Αποφάσισα να ασχοληθώ με τις ταινίες, για καλή σου τύχη. Ναι ρε συ, βλέπω ταινίες. Ναι, μόνο εγώ σε αυτό τον κόσμο. Ναι, είμαι μες την ειρωνεία, συν ότι προφανώς και υπάρχει λόγος να διαβάσεις το άρθρο μου. Θα καταλάβεις λίαν συντόμως.
Κατέληξα στο λογικότατο συμπέρασμα ότι αυτό που λείπει σε τούτο τον μάταιο κόσμο είναι ο σχολιασμός μου. Γραπτά. Οπότε θα αποτυπώνω με γερές δόσεις σαρκασμού (και σκεπτικισμού και αμφισβήτησης) οτιδήποτε μου εμπνέει η ταινία που θα επιλεγεί για το άρθρο. Άμα αναρωτιέσαι τι θα σου προσφέρει η ανάγνωση, η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω ακριβώς (κι ας το παίζω ιστορία). Απλά σου λέω τις σκέψεις μου και ελπίζω κάπως, κάπου, να σε αγγίξω και να σε προβληματίσω και να εμπνεύσω και ίσως (λέω ίσως) και να σε εκνευρίσω. Αρκεί να σε συγκινήσω, να σου προκαλέσω κάποια αντίδραση. Αυτό αρκεί.
Η ταινία της εβδομάδας: Her
Μετά από αυτόν τον εξαιρετικά επιτυχή πρόλογο, στο δια ταύτα ( Άθωνος, μου έλειψες λιγάκι). Η ταινία της εβδομάδας είναι το “her” με τον Joaquin Phoenix, που αρνούμαι να γράψω το όνομα στα ελληνικά γιατί η απόδοση θα με απογοητεύσει. Περνάνε και άλλα δυνατά ονόματα, όπως η Amy Adams και ο Chris Pratt (δες λίγο Parks and Recreation αδαή, αν δεν τον γνωρίζεις). Επίσης, μόλις ανακάλυψα από το imdb, που χωρίς καμία ντροπή συμβουλεύτηκα, ότι η φωνή του AI (Artificial Intelligence) είναι της Scarlett Johansson. Και έσκασα τι μου θυμίζει.
Για να σε εισάγω στο νόημα, σε περίπτωση που δεν έχεις ιδέα για τι μιλάω (βασικά θα φας spoil στη συνέχεια, sorry) θα σου δώσω το βασικό plot: ένας συγγραφέας, σε ένα λιγάκι πιο μακρινό μέλλον, αποφασίζει να αγοράσει ένα πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης για να καλύψει τις ανάγκες του.Έλα όμως που οι ανάγκες του είναι και λιγάκι πιο ερωτικής φύσεως. Ξαφνικά το θέμα περιπλέκεται και από ήδη περίεργο, γίνεται ακόμα περισσότερο.
Ωστόσο, αυτή η ταινία είναι αρκετά δυνατή. Ok, η αρχή σε προκαταβάλλει: εκτός από την περίεργη και φαινομενικά ξενέρωτη πλοκή είναι και η μουσική στην αρχή που σε αποθαρρύνει. Λίγο πιο μετά, όμως, αρχίζεις και καταλαβαίνεις. Έχεις να κάνεις με έναν κλασσικά μοναχικό άνθρωπο, με emotional baggage και αναμνήσεις από το “τι ήταν, κάποτε” να τον βασανίζουν. Μπορώ να πω ταυτίστηκα στα πρώτα 10 λεπτά.
Πόσο μόνος σου είσαι, νομίζεις; Αυτό είναι ένα από τα (πολλά) κρίσιμα σημεία της ταινίας. Η περιγραφή ενός σύγχρονου ενήλικα, μέσα σε ένα αστικό περιβάλλον με τόσα ερεθίσματα, γνωριμίες και ευκαιρίες μα ταυτόχρονα τόσο ασφυκτικά, καθηλωτικά εγκλωβισμένο στην μοναξιά του…well, it rings a bell. Α, ναι. Το παροδικό αντίδοτο των chat room, που προσφέρει μια μικρή γεύση επικοινωνίας και πνευματικής αλληλεπίδρασης αλλά που ξέρεις ότι μόνο ζημιωμένο θα σε αφήσει εν τέλει, μήπως σου θυμίζει κάτι; (Τώρα άμα εσύ βρήκες το άλλο σου μισό έτσι, εδώ εγώ μιλάω με πιθανότητες και σοβαρά στατιστικά στοιχεία. Απ’το μυαλό μου. Still.)
Μήπως αυτό που λείπει είναι η αβίαστη επικοινωνία; Το να έχεις στο πλευρό σου ένα μέσο που σε αφήνει να δίνεις λόγο και υπόσταση στους κρυφούς σου προβληματισμούς δρα τόσο λυτρωτικά για την ψυχή σου, κάτι που στην ταινία βρίσκει υπόσταση στο “πρόσωπο” του AI (τσαχπινιά το λογοπαίγνιο;) . Ζεις όπως θα έπρεπε να ζεις; Πρέπει να ζεις με μέτρο; Τι έχεις κάνει λάθος στην προηγούμενη σχέση σου; Ερωτήματα όπως αυτά μπορεί να τα έχεις συζητήσει στο παρελθόν, αλλά εγώ σε ερωτώ: είχες πότε σου την πλήρη προσοχή του άλλου, ή την εξαιρετική άνεση, ή έστω την γνώση ότι η κρίση του θα είναι αμερόληπτη και επικεντρωμένη σε σένα, χωρίς καμία κακοπροαίρετη ή αχρείαστα ενοχλητική κριτική; Now, imagine all that combined in one program. Εξάλλου, μπορεί ρεαλιστικά ένας άνθρωπος να συνδυάζει όλα αυτά μαζί;
Και εκτός αυτού, από ένα σημείο της ζωής σου και μετά παύει μερικές φορές να υπάρχει ο λεγόμενος ενθουσιασμός να βιώσεις και να ακούσεις. Άραγε, είναι τόσο σημαντικός όσο θεωρείται; Όπως και να το δεις, είναι ένα στοιχείο που θα σε συναρπάσει, θα σε κρατήσει ζωντανό και θα σε κάνει να αλλάξεις την μίζερη οπτική σου στα πράγματα. Όταν όμως αναπόφευκτα χαθεί, είσαι τότε το ίδιο άτομο με πριν, πιο ώριμο λόγω εμπειριών ή πιο αναίσθητο; Your choice.
Επίσης, η ταινία θίγει και τούτο εδώ: είναι ο έρωτας ένα κοινωνικά αποδεκτό είδος παράνοιας; Και αν ναι, συνδυάζεται ή όχι με την ανάγκη να έχεις απλά έναν δικό σου άνθρωπο, που καταδεικνύεται ως το βασικό πρόβλημα και απωθημένο; Ο προβληματισμός του προβληματισμού.
Άρα, είναι έρωτας ή είναι αποκλειστικό ενδιαφέρον με αβίαστη επικοινωνία αυτό που ζητάς; Ξεχωρίζουν ή ταυτίζονται;
Αυτά. Sorry για το μεγάλο κείμενο, που λένε και στα ανομολόγητα.
…Nah, i’m not.
Συντάκτρια: Βασιλική Κατίδου
