Συντάκτρια: Άννα Λαϊνά
Μετά από ένα εύλογο χρονικό διάστημα που απείχα από την κοινότητα του TFC Magazine – I’ve missed you guys! -, αφήνω -για λίγο, μην ξεχνιόμαστε – πίσω μου τα πολυαγαπημένα μου βιβλία για ένα σημαντικό σκοπό: Να θέσω ένα ερώτημα.
Πόσο σημαντικός είναι τελικά ο εαυτός μας; Γιατί δεν τον φροντίζουμε όπως του αξίζει;
Δεν σκοπεύω να αναλάβω καθήκοντα life coaching, απλά θα αφήσω εδώ τις σκέψεις μου, σε περίπτωση που κάποιος τις χρειάζεται σήμερα. Η αλληλοκατανόηση είναι σχεδόν τόσο μαγική όσο ο αλληλοσεβασμός.
Κάθε μέρα έρχεσαι αντιμέτωπος με νέες προκλήσεις, με νέα θεάματα στα οποία θέλεις να κλείσεις τα μάτια, με νέους ήχους στους οποίους θέλεις να κλείσεις τα αυτιά. Όλες οι μέρες ξημερώνουν με τα όνειρα σου να είναι ένα βήμα πιο μακριά, ένα τόνο πιο αχνά. Και πάντα ψιθυρίζεις “έχω χρόνο”, “και αύριο μέρα είναι”, “η ευτυχία μου είναι κοντά”. Οικείες εκφράσεις; I’ve been there.
Και δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο συγκινητικό, πόσο αισιόδοξο ηχεί να κρατάς τα όνειρα σου στο μυαλό σου και κάτω από το μαξιλάρι σου. Να παίζουν στο repeat με fluo χρώματα όλα εκείνα που λησμονείς ή περιμένεις και που είναι τόσο κοντά, “απλά κράτα λίγο ακόμη και θα έρθουν”. Ωστόσο, παραμελείς το μοναδικό πράγμα, χωρίς το οποίο δεν θα φτάσεις ποτέ: τον εαυτό σου. Αδυνατώ να σου περιγράψω πόσο αναγκαίο είναι να αγωνίζεσαι για τους στόχους σου. Ταυτόχρονα όμως, θα πρέπει να συμπορεύεσαι με τη συνειδητοποίηση της ίδιας σου της θνητότητας, με το statement ότι θα υπάρχεις αύριο, αλλά μπορεί και να μην υπάρχεις. Να δίνεις κάποιο νόημα στο σήμερα σου, μεγάλο ή και μικρό, γιατί άλλοι έχουν μόνο αυτό.
Να μπαίνεις, λοιπόν, στο σπίτι και να πετάς τα κλειδιά στο τραπέζι και να πέφτεις στο κρεβάτι με τα ρούχα και να ακούς το Paint it Black των Rolling Stones.
Και επίσης, μην μαγειρέψεις, παράγγειλε αν θέλεις και δες Netflix και σε παρακαλώ, μην σκεφτείς ότι αν φας μπρόκολο εκείνη την μέρα που καταρρέει ο κόσμος σου, θα ευτυχίσεις, γιατί δεν θα συμβεί.Και τέλος πάντων, ζήσε το δράμα σου και διάβασε τα βιβλία σου.Δεν πειράζει που δεν είσαι παραγωγικός και δεν πειράζει που δεν είσαι σε θέση να εξηγήσεις γιατί. Αλλά μάθε να κάνεις τον εαυτό σου ευτυχισμένο. Γιατί αν δεν καταφέρεις να σε κάνεις να γελάς, τότε σίγουρα δεν θα καταφέρεις και τη λίστα με τα goals του 2019 που έχεις καλλιγραφικά σχεδιασμένη στην ατζέντα σου.
Εμπιστεύσου με, ξέρω ότι είναι πληκτικό να κάνεις πράγματα που δεν σε ευχαριστούν ώστε μακροπρόθεσμα να φτάσεις σε εκείνα που λαχταρούσες από την αρχή. Και ενδεχομένως να χρειαστεί να τα κάνεις περισσότερο καιρό από όσο αντέχεις, ή όσο νομίζεις ότι αντέχεις. Άλλα, θα σου συμβεί και εσένα,στο τέλος εκείνης της ατελείωτης ημέρας, που γυρνάς στο σπίτι με το αυτοκίνητο, το μετρό, το λεωφορείο -για εμάς τους αδικημένους-, και πέφτει το τραγούδι σου στο ραδιόφωνο και νιώθεις λες και σου έτυχε το λαχείο. Γελάς λίγο, σκέφτεσαι το ενδεχόμενο ο ραδιοφωνικός παραγωγός να είναι το άλλο σου μισό και σιγοτραγουδάς “…Ι feel alive, and the world, I’ll turn it inside out yeaaaah..”.
Πιθανόν όλα αυτά να σου ακούγονται αυτονόητα ή και χωρίς απολύτως κανένα νόημα, άλλα υπάρχουν τόσοι πολλοί που παλεύουν με την προσωπική τους ευτυχία κάθε μέρα.
Από μία άλλη οπτική μπορεί όλα αυτά να κρίνονται ακατόρθωτα,αλλά ποιος νοιάζεται στη πραγματικότητα; Η απάντηση πάντα θα κρύβεται στη προσπάθεια. Το σημαντικό είναι να αντιληφθείς την ανθρώπινη υπόσταση σου, την πλευρά του εαυτού σου με την οποία κανείς δεν θέλει να βγει για ποτό ή να πάει σινεμά. Και αυτή να την αγκαλιάζεις και να την αποδέχεσαι και να της δίνεις χρόνο. Στο τέλος όμως πάντα να σηκώνεσαι και να το πιάνεις από εκεί που το άφησες. Ή να το ξεκινάς από την αρχή.
