόπο ζωής. Ένα βράδυ, ο Liam συλλαμβάνεται σε ένα πάρτι, και ο JJ (DJ Provai), δάσκαλος και διερμηνέας, τον βοηθάει να αποφύγει τις κατηγορίες. Ο JJ ανακαλύπτει τα ταλέντα του Liam διαβάζοντας το σημειωματάριό του με σκόρπια στιχάκια και τους πείθει, μαζί με τον Naoise, να δημιουργήσουν το ιρλανδόφωνο χιπ-χοπ συγκρότημα Kneecap. Η μουσική τους τραβά την προσοχή σταδιακά, αλλά προκαλεί αντιδράσεις λόγω των πολιτικών τους στίχων και του «χυδαίου» περιεχομένου. Ο JJ ανησυχεί για την καριέρα του και εμφανίζεται ανώνυμα ως “DJ Próvaí” στις συναυλίες τους, φορώντας μάσκα με τα χρώματα της σημαίας της Ιρλανδίας.
Το σπουδαίο επίτευγμα αυτής της ταινίας είναι ότι καταφέρνει με εξαιρετικές συχνότητες μοντάζ και μια πολύ ιδιαίτερη κινηματογραφική ματιά να σε βάλει μέσα σε έναν κόσμο που ίσως είναι μακριά από τον δικό σου, να σε κάνει μέρος μιας ιδέας μεγαλύτερης από μερικούς «χυδαίους» στίχους. Άνθρωποι που πασχίζουν να κρατήσουν τη γλώσσα τους ζωντανή και να εκφράζονται μέσα από την τέχνη τους σε μια χώρα που έχει καταπατηθεί προσπαθώντας να ανακτήσει την χαμένη της ταυτότητα. Άνθρωποι που έμαθαν να ζουν με τα «πρέπει» της κοινωνίας τους και κανείς δεν τους ρωτάει αν τους ταιριάζει αυτή η πραγματικότητα. Άνθρωποι που θέλουν να μοιραστούν και να μιλήσουν την ίδια γλώσσα με άλλους ανθρώπους.
Το γρήγορο μοντάζ, οι σημειώσεις πάνω στην οθόνη, το τρομερό dark χιούμορ on και off screen είναι ακόμα μια γλώσσα αυτής της ταινίας που σε έλκει και σε παρασέρνει στον ραπ ρυθμό της. Είναι πολύ ιδιαίτερο να ξέρεις πως όλα όσα βλέπεις έχουν συμβεί όχι πολύ μακριά από το τώρα, και είναι ταυτόχρονα συναρπαστικό το πώς μπορεί η μουσική να μιλήσει σε εκείν@ που θέλουν να ακούσουν.
Προσωπικά, το Kneecap κατάφερε να μου πει πολλά, ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνω καθόλου ιρλανδικά. Αλλά, δεν έχει σημασία, γιατί ίσως τελικά αυτό να είναι σινεμά.
Το Kneecap έρχεται στους κινηματογράφους τον Οκτώβριο από το Cinobo.
0
