Η αρχιτεκτονική διαθέτει πολλές διαφορετικές εκφάνσεις. Από το σχεδιασμό νέων κτιρίων, πάρκων και πλατειών στην αποκατάσταση παλιών κτιρίων και το σχεδιασμό αντικειμένου. Και δεν είναι μόνο αυτά. Μεγάλο ενδιαφέρον προσελκύει τα τελευταία χρόνια η αποκατάσταση. Το γιγαντιαίο κτιριακό απόθεμα που υπάρχει απαιτεί έξυπνες και βιώσιμες λύσεις για να επιτευχθεί η αναγέννηση. Παλιά εργοστάσια, αποθήκες, ερειπωμένες κατοικίες αποκτούν ξανά ζωή. Σήμερα, θα περιηγηθούμε σε ένα τέτοιο δείγμα αρχιτεκτονικής. Θα ταξιδέψουμε στην Ελβετία, όπου ο αρχιτέκτονας Lukas Lenherr δημιούργησε το “Kleines Haus” (μικρό σπίτι).
Βρισκόμαστε στο Jonschwil, μια ελβετική πόλη γεμάτη με παλιούς αχυρώνες και αποθήκες. Πρόκειται για κτίρια χωρίς εσωτερικά χωρίσματα, κτισμένα μόνο με ξύλο και σιδερένιες κολώνες, με μεγάλα ανοίγματα που εξυπηρετούσαν τα άλογα και τους εργάτες. Ο αρχιτέκτονας εδώ καλείται να διαχειριστεί ένα μονολιθικό όγκο εμβαδού 99 τετραγωνικών μέτρων με αυστηρή γεωμετρία, μεγάλο ύψος και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Η αναγεννημένη κατοικία απευθύνεται σε μια οικογένεια με δύο παιδιά, κάτι που αποτελεί μεγάλο αριθμό κατοίκων για το μικρό μέγεθος του κτιριίου.
Δημιουργία εσωτερικών χώρων
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά είναι η έλλειψη διαδρόμων και εσωτερικών τοίχων. Ο Lukas Lenherr οργανώνει τους χώρους σύμφωνα με τον κατακόρυφο άξονα. Έτσι, οι χώροι ακολουθούν ο ένας τον άλλον σε μια λογική «σπιράλ», μέσα από σκάλες και διαφοροποιήσεις στο ύψος του κάθε δωματίου. Μάλιστα, αυτή η διάθεση παράθεσης των χώρων εκφράζει την παραδοσιακή ιαπωνική αρχιτεκτονική. Αυτή η τακτική, αλλά και η έλλειψη διαδρόμων, έχει ως στόχο την εκμετάλλευση της κατά το δυνατόν μεγαλύτερης επιφάνειας του κτιρίου. Παράλληλα, το παιχνίδι των χώρων προσδίδει στην καθημερινότητα των κατοίκων μια χαρούμενη και ξέγνοιαστη αίσθηση.
Υλικά και οικολογία
Όλο το εξωτερικό του κτιρίου επενδύεται με ξύλο πεύκου, ακόμα και τα παράθυρα αυτού. Ανάλογα με τον προσανατολισμό, με το πέρασμα του χρόνου οι όψεις θα μεταλλάσσονται διαρκώς. Με αυτό τον τρόπο, το “Kleines Haus” θα προβάλει μια συνεχώς διαφορετική εικόνα στη γύρω απαράλλαχτη γειτονιά. Τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό, γίνεται αυτούσια χρήση των υλικών χωρίς προσθήκες, καθιστώντας εύκολη την επανάχρηση και απομάκρυνσή τους. Αυτό, σε συνδυασμό με το μικρό μέγεθος του σπιτιού και το χαμηλό κόστος κατασκευής, καθιστούν το αρχιτεκτόνημα φιλικό προς το περιβάλλον. Ο Lukas Lenherr σημειώνει χαρακτηριστικά ότι:
Κανείς μπορεί να αντιληφθεί την κατοικία ως μία αποθήκη υλικών.
Σύνδεση και επικοινωνία
Στο Kleines Haus, η οριζόντια και η κάθετη επικοινωνία συνυπάρχουν. Ανοίγματα στο ξύλο αλλά και δίχτυα επιτρέπουν τη διέλευση αέρα και φωτός, ενώ τα δωμάτια δε φαίνονται πολύ μικρά στο μάτι του κατοίκου. Οι δημόσιοι χώροι (καθιστικό, κουζίνα) τοποθετούνται στο πρώτο επίπεδο, ενώ παρεμβάλλονται από μικρούς ιδιωτικούς χώρους, δίνοντας τη δυνατότητα απομόνωσης. Το μόνο στοιχείο που διαφέρει έντονα από τα υπόλοιπα είναι οι κατακόρυφοι άξονες – οι σκάλες. Η επίπλωση εισάγεται στο χώρο μόνο όπου θεωρείται απολύτως απαραίτητη. Αποτελείται από ξύλινες επιφάνειες σε χρωματικούς τόνους ίδιους με τα εσωτερικά χωρίσματα της κατοικίας. Στόχος αυτής της επιλογής είναι το να μην υπερφορτωθεί το μικρής έκτασης εσωτερικό του σπιτιού με πληροφορία.
Με όλα τα τεχνάσματα που αναφέρθηκαν, ένας κατά τα άλλα μικρός όγκος περιέχει μέσα του πλήθος χώρων και ποιοτήτων. Αρκεί μόνο η φαντασία, για να καταφέρει ο άνθρωπος να εκμεταλλευτεί τον οποιοδήποτε προσφερόμενο χώρο, και να τον μετατρέψει σε κάτι ονειρικό.
