Συντάκτης: Χρήστος Χριστακίδης
Μετά το φιάσκο του “Daddy’s Home 2”, ο Σον Άντερς επιστρέφει με μια ακόμη οικογενειακή κωμωδία, η οποία αν και εν μέρει διασκεδαστική, δεν προσφέρει κάτι καινούριο στο κοινό.
Η περίοδος μετά τα όσκαρ δεν είναι μια περίοδος που χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη πρωτοτυπία στις κινηματογραφικές αίθουσες. Υπερήρωες και αμέτρητα remakes έχουν μοιραστεί και φέτος κατάλληλα στις βδομάδες της άνοιξης για να λάβει η κάθε ταινία ισάξια προβολή. Που και που θα ξεπεταχτεί και κανένα θρίλερ που θα τραβήξει το ενδιαφέρον του κοινού. Κάπου εκεί ανάμεσα θα βρούμε και την καθιερωμένη οικογενειακή κωμωδία. Μια από αυτές τις κωμωδίες είναι και το “Instant Family” του Σον Άντερς.
Από το 2012 και έπειτα ο Άντερς έχει γράψει και σκηνοθετήσει μερικές από τις πιο γνωστές αμερικάνικες κωμωδίες που βγήκαν στις αίθουσες. Επιτυχημένες και μη. Η εισπρακτική επιτυχία του “Daddy’s Home” οδήγησε σε ένα σίκουελ το οποίο το κοινό σίγουρα θέλει να ξεχάσει. Μετά από ενάμιση χρόνο ο Άντερς, παρέα και πάλι με τον Γουόλμπεργκ, μας παρουσιάζει μια ακόμη “family friendly” κωμωδία με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία.
Πλοκή
Ο Πιτ και η Έλι είναι ένα ζευγάρι 40χρονων που αποφασίζει να υιοθετήσει, όντας σε προχωρημένη ηλικία για να κάνουν δικό τους παιδί. Όταν, μετά από πολλά μαθήματα και σεμινάρια, αποφασίσουν τελικά ότι θέλουν να υιοθετήσουν την 15χρονη Λίζι, θα αναγκαστούν να υιοθετήσουν και τα δύο μικρότερα αδέρφια της για να μην τους χωρίσουν. Κάπου εκεί θα τα βρουν σκούρα καθώς κανένα από τα παιδιά δεν θα αποδειχθεί “εύκολο”. Τα πράγματα όμως θα γίνουν ακόμη πιο περίπλοκα όταν θα εμφανιστεί η βιολογική μητέρα των παιδιών.
Σχόλια
Ο Άντερς εμπνεύστηκε από την ιστορία της δικής του οικογένειας για να γράψει το σενάριο του “Instant Family”. Ο ίδιος και η γυναίκα του υιοθέτησαν τρία παιδιά περίπου στην ηλικία των 40. Μάλιστα σκόπευαν να υιοθετήσουν μόνο έναν 5χρονο αλλά εκείνος ήταν “πακέτο” με τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια του.
Γνωρίζοντας λοιπόν πολλά για τον τρόπο που λειτουργούν τα πράγματα στο τομέα της υιοθεσίας στην Αμερική, προσπάθησε να ενημερώσει άμεσα το κοινό. Εν μέρει το κατάφερε καθώς περιγράφει αρκετά λεπτομερώς τα στάδια από τα οποία περνάνε οι γονείς και πιθανότατα πέρασε και ο ίδιος.
Όλα αυτά προσπάθησε να τα δέσει με χιούμορ και, όπου χρειαζόταν με συγκινησιακό τόνο. Κάπου εκεί υπέπεσε στα γνωστά λάθη. Προσπάθησε σε μεγάλο βαθμό να πιέσει το συναίσθημα αντί να το βγάλει πιο φυσικά στο κοινό και σίγουρα δεν τσιγκουνεύτηκε τα χιουμοριστικά κλισέ. Δεν τα έκανε όλα λάθος. Πολλές ατάκες είναι πράγματι ξεκαρδιστικές. Πολλές σκηνές πράγματι συγκινούν. Αλλά αυτά δεν αρκούν για να κάνουν την ταινία ξεχωριστή.
Με τους Μαρκ Γουόλμπεργκ και Ρόουζ Μπερν να κάνουν πολύ σωστά αυτό που τους ανατέθηκε αλλά και με τους μικρούς πρωταγωνιστές να έχουν τις στιγμές τους, το κομμάτι των ερμηνειών παίρνει θετικό πρόσημο. Η ταλαντούχα Ιζαμπέλα Μονέρ προσφέρει το κάτι παραπάνω και τραβάει για ακόμη μια φορά τα βλέμματα μετά το “Sicario: Day of the Soldado” (ας ελπίσουμε ότι δεν θα στιγματιστεί ως Ντόρα η μικρή εξερευνήτρια).
Το “Instant Family” θα ξεχαστεί. Δεν είναι από τις ταινίες που θα μαζευτείτε να δείτε μετά από χρόνια σε σπίτι φίλου, ούτε αυτές που θα ψάξετε στο Netflix για να δείτε για πέμπτη φορά. Θα σας προσφέρει όμως ένα ξέγνοιαστο απόγευμα Σαββάτου στο σινεμά. Για κάποιους αυτό είναι αρκετό.
Trailer
Με την υποστήριξη του Cineplexx
