Δύο χρόνια μετά το remake του “It”, στη μεγάλη οθόνη ήρθε το “Chapter Two”. Γενικά το Hollywood αποφασίζει να δώσει συνέχεια με όποιον τρόπο θέλει στις ήδη υπάρχουσες ιστορίες και εδώ δεν υπάρχει κάποια διαφορά. Αντιθέτα με πολλά και ίσως αχρείαστα sequels, η συνέχεια του “It” ήταν αυτή που δημιούργησε την περισσότερη αναμονή. Ταυτόχρονα, όμως, δημιούργησε και μεγάλο ενθουσιασμό, για το cast που το απαρτίζει.
27 χρόνια έχουν περάσει από το καλοκαίρι του 1989.
Tο έτος 2016 βρίσκει τον καθένα από το “Losers Club” να ζει τη δική του ζωή χωρίς, όμως, να έχουν επαφή μεταξύ τους. Κανένας δεν μένει πλέον στο Derry, εκτός του Mike. Εκείνος έμεινε πίσω και δεν σταμάτησε ποτέ να αναζητά οποιαδήποτε πληροφορία γύρω από τον Pennywise. Οι 6 που έφυγαν, έχουν καταφέρει να είναι ευκατάστατοι μέσω της καριέρας που ακολούθησαν. Κάτι, όμως, κρατάει τον καθένα τους πίσω. Ύστερα, λοιπόν, από την είδηση ότι πάλι αρχίζουν να σημειώνονται φόνοι στην πόλη, ο Mike αναλαμβάνει να καλέσει τους Losers πίσω στο Derry. Έτσι, θα τηρήσουν τον όρκο που είχαν δώσει και να δώσουν τέλος σε αυτό που άρχισε ο Pennywise.
Η ταινία παίρνει το χρόνο της και πιο συγκεκριμένα μας δείχνει τη σύνδεση και την εμπειρία του καθενός ξεχωριστά με τον Pennywise. Κάτι που οδηγεί σε μία σειρά από τρομερά κινηματογραφικά πλάνα και ειδικά εφέ, παράλληλα με τα πιο οικεία jumpscares που δεν μπορούσαν να λείπουν. Η ταινία σίγουρα κατατάσσεται στην κατηγορία του “θρίλερ”, αλλά μόνο τους άκρως αμύητους στο είδος μπορεί να καταφέρει να τρομάξει. Για όλους τους υπόλοιπους και κυρίως για αυτούς που δύσκολα φοβούνται με ταινίες του είδους πλέον, το “Chapter Two” είναι άξιο προσοχής για τον τρόπο με τον οποίο εκτυλίσσεται. Επομένως, αυτό με τη σειρά του οδηγεί στην παραδοχή ότι τεχνικά η ταινία αυτή είναι πολύ καλή. Τόσο από άποψη σκηνοθεσίας, όσο και από άποψη φωτογραφίας.
Το σενάριο από την άλλη είναι κατά μία έννοια μέτριο.
Οι διάλογοι ήταν ως ένα σημείο προβλέψιμοι και η έκβαση της ιστορίας δεν επιφύλασσε εύκολα έκπληξη, εάν έδινε κανείς προσοχή. Ταυτόχρονα όμως, δεν γίνεται εύκολα βαρετή, πράγμα παράδοξο αν λάβει κανείς υπόψη τον τρόπο με τον οποίο εκτυλίσσεται. Τα 169 λεπτά της ταινίας, ουσιαστικά παραπέμπουν σε πολλές, πάρα πολλές σκηνές που εστιάζουν στην εξέλιξη του χαρακτήρα του καθενός ξεχωριστά, των πρωταγωνιστών ανά δύο ή τριών, της προϊστορίας γύρω από την ύπαρξη του Pennywise και πάει λέγοντας. Το παράδοξο, όμως, που πετυχαίνει η ταινία, είναι όταν σκέφτεσαι ότι υπήρχαν όντως πολλές σκηνές, όταν τα βάλεις κάτω, δεν θεωρείς κάποια από αυτές ιδιαίτερα περιττή. Εάν γινόταν το αντίστροφο, σίγουρα θα υπήρχαν κομμάτια που θα υπήρχε η αίσθηση ότι δεν έχουν καλυφθεί εκτενώς.
Από ‘κει και πέρα, οι ερμηνείες είναι αυτό ακριβώς που περιμέναμε και ίσως κάτι παραπάνω.
Τα βαριά ονόματα της υπόθεσης είναι σαφώς ο James McAvoy, η Jessica Chastain και ο Bill Hader. Δεδομένης και της μέχρι τώρα πορείας τους, προσαρμόζουν κατάλληλα τους έφηβους Losers στους 40ρηδες εαυτούς τους. Όπως φυσικά και ο Bill Skarsgard, που για ακόμα μία φορά ως Pennywise μπορεί να σου παγώσει το αίμα. Ιδιαίτερα σε εμάς που μία Coulrophobia την έχουμε. Παράλληλα, όλοι οι ηθοποιοί κατάφεραν να έχουν εξαιρετική χημεία μεταξύ τους, ενώ ο κινηματογραφικός χρόνος έχει κατανεμηθεί ισάξια σε όλους. Έτσι μπόρεσε να ειπωθεί σωστά η ιστορία κάθε χαρακτήρα.
Όποιος ψάχνει κάτι που να τον κάνει να φοβηθεί, εδώ δε θα το βρει. Θα αναγκαστεί όμως να κοιτάξει από την άλλη πλευρά σε 1-2 περιπτώσεις, καθώς υπάρχουν μερικά αποκρουστικά στιγμιότυπα. Η δήλωση της Jessica Chastain κάποιους μήνες πριν για την ποσότητα αίματος που κάνει την εμφάνισή του στην ταινία ήταν σωστή, και όλως παραδόξως οδήγησε σε πολλά σημεία σε πολύ ενδιαφέροντα κινηματογραφικά κάδρα.
Το sequel του “It” πέτυχε πολλούς από τους αρχικούς στόχους που έθεσε. Δίνει μία αξιόλογη συνέχεια σε ένα σημαδιακό βιβλίο και σε μία κληρονομιά ενός θρυλικού ονόματος, χωρίς πολλά πολλά, τη στιγμή που προσφέρει υπερβολικά πολλά.
