Σε κάθε ταξίδι μου έχω εφαρμόσει πια τον άγραφο κανόνα να φέρνω πίσω μαζί με τις αποσκευές μου κι από έναν δίσκο. Οι περιπλανήσεις στα διάφορα δισκοπωλεία ή flea market ανά τον κόσμο είναι το αγαπημένο μου πράγμα και σκέφτηκα πως θα ήταν πολύ ωραία ιδέα να μοιράζομαι όχι μόνο τις δικές μου προσωπικές ιστορίες σχετικά με την απόκτησή τους, αλλά και αυτές που κρύβονται πίσω από τη δημιουργία τους. Αυτό λοιπόν, είναι το πρώτο μέρος μιας στήλης που βάλθηκε να εξιστορήσει ιστορίες γραμμένες σε βινύλια 33 -και όχι μόνο- στροφών.
Όλα ξεκίνησαν τον Δεκέμβρη του 2022
Τότε έμενα ακόμη στο Γκιμαράες και είχαμε αποφασίσει με την παρέα μου να περάσουμε τα προσεχή Χριστούγεννα στη Λισαβόνα. Σε μια από τις βόλτες που κάναμε στο κέντρο, βρεθήκαμε στο μεγάλο flea market της Alfama, μιας από τις παλιότερες συνοικίες της πόλης. Σε ένα σκηνικό που θύμιζε πολύ την πλατεία Αβησσυνίας της Αθήνας, βρέθηκα σε έναν πάγκο με ό,τι πιο παράταιρο θα μπορούσες να φανταστείς: Γιγαντοαφίσες του Kurt Cobain, προκηρύξεις της ΚΝΕ, κυπριακές εφημερίδες και συλλογές βινυλίων. Εκεί ήταν και η πρώτη φορά που αντίκρισα τον συγκεκριμένο δίσκο – σε εξευτελιστική μάλιστα τιμή – ο οποίος έπειτα από μερικούς μήνες έκανε το μακρύ του ταξίδι για την Ελλάδα και αποτέλεσε αφορμή να γραφτούν αυτές οι λέξεις.
Οι Alan Parsons Project και ο συσχετισμός με τον George Orwell
Οι Alan Parsons Project ήταν ένα βρετανικό ροκ συγκρότημα που με δύο μονάχα μέλη, τον Alan Parsons (από όπου και πήρε το όνομά του το γκρουπ) και τον Eric Woolfson. Δημιουργήθηκαν το 1975 κι έμειναν ενεργοί έως και το 1990 με ένα πλήθος μουσικών να τους συνοδεύει περιστασιακά σε κάθε τους παραγωγή. Στη διάρκεια της καριέρας τους, κυκλοφόρησαν έντεκα άλμπουμ, με τα περισσότερα από αυτά να επικεντρώνονται γύρω από θέματα επιστημονικής φαντασίας, καθώς και υπερφυσικά, κοινωνιολογικά και λογοτεχνικά κυρίως στοιχεία.
To Eye in the sky, είναι το έκτο και το δημοφιλέστερο άλμπουμ του συγκροτήματος που κυκλοφόρησε τον Μάιο του 1982 και πέρα της μεγάλης επιτυχίας που σημείωσε, διακρίθηκε – δικαίως – το 2019 με το βραβείο Grammy ως το άλμπουμ με τον πιο καθηλωτικό ήχο. Ωστόσο, εμφανίζονται κατά καιρούς διάφορες φήμες που θέλουν το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου να αντλεί τη θεματολογία του από το 1984 του George Orwell, που κάνει λόγο για ένα μέλλον στον πυρήνα του δυστοπικό και πολίτες που παρακολουθούνται διαρκώς από μια ολοκληρωτική κυβέρνηση.
Το συγκρότημα από την πλευρά του υποστηρίζει πως όλα αυτά δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το Eye in the sky, που μπορεί να αναφέρεται σε δορυφόρους και συστήματα ικανά να διαβάζουν τις σκέψεις μας, ουδεμία όμως ανάμειξη έχει με τον «Μεγάλο αδερφό» και όποια άλλη αντίστοιχη ορολογία χρησιμοποιείται από το βιβλίο. Αντιθέτως, οι ίδιοι οι δημιουργοί του έχουν δηλώσει πως το συγκεκριμένο άλμπουμ αποτελεί επέκταση του προηγούμενου (The Turn of a Friendly Card) που ασχολείται κυρίως με τη θεματική του τζόγου. Ο Woolfson άλλωστε, περνούσε αρκετές ώρες της ζωής του στα διάφορα καζίνο και πάντα γοητευόταν από τις κρυφές κάμερες και το όλο σύστημα παρακολούθησης που αιχμαλώτιζε και την παραμικρή κίνηση των παικτών.
Το τραγούδι – σύμβολο για το NBA και το μπάσκετ ευρύτερα
Το Sirius – κατά τ’ άλλα εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου – έχει χρησιμοποιηθεί σε αρκετές αθλητικές οργανώσεις ανά τον κόσμο και ιδιαίτερα σε αυτές των μπασκετικών αγώνων, κάτι που άλλαξε την κουλτούρα του NBA για πάντα. Πιο συγκεκριμένα, το 1987 οι Chicago Bulls ξεκίνησαν να χρησιμοποιούν το συγκεκριμένο τραγούδι ενισχύοντας τις εμφανίσεις τους στο ημίχρονο, καθώς και την ψυχαγωγία των θεατών. Έπειτα, πολλές ακόμη ομάδες ακολούθησαν το παράδειγμά τους, φτάνοντας στο σημείο να γεμίζουν τελικά τα διαλείμματα αλλά και τις βαρετές στιγμές του παιχνιδιού με κάποιο είδος μουσικής ή ακόμη και παραστατικές δράσεις.
Το ιδιαίτερο artwork
Όσον αφορά το εξώφυλλο, σίγουρα είναι αδύνατον να περάσει απαρατήρητο αυτό το εντυπωσιακό μάτι – σύμβολο της αιγυπτιακής θρησκείας. Το λεγόμενο, λοιπόν, αυτό μάτι του Ώρου, αποτελεί σύμβολο ενός θεού της αιγυπτιακής μυθολογίας που έχει για κεφάλι του ένα γεράκι. Το μάτι αυτό συνεπώς – σε πλήρη αντίθεση και ειρωνεία με τους στίχους του ομώνυμου κομματιού – συμβολίζει την ευημερία, την προστασία και την υγεία. Ίσως τελικά να είναι αισιόδοξο το μήνυμα που θέλει να περάσει το γκρουπ μέσω αυτού του εξωφύλλου, χαρακτηρίζοντας έμμεσα ως προνομιούχο το γεγονός ότι έχουμε διαρκώς δίπλα μας κάποιον να μας «προσέχει». Ίσως πάλι όχι.
Τα τραγούδια φαντάσματα
Παρά το γεγονός ότι το άλμπουμ στην πραγματικότητα περιέχει δεκαέξι τραγούδια, στον δίσκο μπορούμε να βρούμε μόνο τα δέκα από αυτά. Για του λόγου το αληθές, δε μπόρεσα να ανακαλύψω τον λόγο που συνέβη αυτό. Πάντως, αν ο τελικός δίσκος διέθετε και τα δεκαέξι κομμάτια που αναφέραμε προηγουμένως, θα μπορούσαμε να ακούσουμε την original εκδοχή του Sirius, καθώς και μια πιο εναλλακτική εκτέλεση των Old and wise και Silence and I με τη φωνή του Eric Woolfson, αφού αυτά που υπάρχουν τελικά στο άλμπουμ ερμηνεύονται από τον Colin Blunstone.
Επιπλέον, από το τελικό άλμπουμ αποκρύπτονται άλλα τρία κομμάτια, όπως το The Naked Eye που, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια τους, καθώς εμπεριέχει πολλά τραγούδια του δίσκου στην instrumental τους εκδοχή. Αντίστοιχης κατηγορίας είναι και το Eye Pieces (Classical Naked Eye), που όπως καταλαβαίνουμε και από τον τίτλο, αποτελεί μια πιο λυρική version του Naked Eye. Τέλος, υπάρχει ανάμεσα σε αυτά και μια ακόμη, επίσης instrumental μορφή του You’re Gonna Get Your Fingers Burned που ακούει στο όνομα Any Other Day.
Συνεπώς, όπως λέει και ο Alan Parsons, πάντα θα υπάρχει κάπου κρυμμένη μια κάμερα για να μας παρακολουθεί, πάντα θα υπάρχει ένα ελικόπτερο στον ουρανό που θα επιβλέπει ενδελεχώς τις πράξεις μας και πάντα η φήμη μας θα βρίσκει αντίκρισμα έως και τα πέρατα του μικρού αχανές μας σύμπαντος.
