Κάπου εδώ φτάνουμε στην αγαπημένη δεκαετία του TFC Magazine. Τα 80s έδωσαν κομμάτια τέχνης που αποτέλεσαν σταθμούς σε διάφορες τέχνες με αποκορύφωμα τον κινηματογράφο και τη μουσική.
Η δεκαετία του ’80 σύστησε στο κοινό το new wave και τη dance μουσική. Kοινώς απελευθέρωσε την ποπ κουλτούρα και έδωσε πάτημα για τη δημιουργία των πιο cult κομματιών στην ιστορία. Η μουσική άρχισε να γίνεται αλληλένδετη σε πολλές περιπτώσεις με τον κινηματογράφο, ενώ δεν έλειψε η άνοδος των λεγόμενων hair metal, thrash metal και στην κορυφή όλων το glam metal. Παράλληλα, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας μεγάλο έδαφος κατέκτησε και η R&B και η hip hop, με τη δεύτερη να διανύει τη “χρυσή εποχή” της προς το τέλος των 80s και έπιασε λίγο και από τα πρώτα χρόνια των 90s.
Οι λίστες μας πλέον αποκτούν μεγαλύτερη ποικιλομορφία, οπότε προετοιμαστείτε κατάλληλα:
1.Prince and the Revolution – Purple Rain (1984): Η λίστα αυτή ξεκινά δυναμικά με μία από τις χαρακτηριστικότερες ροκ/ποπ φωνές που ακούει στο όνομα Prince. To “Purple Rain” βρίσκει τον Prince στον έκτο δίσκο της καριέρας του και ο πρώτος στον οποίο αναφέρεται το συγκρότημά του. Γράφτηκε ως soundtrack της ομώνυμης ταινίας του ’84 και κέρδισε μέχρι και το ανάλογο Όσκαρ. Έκτοτε έχει πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως και έχει αναγνωριστεί και επίσημα ως ένας από τους καλύτερους δίσκους στην ιστορία.
2. The Cure – Disintegration (1989): Μία κάπως πιο προσωπική επιλογή, έρχεται αρκετά νωρίς στη λίστα αυτή με τους Άγγλους Cure. Το “Disintegration” είναι το magnum opus των Cure και είναι όλα αυτά τα οποία προσπαθούσαν επί 7 δίσκους να καταφέρουν. Η μουντή goth διάθεση του σε συνδυασμό με το στιχουργικό περιεχόμενο, αναδεικνύουν το “Disintegration” ως ένα από τους επιδραστικότερους δίσκους που ηχογραφήθηκαν ποτέ, ενώ παράλληλα κερδίζει περισσότερο έδαφος καθώς τα χρόνια περνούν. Εδώ θα βρούμε φυσικά το πασίγνωστο “Lovesong”, το εξίσου πολύ γνωστό “Lullaby” και ένα από τα καλύτερα κομμάτια στο σύμπαν με τίτλο “Pictures of You”, δημοκρατικά πάντα.
3. Public Enemy – It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back (1988): Ένα από τα σπουδαιότερα hip hop σχήματα που υπήρξαν ποτέ, σίγουρα είναι οι Public Enemy. Το “It Takes a Nation” ήταν μόλις ο δεύτερός τους δίσκος και οι ίδιοι θέλησαν να έχουν ακόμα μεγαλύτερο αντίκτυπο στο μουσικό προσκήνιο και για αυτό το λόγο επιτάχυναν το ρυθμό της μουσικής τους, ώστε οι live εμφανίσεις τους να είναι άκρως ενεργητικές. Οι στίχοι όπως είναι αναμενόμενο έχουν κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο και οι Public Enemy είναι από τους πρώτους που κάνουν τη διαφορά στην Αμερικανική hip hop σκηνή.
4. Tom Waits – Rain Dogs (1985): Εδώ περνάμε σε ένα outsider της λίστας. Πολλοί γνωρίζουν τον Leonard Cohen, ακόμα περισσότεροι τον Bob Dylan, αλλά το αντίστοιχο πρόσωπο που έκανε τη διαφορά τις επόμενες δεκαετίες ακούει στο όνομα Tom Waits. Η ιδιόρρυθμη περσόνα του Waits, που δεν μπορεί να κατασταλάξει σε κάποιο μουσικό είδος και στιλ είναι και αυτή που τον καταστεί εξαιρετικά ενδιαφέρων εάν κάποιος αποφασίσει να ασχοληθεί μαζί του. Στο συγκεκριμένο δίσκο, ο Waits συνεργάζεται με τον Marc Ribot και τον Keith Richards, δίνοντας μορφή σε ένα μελαγχολικό blues/ροκ δίσκο.
5. John Lennon, Yoko Ono – Double Fantasy (1980): Το “Double Fantasy” αποτελεί τον τελευταίο δίσκο που κυκλοφόρησε ποτέ ο Lennon, μιας και δολοφονήθηκε τρεις εβδομάδες μετά την κυκλοφορία του. Ο δίσκος αρχικά ήρθε αντιμέτωπος με σκληρές κριτικές, ενώ μετά τα γεγονότα της 8ης Δεκεμβρίου του 1980, κάποιες από τις κριτικές αυτές αποσύρθηκαν και άλλες δεν είδαν ποτέ το φως της ημέρας. Με το πέρασμα του χρόνου το “Double Fantasy” απέδειξε ότι δεν είναι τόσο φρικαλέο όσο το είχαν παρουσιάσει αρχικά οι κριτικοί, φτάνοντας πλέον μέχρι και σήμερα να θεωρείται ένας από τους πιο γλυκούς και “ευγενικούς” δίσκους που υπήρξαν ποτέ.
6. Metallica – Master of Puppets (1986): Θυμάστε το thrash metal που λέγαμε στην εισαγωγή; Ε, να ο ορισμός του. Το “Master of Puppets” είναι ο τρίτος δίσκος των Metallica και ήταν ο πρώτος που τους έδωσε το βήμα για μαζική επιτυχία παγκοσμίως, ενώ ταυτόχρονα είναι ο πρώτος thrash metal δίσκος στην ιστορία που έγινε πλατινένιος. Γενικότερα, οι Metallica είναι το συγκρότημα που μπορεί να ακούσει κάποιος ακόμα και αν δεν είναι μυημένος στον σκληρό ήχο και το “Master of Puppets” ήταν αυτό που τους έστρωσε το χαλί ώστε να γίνουν ένα από τα κορυφαία ονόματα στην υδρόγειο. Από μουσικής άποψης, στη λίστα αυτή ίσως θα έπρεπε να συμπεριληφθεί το “…And Justice for All”, αλλά ένα είναι το σύνθημα που όλους μας ενώνει.
7. Pixies – Doolitle (1989): Λίγη ηρεμία τώρα και ήρθε η ώρα να πάμε στους Pixies. Οι Pixies είναι ευρέως γνωστοί για το “Where is my Mind?”, ή ακόμα πιο συγκεκριμένα για τη διασκευή των Placebo στο “Where is my Mind?”, το οποίο προς πληροφόρησή σας, είναι των Pixies. Τώρα που το ξεκαθαρίσαμε αυτό, θα πάμε στον δεύτερο δίσκο του συγκροτήματος και ίσως τον πιο ώριμο με τίτλο “Doolitle”. Το σκοτεινό στιχουργικό του περιεχόμενο, που περιστρέφεται γύρω από το θάνατο, τη θρησκεία και γενικότερα τη βία, συνδυάζεται με την alternative ροκ αύρα της μπάντας σε ένα άκρως γλυκύτατο αποτέλεσμα που δεν καταλαβαίνεις για πότε τραγουδάς τόσο ψυχρούς στίχους με τέτοιο κέφι. Ψαχτείτε με το “Here Comes Your Man”, όλο και κάπου θα το χει πιάσει το αυτί σας.
8. N.W.Α – Straight Outta Compton (1988): Θα ξαναπάμε λίγο πίσω στη hip hop και αυτή τη φορά θα μιλήσουμε, φυσικά, για τους N.W.A, εκεί που βρίσκουμε Dr. Dre, Ice Cube και Easy E μαζί να μαζεύουν την παρέα τους και να σχηματίζουν ένα εξαμελές σχήμα που άλλαξε την κατεύθυνση την οποία είχε πάρει η μουσική μέχρι τότε. Στον πρώτο τους δίσκο οι N.W.A τόλμησαν να μιλήσουν για την καθημερινότητα των gangsters και τη βία με την οποία έρχονται αντιμέτωποι όσοι ζουν στις γειτονιές στις οποίες ευδοκιμεί η εγκληματικότητα. Το “Fuck Da Police” συγκεκριμένα, ήταν ο κύριος λόγος που αναδείχθηκαν ως το πιο “επικίνδυνο συγκρότημα” και έφτασε να μην συμπεριληφθεί στην λογοκριμένη έκδοση του δίσκου. Μαζί με το δίσκο, δείτε και την ομώνυμη ταινία.
8 + 1. Michael Jackson – Thriller (1982): Ο λόγος που ο MJ παίρνει το κερασάκι στην τούρτα, είναι διότι πλέον είναι ένα από τα αμφιλεγόμενα πρόσωπα. Είναι όμως από εκείνα που δεν μπορεί να τους δοθεί η ευκαιρία να υπερασπιστούν τον εαυτό τους αν χρειαστεί. Στεκόμενοι όμως ή όχι σε όλη την προϊστορία που ακολουθεί το όνομά του, δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε τα μουσικά του επιτεύγματα και ένα από αυτά είναι το σχεδόν θρυλικό “Thriller”. To “Thriller” ήταν από τους λίγους δίσκους που την χρονιά της κυκλοφορίας του, πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα, ενώ πλέον και αυτός ο δίσκος θεωρείται επίσημα πολιτιστική κληρονομιά. Παίζοντας μεταξύ pop, disco, funk και ροκ, εδώ φυσικά θα βρούμε τα τρία πιο γνωστά κομμάτια του Jackson: το ομώνυμο “Thriller”, το “Beat It” και το “Billie Jean”.
