Θεσσαλονίκη- Ικαρία. Τα μερικά εκατοντάδες χιλιόμετρα και οι δεκάδες ώρες που μεσολάβησαν από την εκκίνηση του ταξιδιού μέχρι την άφιξή μας στο νησί υπήρξαν η αφορμή να συνδέσω την Ικαρία, τον τελικό μας προορισμό, με την Καβαφική Ιθάκη. Η ταλαιπωρία και οι αναπάντεχες αναποδιές που εγκυμονεί οποιοδήποτε ταξίδι, δεν έλειψαν, φυσικά, και από το δικό μας. Μας έκαναν, ωστόσο, ακόμα πιο περίεργους και αδήμονες μέχρι να πατήσουμε το πόδι μας στο νησί.
Η Ικαρία ήταν σαν ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο.
Ο χρόνος κυλούσε αργά και οι μόνες φορές που κοιτούσαμε τα ρολόγια μας ήταν για να ετοιμαστούμε εγκαίρως για τα μεγάλα πανηγύρια. Το νησί είχε, φυσικά, πολύ κόσμο. Κάτι που μας τράβηξε την προσοχή ήταν το γεγονός ότι έβριθε σταθμευμένων αυτοκινήτων, τα οποία είχαν κατεβασμένα παράθυρα λόγω ζέστης. Χωρίς να απασχολεί, προφανώς, το ενδεχόμενο κλοπής τους ιδιοκτήτες. Νεαρά άτομα απολάμβαναν πραγματικά το μπάνιο τους, συνομιλούσαν με την παρέα τους και δεν ασχολούνταν με το κινητό τους.
Οι ντόπιοι που συναντήσαμε ήταν πραγματικά φιλικοί, προσηνείς και μας απέδειξαν έμπρακτα το «γιατρικό» της περίφημης μακροζωίας τους. Ο καθένας με τους δικούς του ρυθμούς- ακόμα και κάτω από συνθήκες μεγάλης πίεσης- μα με το πιο πλατύ του χαμόγελο, μας εξυπηρετούσε χωρίς κανένα απολύτως άγχος ή πίεση. Στην αρχή, ομολογουμένως, και μέχρι να ενσωματώσουμε κι εμείς οι ίδιοι τους ρυθμούς του νησιού, ήταν λίγο παράξενη αυτή η απόκοσμη, και ταυτόχρονα γαλήνια, πραότητα και ψυχραιμία των κατοίκων.
Το νησί ήταν μεγάλο και κανένας από την παρέα δεν είχε αυτοκίνητο. Ωστόσο, αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο στο να πάμε σε όλες τις παραλίες και τα πανηγύρια που είχαμε αποφασίσει. Διστακτικοί στην αρχή αλλά αποκτώντας το κολάι μέρα με τη μέρα γυρίσαμε μεγάλο μέρος του νησιού με οτοστόπ. Ανεβήκαμε σε καρότσες, όπου και τραγουδήσαμε αγναντεύοντας ψηλά τις περσείδες. Μπήκαμε σε βανάκια και αυτοκίνητα οικογενειών, ζευγαριών, φίλων, παρεών και όλοι αυτοί διαφόρων ηλικιών. Γνωρίσαμε και μιλήσαμε, με αυτόν τον τρόπο, με ανθρώπους του νησιού, Έλληνες και ξένους τουρίστες που ήταν πρόθυμοι όχι μόνο να μας πάρουν μαζί τους αλλά και να πιάσουν συζήτηση μαζί μας, συμβάλλοντας σε κάθε περίπτωση στο να απολαύσουμε κάθε διαδρομή.
Τα πανηγύρια ήταν, φυσικά, η κορωνίδα όλων.
Παρά την απίστευτη φυσική ομορφιά και τις μαγευτικές παραλίες, κατά κοινή ομολογία της παρέας, το κλίμα στα πανηγύρια ήταν απόκοσμα όμορφο.
Με όλο το νησί κυριολεκτικά να παρευρίσκεται κάθε βράδυ σε αυτά, ο κόσμος έμοιαζε με φωλιά από μυρμήγκια που συνέρρεαν στο διονυσιακό γλέντι της βραδιάς. Φαγητό, κρασί, ζωντανή ορχήστρα και χοροί να στήνονται σε κάθε εκατοστό ελεύθερου χώρου, κάθε πανηγύρι ήταν πραγματικά μια ξεχωριστή εμπειρία. Φυσικά, φεύγοντας από το νησί είναι σχεδόν αδύνατον να μην έχεις μάθει Ικαριώτικο χορό- ή Καριώτικο όπως τον λένε οι ντόπιοι- του οποίου τα βήματα μας έμαθε ένα-ένα μια ντόπια με πολλή υπομονή. Ρωτώντας μας αν θέλουμε να μας μάθει το χορό, δημιούργησε έναν μικρό κύκλο γύρω της με όσους δεν τον γνωρίζαμε.
Ικαρία, λοιπόν, και έχω να πω το εξής:
Σου την προτείνω ανεπιφύλακτα. Ξεσήκωσε την παρέα σου και κλείσε εγκαίρως τις διακοπές σου για το επόμενο καλοκαίρι. Αν είσαι δε κάτω των 30 και δεν έχεις πάει ακόμη, ξανασκέψου το. Πάρε την σκηνή σου, την παρέα σου, απαλλάξου από ρολόγια, ταχείς ρυθμούς και βαλίτσες ολόκληρες με ρούχα και αλλαξιές και απόλαυσε την Ικαρία. Αξίζει, δεν θα το μετανιώσεις.
TIP: Τα ταξίδια, τόσο εξωτερικού όσο και εσωτερικού, είναι λίγο πιο ωραία με καλή παρέα. Αν η συντροφιά σου είναι άτομα που εμπιστεύεσαι και αγαπάς, που είσαι ο εαυτός σου μαζί τους και με τα οποία θέλεις να δημιουργήσεις εμπειρίες, μεγάλο κομμάτι της επιτυχίας του εκάστοτε «εγχειρήματος» έχει ήδη εξασφαλιστεί. Μέχρι το επόμενο ταξίδι, κοντινό ή μακρινό, πραγματικό ή φανταστικό, μέχρι το Περού ή μέχρι το περούπτερο- εεε περίπτερο- βεβαιώσου μονάχα ότι έχεις τέτοια άτομα στη ζωή σου.
Όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει,
ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει.
Καλά ταξίδια…
Κείμενο: Δανάη Τσατσάνη
Φωτογραφίες: Ειρήνη Καραμφυλλίδου
