Η νέα ταινία του δημιουργού του Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004) και του Being John Malkovich (1999) έκανε πρεμιέρα την προηγούμενη βδομάδα στο Netflix και κάνει πάταγο. Εμείς την είδαμε, μείναμε σαστισμένοι και την αναλύουμε για εσάς.
Τι έγινε; Κατάφερες επιτέλους να ξεπεράσεις και να κατανοήσεις το Tenet; Το είδες δεύτερη φορά; Διάβασες δεκάδες επεξηγήσεις; Μπράβο! Αν νόμιζες όμως ότι θα σε αφήναμε έτσι, γελιέσαι. Η επόμενη “σπαζοκεφαλιά” που σου προτείνουμε ακούει στο όνομα I’m Thinking of Ending Things, είναι διαθέσιμη στο Netflix και είναι διά χειρός Τσάρλι Κάουφμαν, που είμαστε σίγουροι πως σου έλειψε πάρα πολύ.
Είναι αδύνατο να μην αισθανθείς ανήμπορος και να μη νιώσεις ότι βρίσκεσαι σε ένα αδιέξοδο όταν παρακολουθείς ταινία του Τσάρλι Κάουφμαν. Είτε γραμμένη, είτε σκηνοθετημένη από τον συγκεκριμένο δημιουργό. Αυτό συμβαίνει και στο I’m Thinking of Ending Things, μια ταινία βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Ίαν Ριντ. Ένα σουρεαλιστικό ταξίδι μέσα στο μυαλό, την τέχνη, τις ανθρώπινες σχέσεις και τον ίδιο τον χρόνο, η ταινία μπορεί εύκολα να καταφέρει να σε εξαντλήσει αλλά σε κρατάει. Σε κρατάει γιατί κατανοείς την φιλοδοξία του Κάουφμαν όταν τη δημιουργούσε και προσπαθείς να της δώσεις τις ευκαιρίες που της αξίζουν. Και της αξίζουν πράγματι πολλές.
Πλοκή
Η Λούσι αποφασίζει να δεχθεί την πρόσκληση του αγοριού της, του Τζέικ, να γνωρίσει τους γονείς του. Μετά από ένα ολιγόωρο ταξίδι, θα φτάσουν τελικά στη φάρμα των γονιών του. Όμως, μια φαινομενικά απλή γνωριμία και ένα απλό δείπνο θα εξελιχθεί σε ένα ταξίδι περισυλλογής για τη Λούσι. Ο τρόπος που βλέπει τον εαυτό της και τη σχέση της με τον Τζέικ θα αλλάξει ριζικά. Επιπλέον, η σκέψη της να βάλει τέλος στη σχέση τους θα καλυφθεί από πολύ μεγαλύτερες υπαρξιακές αναζητήσεις και διλήμματα.
Σχόλια
Το πρώτο μισό της ταινίας ασχολείται κυρίως με το δίλημμα της πρωταγωνίστριας του αν πρέπει να τελειώσει τα πράγματα με τον Τζέικ ή όχι. Το σκέφτεται πριν έρθει να την πάρει, στο αυτοκίνητο, μέχρι και στο σπίτι των γονιών του. Αλλά εκεί προκύπτουν άλλα θέματα. Από τις περίεργες συζητήσεις με τους γονείς, μέχρι τον σκύλο που δεν στεγνώνει ποτέ και μια φωτογραφία του Τζέικ που της θυμίζει τον μικρό της εαυτό. Ο Κάουφμαν πάντα φλέρταρε με το τρομακτικό και το σκοτεινό. Εδώ λοιπόν, σε αυτή τη creepy φάρμα των γονιών του Τζέικ, το προσφέρει απλόχερα στο κοινό. Αλλά προφανώς και δεν το κάνει συμβατικά. Παίζει με τον χρόνο, την πραγματικότητα, τα πρόσωπα και τελικά, με το μυαλό του θεατή.
Ενώ ο χρόνος κυλά ακανόνιστα και αδυσώπητα με την πρωταγωνίστρια να μη μπορεί να τον ελέγξει, η επίσκεψη φτάνει στο τέλος της. Το σοκ λοιπόν της επίσκεψης περνάει σε δεύτερη μοίρα και το ζευγάρι φεύγει από τη φάρμα. Στο ταξίδι της επιστροφής, ο Κάουφμαν τα δίνει όλα. Με αποκορύφωμα τη στάση σε ένα παγωτατζίδικο εν μέσω της χειρότερης χιονοθύελλας του πρόσφατου σινεμά. Ωστόσο, η αρμονία που απουσιάζει από το σενάριο μπορεί να βρεθεί στην φωτογραφία του Λούκας Ζαλ (Cold War). Η επιλογή της αναλογίας 4:3 όχι μόνο δεν κουράζει τον θεατή αλλά τον βοηθάει και στη θέαση με πολλές σκηνές να μοιάζουν με κορνίζες. Κορνίζες που περιορίζουν τις πληροφορίες που ο θεατής οφείλει να συγκρατήσει και επισημαίνουν το ποιες λείπουν.
Ερμηνείες
Όσον αφορά τις ερμηνείες, η Τζέσι Μπάκλει και ο Τζέσε Πλέμονς είναι φανταστικοί. Το βάθος στο βλέμμα της Μπάκλει κρύβει ό,τι σκέφτεται ο χαρακτήρας της. Πράγμα εξαιρετικά δύσκολο, διότι η Λούσι είναι ένας από τους πιο στοχαστικούς χαρακτήρες που έχουμε δει τελευταία. Από κοντά της και ο Πλέμονς, ο οποίος αν και βγάζει πάντα αυτό το creepy του Τοντ στο Breaking Bad, καταφέρνει να γίνει ένα με τον ρόλο και να ταιριάξει γάντι με τη Μπάκλει.
Τι να πούμε για την Τόνι Κολέτ και τον Ντέιβιντ Θιούλις στο ρόλο των γονιών; Η πρώτη βρίσκεται στο σκοτεινό της στοιχείο και πραγματικά δεν υπήρχε τρόπος να αποτύχει. Ο Θιούλις είναι τόσο υπέροχα αποκρουστικός στο ρόλο του πατέρα που ως θαυμαστής της ερμηνείας του θέλεις να του σφίξεις το χέρι, αλλά ως θεατής θέλεις να φύγει απ’ την οθόνη σου όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Όσοι περιμένατε να δείτε κάτι από Eternal Sunshine θα μείνετε παραπονεμένοι. Το μόνο κοινό που έχουν οι δύο ταινίες είναι η αλλόκοτη, αλλά υπέροχη ματιά του Κάουφμαν. Το I’m Thinking of Ending Things δεν είναι συγκινητικό, αλλά παρουσιάζει με ιδιαίτερο τρόπο κάποιες απ’ τις πιο σημαντικές πτυχές των ανθρώπινων σχέσεων και της ανθρώπινης σύνδεσης. Ήταν επιλογή μας να μη συμπεριλάβουμε κανένα spoiler και καμία θεωρία στην κριτική μας, για να σας αφήσουμε να βιώσετε την ταινία όπως εμείς. Για να την αποκωδικοποιήσετε θα χρειαστούν πολλές θεάσεις και ίσως δεν θα τα καταφέρετε ούτε και τότε. Πότε όμως ενδιαφερθήκαμε γι΄αυτό στο σινεμά του Κάουφμαν;
