Δεν πιστεύω να νομίζατε ότι θα σας αφήναμε δίχως τη δική μας λίστα για το ποιοι είναι οι καλύτερους δίσκοι της δεκαετίας που μας αφήνει σε λίγες μέρες. Εδώ στο TFC, είχαμε ξεκινήσει λίγους μήνες πριν να σας μιλάμε για τους καλύτερους δίσκους ανά δεκαετία και ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως θα συμπεριλάβουμε και αυτήν τη δεκαετία.
Τα 10s, λοιπόν, κάπου εδώ τελειώνουν και μας άφησαν με μία πληθώρα καλλιτεχνών και μουσικών ειδών. Ό,τι είδος βάλει το μυαλό σου, you name it και θα υπάρχει κάπου. Κάποιος θα έχει δημιουργήσει οτιδήποτε μπορείς να συναρμολογήσεις με το νου σου. Ταυτόχρονα, το ίντερνετ έπαιξε σημαντικότατο ρόλο στην ανάδειξη καλλιτεχνών ανά τον κόσμο, όπως επίσης το ότι ζούμε στα χρόνια του vinyl revival και ελπίζουμε να το μεταφέρουμε και στην επόμενη δεκαετία αυτό.
Από τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα επομένως, έχουμε να ξεχωρίσουμε αυτούς τους δίσκους:
1.Foo Fighters – Wasting Light (2011)
Νομίζω πως είναι σίγουρα η πιο, να το πω, άκυρη επιλογή, ιδιαίτερα αν διαβάζει κάποιος που ασχολείται με τη μουσική. 7ος δίσκος για την παρέα του Dave Grohl και εκείνος που κατά κάποιο τρόπο επαλήθευσε ότι μπορεί ελεύθερα να λέει ότι ήταν κομμάτι δύο θρυλικών συγκροτημάτων στη ζωή του. Ο δίσκος κέρδισε Grammys, πήγε στις κορυφές των charts σε 11 χώρες και συμπεριέλαβε μέχρι και συναυλίες σε γκαράζ θαυμαστών του συγκροτήματος κατά τη διάρκεια της περιοδείας τους. Γι’ αυτό και μόνο αξίζει να μπουν σε οποιαδήποτε λίστα τύπου “καλύτεροι δίσκοι της δεκαετίας”. Foos Rules.
2. Royal Blood – Royal Blood (2014)
Το ντεμπούτο των Βρετανών Royal Blood είναι σίγουρα ένα που θα θυμόμαστε για πολλές δεκαετίες ακόμα. Κυκλοφόρησε το 2014 και έγινε επίσημα ο δίσκος με τις περισσότερες πωλήσεις σε μικρό χρονικό διάστημα τα χρόνια εκείνα. Οι Royal Blood πήραν την έγκριση ακόμα και του Jimmy Page (Led Zeppelin) για τη μουσική τους. Αυτό μεταφράζεται ως “επιτυχημένος μουσικός και με τη βούλα“.
3. Τhe Weeknd – Starboy (2016)
Όταν κάνουμε λόγο για το κεφάλαιο “καλύτεροι δίσκοι της δεκαετίας”, δε νομίζω ότι ο Weeknd μπορεί να λείψει. Όσο και να περίμενα κι εγώ ότι θα έπρεπε να μιλήσω για το “Beauty Behind the Madness” του Abel στη λίστα αυτή, το “Starboy” παίρνει το cookie. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με τις συνεργασίες που συνέβησαν στο δίσκο αυτό ή το πόσο διαφορετικός ήταν για τα δεδομένα του Weekend. Πάντως όλοι αυτοί που τον έκαναν τριπλά πλατινένιο σε αγορές τη στιγμή που η πειρατεία ήταν το πιο εύκολο πράγμα, κάτι ξέρουν. Παράλληλα, απ’ όσο θυμάμαι εκεί προς το τέλος του 2016, δεν υπήρχε ψυχή να μην τραγουδάει το “Starboy”.
4. Tame Impala – Lonerism (2012)
Οι Tame Impala είχαν σκάσει σαν βόμβα στην indie rock μουσική σκηνή θυμάμαι. Δεν μπορούσαμε όλοι να συλλάβουμε τι ακριβώς συνέβη. Το μόνο που ξέρω είναι ότι με τον δεύτερο δίσκο τους, “Lonerism”, αποζητούσαμε υλικό από αυτούς λες και ήταν νερό στην έρημο. Ήταν από τις λίγες φορές που κοινό και κριτικοί συμβάδιζαν ακράδαντα. Αντί οι Impala να πατήσουν πάνω στην ολοένα και αυξανόμενη δημοτικότητά τους, αυτοί πήραν το χρόνο τους. Έδειξαν πως πρέπει να διαχειρίζεται κανείς τη δημιουργικότητά του και κέρδισαν το σεβασμό όλων. Γι’ αυτό και παίζουν πρώτο όνομα στα μεγαλύτερα φεστιβάλ στον κόσμο.
5. Twenty One Pilots – Blurryface (2015)
Αν θυμάμαι κάτι που σχεδόν μου επέβαλε να το ακούσω από τη δεκαετία αυτή, είναι ο τέταρτος δίσκος των Twenty One Pilots. Το ντουέτο δημιούργησε τέτοιο “συνωστισμό” και συζήτηση γύρω από το όνομά τους, που σίγουρα πολλοί από εσάς δεν ξέρατε ότι πρόκειται για τον τέταρτο δίσκο τους. Εκεί θα βρούμε τα “Stressed Out” και “Lane Boy”, που έπαιζαν ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ παντού. Όσο και να ήθελα να αντισταθώ στο κύμα, δεν μπόρεσα ούτε εγώ να μην ακούω επανειλημμένα το δίσκο αυτό.
6. Frank Ocean – blond (2016)
Ο ήχος του “blond” ήταν από τους πρώτους δίσκους που έκαναν το πειραματικό στιλ hip hop/ pop πολύ διαφορετικό από το στιλ του Ocean μέχρι τότε. Ο δίσκος πούλησε 1/4 του εκατομμυρίου μόνο την πρώτη εβδομάδα της κυκλοφορίας του και αντικειμενικά ήταν ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς. Αργότερα έγινε αρκετά γρήγορα πλατινένιος σε πωλήσεις και το Pitchfork τον ανακήρυξε ως τον καλύτερο δίσκο της δεκαετίας. Όχι άδικα μιας και ο Frank Ocean είναι ομολογουμένως ένας από τους καλύτερους μουσικούς του σήμερα.
7. Alt-J – An Awesome Wave (2012)
Κι άλλο ντεμπούτο μας βρίσκει εδώ. Ένα από το τρίο με την περίεργη άρθρωση στους στίχους που σε όλους φάνταζε περίεργο, αλλά όλοι δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε να ακούμε. Δεν εκτιμήθηκε τόσο πολύ όταν κυκλοφόρησε. Δεν είναι ότι έκανε κάποια τρομερή είσοδο στα charts ή κάτι ανάλογο. Ως συνήθως υπήρξε ένας διακόπτης 1-2 χρόνια αργότερα που έκανε τους πάντες να στραφούν προς τους Alt-J. Δεν κατάλαβα ποτέ τι ήταν. Πάντως ξέρω ότι οι εκατομμύρια έως και δισεκατομμύρια προβολές και ακροάσεις σε διάφορες πλατφόρμες μπορούν όντως να γίνουν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Οι Alt-J είναι επίσης από τα λίγα ονόματα που συνέχισαν να είναι το ίδιο δημοφιλείς στη συνέχεια έπειτα από το μπαμ που έκαναν. Δεν το βλέπεις πάντα αυτό.
8. Kendrick Lamar – DAMN. (2017)
DAMN λέμε και κλαίμε βασικά. Το 2017 γενικά ανήκε στον Kendrick Lamar και όχι άδικα. Ο τέταρτός του δίσκος έκανε μέχρι και αυτούς που απεχθάνονται τη rap να προσπαθούν να τραγουδήσουν τους στίχους του. Αντικειμενικά επίσης μιλάμε για άλλου επιπέδου κομμάτια, οπότε ήταν δικαιολογημένος ο ντόρος γύρω από το όνομά του. Πέρα από τις πλατίνες και τα αμέτρητα βραβεία, το “DAMN.” έλαβε και Pulitzer, γράφοντας ιστορία ως το πρώτο μη κλασσικό ή jazz άκουσμα που έλαβε τον τίτλο αυτό.
8 + 1. Deafheaven – Sunbather (2013)
Το κερασάκι στην τούρτα για τη δεκαετία θα το βάλουν οι Αμερικάνοι Deafheaven. Η μπάντα έφερε το διχασμό ανάμεσα σε πολλές μουσικές ομάδες. Βλέπετε, οι Deafheaven παίζουν metal και πόσο μάλλον, βαριά επηρεασμένο από την black σκηνή metal. Παράλληλα όμως έχει περισσότερες επιρροές από post rock και shoegaze μελωδίες, παίρνοντας κάτι που δημιούργησαν συγκροτήματα σαν τους Alcest και αναγάγοντάς το σε κάτι άλλο, δίνοντας τη δική τους μορφή. Σαφώς η κίνηση αυτή έκανε τα media ανά τον κόσμο να στρέψουν την προσοχή τους επάνω τους. Δεν βλέπουμε κάθε μέρα μεταλλάδες με πουκαμισάκια και γυαλιά επάνω στη σκηνή, πόσο μάλλον τραγουδιστές τέτοιων ειδών να χορεύουν με την ίδια τους τη μουσική. Οι Deafheaven χλευάστηκαν, αλλά κατάφεραν να φέρουν πολύ περισσότερο κόσμο κοντά τους. Έδείξαν ότι η μουσική αυτή δε δαγκώνει. Μπορείς να τσιρίζεις, αλλά να έχεις ηλίανθους να κρέμονται από τα χέρια σου καθώς το κάνεις.
