Συντάκτρια: Βασιλική Κατίδου
Αν έχεις διάθεση για έρωτα αυτή την εβδομάδα, είμαι εδώ για σένα. Ή καλύτερα, o Kar-Wai Wong -τώρα, αν αναρωτηθείς ποιος είναι αυτός, με τα δίκια σου- που με την ταινία της εβδομάδας, με όνομα “In the mood for love”, θα προσπαθήσει να σε βάλει λιγάκι στο κλίμα. Από την μακρινή Κίνα έρχεται, την λες και παλιά ταινία-παραγωγής 2000- και ο τίτλος, αν και σε προδιαθέτει για τρελό πάθος, συνιστώ να αντιμετωπιστεί με μια συγκρατημένη και συνετή (απ)αισιοδοξία. Το “Faa yeung nin wa” -ο original τίτλος- είναι μια παράξενη ομολογουμένως επιλογή για την Παρασκευή σου, ok το ξέρω. Ωστόσο, διαθέτει κρυμμένα προτερήματα, οπότε δώσε μια ευκαιρία βρε-που ξέρεις, μπορεί να σε κάνει να αγαπήσεις τον κινέζικο κινηματογράφο…!
Δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο ο κινέζικος κινηματογράφος ή έστω μόνο ο σκηνοθέτης φημίζεται για τις λακωνικού ενθουσιασμού σκηνές του, αλλά το “In the mood for love” θα σε βάλει σε ένα συναισθηματικό πλαίσιο φουλ στο emotional restrain και την τεράστια προσπάθεια για αυτοσυγκράτηση. Ολοταχώς ας εξηγήσω το θέμα της, λοιπόν: δυο ζευγάρια μετακομίζουν στην ίδια πολυκατοικία στο Hong Kong, ενώ οι εκατέρωθεν αυξημένες υποχρεώσεις των συζύγων αρχίζει να φέρνει πιο κοντά τους δυο πρωταγωνιστές. Μαθαίνοντας πως οι -και καλά- πολυάσχολοι σύντροφοί τους διατηρούν κρυφή σχέση, οι δυο αυτοί άνθρωποι προσπαθούν να μετριάσουν την μοναξιά και την στεναχώρια τους κρατώντας συντροφιά ο ένας στον άλλο. Πάντα, βέβαια, με την προϋπόθεση ότι ποτέ δεν θα καταλήξουν να απιστήσουν όπως τα άτομα που τους πρόδωσαν -ακόμα κι αν αυτό καταλήγει να γίνει το πιο δύσκολο πράγμα που έχουν ποτέ καταφέρει να αποφύγουν.
Η όλη πλοκή εκτυλίσσεται σε μια ατμόσφαιρα πέρα από την συνηθισμένη και ιδιαίτερα γνώριμη που, καλώς ή κακώς, καθιέρωσε το Hollywood. Τα πάντα είναι αποστασιοποιημένα, μα ταυτόχρονα τόσο κοντά στην επιφάνεια, που κοντεύεις να τα αγγίξεις. Οι χαρακτήρες είναι περίεργοι, λιγάκι ακατανόητοι κι όμως με αβάσταχτα γνώριμες “ανθρώπινες” στιγμές. Αγαπημένος μου, ο συνάδερφος του Chow που έχει μια τρελή -σε σημείο να με κάνει να γελάω κάθε φορά που μπαίνει στον χώρο- προφορά. Μετά από αυτή την παρένθεση, ας τονίσω επίσης πως ο σκηνοθέτης επιλέγει να μην δείχνει τα πρόσωπα των συζύγων που με την εξωσυζυγική τους σχέση πυροδοτούν ουσιαστικά την όλη εξέλιξη της ιστορίας. Ίσως γιατί δεν έχουν σημασία, ίσως γιατί η προσωποποίηση της απιστίας δημιουργεί υπερβάλλοντα πλεονασμό ρεαλισμού; Ειλικρινά, δεν γνωρίζω -και αν το έχει αναφέρει κάπου ο δημιουργός, δηλώνω ανενημέρωτη. Ας πούμε ότι ντρέπομαι κιόλας -nah.
Η πρωταρχική απορία που μου δημιουργεί αυτή η ταινία είναι κατά πόσο παίζουν ρόλο οι συνθήκες, ώστε να μπορέσει να εκδηλωθεί ο πολυπόθητος -ή εξαιρετικά ανεπιθύμητος- έρωτας. Στο “In the mood for love”, το να μπορέσουν αυτοί οι άνθρωποι να είναι μαζί, αφού εξελιχθούν ανεπανόρθωτα τα φιλικά τους συναισθήματα σε πλατωνικά(!) ερωτικά, είναι ηθικά απαγορευτικό. Ωστόσο, εγώ οφείλω να αναρωτηθώ: αυτό που τους έφερε κοντά δεν είναι, αμετάκλητα, αυτό που τους χωρίζει; Είναι όντως αυτός ο απαγορευμένος έρωτας “original” ή τα συναισθήματα εντείνονται λόγω της μοναξιάς, της απογοήτευσης, ακόμα και της αδιάφορης ζωής που μπορεί ο καθένας τους να βιώνει; Κι αν η αιτία ύπαρξης είναι ταυτόχρονα αιτία πόνου και απόστασης, είναι αυτό κακό ή όχι; Έχει άραγε σημασία το πως και πότε ερωτεύεσαι κάποιον ή όχι; Ορίζει η ρίζα του συναισθήματος το ίδιο του το μέλλον;
Εκτός των όλων ηθικών θεμάτων, μην ξεχνάς επίσης τον κοινωνικό περίγυρο. Τι θα σκεφτεί ο κόσμος αν -θεωρητικά/υποκειμενικά πάντα- οι morally incorrect επιλογές σου γίνουν γνωστές είτε το θέλεις είτε όχι; Στην ταινία, οι πρωταγωνιστές καταλήγουν να κρύβονται από τους γείτονές τους σε τραγικά υπερβολικό σημείο -χωρίς, φαινομενικά, να έχουν κάνει τίποτα κακό.
Θα σε ρωτήσω, λοιπόν: πόσες φορές, κάνοντας τις χ-ψ επιλογές σου, έθεσες ως παράμετρο το τι θα πει ο κόσμος; Είναι σημαντικότερο να ζήσεις τον έρωτα σου κι ας μην εγκρίνει απολύτως κανείς ή θεωρείς ότι η κοινωνική απόρριψη θα καταστρέψει τόσο την ζωή, όσο και το ίδιο το συναίσθημα; Παράλληλες ευθείες ή τέμνουσες, λοιπόν; Οι πρωταγωνιστές κάνουν τις επιλογές τους -εσύ, όμως, τι θα διάλεγες; Μπορεί να βαρύνει η συνείδηση σου, μπορεί πάλι και να ελαφρύνει. Κυρίως, λόγω της αίσθησης ότι for once, ζεις την ζωή σου με τους δικούς σου κανόνες.
Το character development στο “In the mood for love” με εντυπωσίασε, αν και διατηρώ μια επιφύλαξη, γιατί μπορεί κανείς να διαφωνήσει ότι ίσως η πορεία του καθενός ήταν προδιαγεγραμμένη. Θα σου φανεί περίεργη, μουντή, δυσνόητη ή αργή. Κι όμως, έχει σκηνές που το σκηνοθετικό ταλέντο είναι τόσο έκδηλο, ώστε θα σε βάλει να σκεφτείς/παρατηρήσεις τα πράγματα καλύτερα. Υπάρχει μια έξαψη, ένα σιγανό πάθος, μια “ερωτική επιθυμία” -ο ελληνικός τίτλος, γατάκια- που το νιώθεις ότι πάλλεται στην ατμόσφαιρα.
Ό,τι κι αν σε κάνει να αισθανθείς το τέλος, από εμένα πάρε μόνο αυτό: αν δεν ήταν αληθινό και δεν άξιζε τόσες θυσίες, άραγε θα πονούσε τόσο;
0
