Με τα πολλά, φτάσαμε αισίως στα 00s, τα χρόνια που όλοι μας πλέον θυμούνται, ο καθένας για διαφορετικό λόγο. Μπαίνοντας στη δεκαετία, τα μουσικά είδη πλέον γίνονται πρακτικά αμέτρητα και ταυτόχρονα ο θόρυβος αυξάνεται. Η εμπορικοποίηση της μουσικής εντείνεται και προς τα τέλη της δεκαετίας. Iδιαίτερα η ποπ μουσική, είναι το πιο εύκολο πράγμα προς δημιουργία.
Παράλληλα όμως, υπάρχει και μία τεράστια ποικιλία των ειδών που ανθίζουν. Ποπ και metal, και συγκεκριμένα το nu metal, καταφέρνουν να συνυπάρχουν. Παράλληλα, προς τα τέλη της δεκαετίας έγινε πιο ευρέως διαδεδομένη η indie rock. Πάντα σε σχέση με τα δείγματα που είχαμε στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας.
Αφήνουμε, λοιπόν, τα πολλά πολλά στην εισαγωγή και πάμε στο κυρίως θέμα:
1.The Strokes – Is This It? (2001):
Πριν ξεπηδήξουν οι Arctic Monkeys το 2004, υπήρξε ένα συγκρότημα που έκανε το λεγόμενο “μπαμ”. Ο λόγος για τους Strokes, οι οποίοι συστήθηκαν αμέσως μετά την υποδοχή του νέου millennium με το ντεμπούτο τους “Is This It?” και το εξώφυλλο που σε κάνει να κοιτάξεις τουλάχιστον δύο φορές. Ο δίσκος έλαβε τις καλύτερες κριτικές, και όχι άδικα, εκτοξεύοντας τους Strokes ως το κορυφαίο συγκρότημα της σύγχρονης ροκ. Βέβαια, καλά κρατούν ακόμα και σήμερα έχοντας κόσμο που τους λατρεύει τώρα όπως τους λάτρευε 18 χρόνια πριν.
2. Eminem – The Marshall Mathers LP (2000):
Κοιτάξτε λίγο να δείτε, 00s χωρίς τη μορφάρα που ακούει στο όνομα Eminem, δε γίνεται. Όποια χρονιά από τις 10 κι αν αναλογιστούμε. Εμείς θα ασχοληθούμε με το καλημέρα του rapper στα 00s και τον τρίτο κατά σειρά δίσκο του. Με παραγωγή κυρίως από τον Dr. Dre, το LP μας έδωσε το “Stan”, “The Way I Am” και “The Real Slim Shady”. Αν θέλεις να λέγεσαι true 00s kid, πρέπει να ξέρεις τουλάχιστον ένα από αυτά απ’ έξω. Γι’ αυτό και ο δίσκος αυτός βρίσκεται σε ετούτη τη λίστα.
3. Slipknot – Iowa (2001) :
Στην άγρια πλευρά αυτής της λίστας και στην υποχρέωση της γράφουσας να τηρήσει τις ρίζες της. Στη θέση νο. 3 λοιπόν, θα βρούμε τους Αμερικανούς Slipknot. Το “Iowa” ήταν ο δεύτερος δίσκος του συγκροτήματος. Εκείνοι είχαν κάνει την εμφάνισή τους λίγα χρόνια πριν και έδωσαν μία νέα κατεύθυνση στο -τότε- nu metal. Κατάφεραν έτσι μέχρι και σήμερα να λέμε ότι ήταν πολύ μπροστά από την εποχή τους. Κανένα κομμάτι από το δίσκο αυτό δεν ακούγεται ξεπερασμένο και 20 χρόνια, σχεδόν, αργότερα ακούγεται σαν να βγήκε χθες. Το “Iowa” παραμένει ακόμα και τώρα το πιο βαρύ συνολάκι που φόρεσαν ποτέ οι Slipknot. Tους ανέδειξε ως τους πλέον κλασικούς του είδους, στρώνοντας το δρόμο για πολλές ακόμα μπάντες.
4. Linkin Park – Meteora (2003):
Προχωρώντας, δε θα ξεφύγω από το ξέφρενο μονοπάτι που έχουμε πάρει. Έτσι, θα σταθώ στο 2003 και τον, επίσης δεύτερο, δίσκο των Linkin Park με τίτλο “Meteora”. Οι Linkin Park είναι από εκείνα τα συγκροτήματα που ακούνε ΟΛΟΙ και σχεδόν πια παθητικά, καθώς όλοι μας κάπου κάποτε ακούγαμε μερικά από τα κομμάτια τους. Αυτό όμως που πολλοί προσπερνούν είναι η ιστορία του συγκροτήματος και η απαρχή του στη metal μουσική σκηνή. Στο παρόν δημιούργημα, οι Linkin Park άφησαν λίγο στην άκρη το βαρύ και ασήκωτο προσωπείο του “Hybrid Theory”, έδωσαν μεγαλύτερη βάση στο ραπάρισμα και το ηλεκτρονικό στοιχείο, κάτι που είχε θριαμβευτικά αποτελέσματα τόσο για τους ίδιους, όσο και για τη σκηνή που αντιπροσωπεύουν. Αυτός είναι ο δίσκος που μας έδωσε το “Numb” και αυτός είναι και ο δίσκος που πήρε το όνομά του από τα δικά μας Μετέωρα. Σε περίπτωση που αναρωτιόσασταν δηλαδή.
5. The White Stripes – Elephant (2003):
Αλλάζουμε κλίμα και πάμε να φορέσουμε ό,τι άσπρο-μαύρο-κόκκινο έχουμε και να έρθουμε στο theme των White Stripes. Το ντουέτο από την Αμερική, αν και εμφανίστηκε την προηγούμενη δεκαετία, έκανε τη διαφορά με τον τέταρτό του δίσκο, που τους έφερε τρομερή εμπορική επιτυχία. Για να λέμε την αλήθεια, τους έφτασε και μέχρι τα Grammys. Έκτοτε οι White Stripes καθιερώθηκαν. Το “Elephant” ακόμα και σήμερα, όχι απλά νοείται ως ο καλύτερος δίσκος τους, αλλά και ένας από τους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας και όχι άδικα. Οι Stripes μπορεί να μην υφίστανται πλέον και να συνεχίζουν να αναπνέουν μόνο μέσω του Jack White, πάντα όμως θα υπάρχει αυτός ο δίσκος για να μας πηγαίνει στην πάλαι ποτέ εποχή που το ντουέτο μεσουρανούσε.
6. Arcade Fire – Neon Bible (2007):
Υπήρχε μία περίοδος στο δεύτερο μισό των 00s, κατά την οποία το indie rock έγινε ιδιαίτερα διαδεδομένο. Σε σημείο που όπου κι αν έβγαινες και στα περισσότερα, αν όχι σε όλα τα μαγαζιά, άκουγες ατόφια ανεξάρτητη rock μουσική. Στην ανάδειξη και την εκτόξευση της δημοτικότητας του είδους αυτού, έπαιξαν μεγάλο ρόλο οι Arcade Fire με τον δεύτερο δίσκο τους κάπου στη μέση όλου αυτού του πυρετού, εν έτει 2007. Δεν είναι η συνηθισμένη επιλογή για μια τέτοια λίστα, καθώς πολλοί έστρεψαν τα βλέμματά τους στους Arcade Fire με το “Suburbs”. Όσοι, όμως, ακούμε προσεκτικά τη Βίβλο του συγκροτήματος, ξέρουμε πολύ καλά ποιος υπερτερεί.
7. Queens of the Stone Age – Lullabies to Paralyze (2005):
Συνεχίζουμε με την ελίτ της ροκ της δεκαετίας και περνάμε σε μία άλλη μεγάλη αδυναμία της γράφουσας, που ακούει στο όνομα Queens of the Stone Age, εν συντομία QOTSA – ναι κότσα. Οι QOTSA, λοιπόν, με την εμφάνισή τους κάποια χρόνια πριν το 2005, μας καλομάθαν σε ένα σερί αψεγάδιαστων σχεδόν δίσκων με αποκορύφωμα το “Lullabies to Paralyze”. Η απόφαση για το ποιος δίσκος τους θα έμπαινε στη λίστα ήταν αρκετά δύσκολη, οπότε σταθήκαμε σε υποκειμενικά κριτήρια. Everybody Knows That We’re Insane, οπότε θα το λήξουμε εδώ, ξέροντας ότι σπαταλήσατε μισή ημέρα για να διαβάσετε τον τίτλο του entry στο νο. 7.
8. Arctic Monkeys – Humbug (2009):
Newsflash αδέρφια, οι Arctic Monkeys υπήρχαν και πριν το “Do I Wanna Know?” και είναι μία πολύ πονεμένη ιστορία. Τα 4 συνεσταλμένα αγόρια από το Sheffield, ξεκίνησαν κάπου εκεί στις αρχές της δεκαετίας, με τον πρώτο τους δίσκο να κυκλοφορεί το 2005. Εκρηκτικό indie rock, που ανάβει τα αίματα. Ακολουθήθηκε από τον δεύτερο δίσκο τους το 2007, περίπου στο ίδιο μήκος κύματος, φτάνοντας στο “Humbag” δύο χρόνια αργότερα, όπου όλα αυτά έμειναν πίσω. Τα αγόρια συνέχισαν να είναι συνεσταλμένα, αλλά παρουσίασαν μία ωριμότητα και επαναπροσδιόρισαν ολόκληρο το είδος που οι ίδιοι βοήθησαν να πλαστεί, βάζοντας τον πήχη τόσο ψηλά, που έκτοτε σχεδόν καμία μπάντα δεν μπόρεσε να τον φτάσει. Φαντάσου, λοιπόν, να είσαι 14 και να σου έρχεται ένας τέτοιος δίσκος στα αυτιά. Αν είχα την ευκαιρία να ακούσω για πρώτη φορά ξανά έναν δίσκο, θα ήταν το “Humbug”.
8 + 1. Deftones – White Pony (2000):
Για το τρέχον κερασάκι, θα γυρίσω πίσω εκεί που τα ημερολόγια έδειξαν πως ήρθε το καινούριο millenium και συγκεκριμένα στο καλοκαίρι του 2000. Ο λόγος για το “White Pony” των Αμερικανών Deftones. Αν και οι Deftones, συμπεριλαμβάνονται στη σκληρή πλευρά της λίστας αυτής, σας διαβεβαιώ ότι το “White Pony” είναι ίσως από τα πιο γλυκά και καθηλωτικά πράγματα που θα ακούσετε από την αρχή μέχρι το τέλος. Συγκεκριμένα για το συγκρότημα, όσο κι αν ο κόσμος ήθελε να τους κολλήσει την ρετσινιά (όπως θεωρούνταν τότε) του nu metal, οι Deftones το απέφευγαν. Αποκορύφωμα αυτό εδώ το διαμάντι, που ανέδειξε την ωριμότητα και τη μαεστρία με την οποία μπόρεσαν να διαχειριστούν τον μουσικό πειραματισμό που επιχείρησαν. Δημιούργησαν ένα δίσκο που ενέπνευσε αρκετούς μουσικούς να ασχοληθούν με τη μουσική και άλλους να το θεωρούν το γιατρικό τους, στο οποίο θα γυρίζουν κάθε φορά που αναζητούν αυτή την οικεία μουσική γαλήνη των δίσκων που τους σημάδεψαν. Μαζί κι εγώ παιδιά, μαζί κι εγώ. Μη φοβάστε, ένα “Digital Bath” αρκεί.
