Το παρακάτω κείμενο αποτελείται από περιστατικά, σκέψεις και συζητήσεις σε πραγματικό χρόνο, μια πραγματική μέρα, σε μια πραγματική πόλη, για μια πραγματική απειλή. Και η απειλή δεν είναι ο κορονοϊός – κορωνοϊός ή κοροναϊός, ας με συγχωρέσουν οι φιλόλογοι – αλλά ο πανικός.
Ένας νέος άνθρωπος, εγώ, εσύ ή ο καθένας, ξεκινά το πρωί να πάει στη σχολή του. Μπαίνει σε ένα λεωφορείο που σε ώρα αιχμής είναι ασυνήθιστα άδειο. Κόβει εισιτήριο και διστάζει να καθίσει. Ίσως να κοιτάξει και καχύποπτα τον διπλανό του που μπορεί να ρουθουνίσει – κάποια ανοιξιάτικη αλλεργία στις αρχές της. Φοβάται; Μπα, υπερβάλλει χωρίς λόγο. Κατεβαίνει από το λεωφορείο και ακούει τυχαία έναν συνομήλικο νέο να συζητά πως «όπως και να το κάνουμε, αν δεν προσέχουμε μπορεί και να πεθάνουμε». Φοβάται. Το παραβλέπει όμως και προχωράει.
Πηγαίνει στο γνωστό καφέ στην Καμάρα να πάρει το πρωινό του ρόφημα, και ακούει πως έχουν ήδη στις 10 το πρωί έλλειψη από πορτοκάλια. Γιατί όλοι εκείνη τη μέρα άρχισαν να πίνουν χυμό πορτοκάλι. Το σκέφτεται. «Mήπως πρέπει να πιω κι εγώ;». Παίρνει τον καφέ του και προχωράει προς τη σχολή του. Έξω από το πανεπιστημιακό νοσοκομείο βλέπει μαζεμένο κόσμο. Η περιέργεια για άλλη μια φορά κερδίζει. Πηγαίνει κοντά και βλέπει. Κάμερες. Πολλές κάμερες. Έρχονται και προς το μέρος του να τον ρωτήσουν πώς βλέπει τα πράγματα τώρα που ο ιός έφτασε στην πόλη του. Δεν είχε σκεφτεί πώς έπρεπε να νιώσει. Φοβάται; Όχι, αυτά είναι υπερβολές.
Φτάνει στη σχολή του, όπου παντού μοιράζονται χαρτιά με ενημερώσεις με μεγάλα κεφαλαία γράμματα και λίστες από οδηγίες. Τις διαβάζει, τις ξαναδιαβάζει και αναρωτιέται.
Μήπως τόσα χρόνια τηρούσα λάθος τους κανόνες υγιεινής; Να έχω συνέχεια στο νου μου να πλένω τα χέρια μου πιο συχνά. Και να μη βήχω χωρίς να προστατεύομαι. Μα δε τα έκανα ήδη όλα αυτά; Ίσως και να μη τα έκανα, ΤΩΡΑ πρέπει να το κάνω. Και να αποφεύγω τις συναθροίσεις. Και να είμαι καχύποπτος. Και να φοράω μάσκα. Και να φοβάμαι. Όχι, όχι να φοβάμαι, απλά να προσέχω.
Η μέρα περνάει και ακούει παντού συζητήσεις και κουβέντες. Συμμετέχει και σε μερικές από αυτές. Τα κρούσματα έγιναν τρία. Στις ειδήσεις είπαν ότι βρήκαν το ταξί που χρησιμοποίησαν τα θύματα. Έκλεισαν κι άλλα σχολεία. Προσοχή. Προσοχή. Προσοχή. Θα ακυρώσουμε το ταξίδι στη Μπολόνια; Θα βγούμε με τη φίλη που γύρισε πριν 15 μέρες από το Μιλάνο; Το μάθημα τελειώνει και θα γυρίσει σπίτι. Αλλά δε ξέρει αν θέλει να μπει στο λεωφορείο. Μήπως έχει αρχίσει να φοβάται; Αποφασίζει να πάει με τα πόδια. Καλύτερα γιατί έχει και κάποια ψώνια να κάνει.
Συναντάει στο δρόμο μια παλιά του συμμαθήτρια. Να τη χαιρετήσει; Μα αυτή δεν ήταν ταξίδι στο εξωτερικό; Σε ποια πόλη όμως; Δεν έχει σημασία, καλύτερα να μη τη χαιρετήσει, γιατί ποτέ δε ξέρεις.
Πηγαίνει στο σούπερ μάρκετ και τα ράφια του είναι σχεδόν άδεια. Στα ταμεία ο κόσμος είναι πολύ περισσότερος απ ό,τι συνήθως. Είχε σκοπό να πάρει ένα πακέτο μακαρόνια, αλλά παίρνει τρία. Και ρύζι. Και καφέ. Γιατί ποτέ δε ξέρεις. Περνάει και από το φαρμακείο κάτω από το σπίτι του, γιατί του έχουν τελειώσει τα παυσίπονα. Μήπως όμως να αγοράσει και μία μάσκα; Όλοι γύρω του παίρνουν, ίσως ξέρουν κάτι παραπάνω. Και βιταμίνες για καλό και για κακό.
Γυρνάει στο σπίτι. Βάζει τα ρούχα κατευθείαν στο πλυντήριο. Πλένει τα χέρια του. Όχι δε τα έπλυνε αρκετά καλά, τα ξαναπλένει. Βάζει και από το αντισηπτικό. Πάει στην κουζίνα να μαγειρέψει. Πλένει την ντομάτα – πότε την αγόρασε όμως; Ήταν πριν έρθει το πρώτο κρούσμα ή μετά; Ποιος την ακούμπησε στο μανάβικο πριν από αυτόν; Την πλένει κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο. Τη διαλύει. Αποφάσισε πως δε θα φάει λαχανικά. Πηγαίνει στο σαλόνι. Βήχει. Μήπως κόλλησε κάτι; Νιώθει πως είναι μπουκωμένος. Κι ας μην είχε τίποτα το πρωί.
Ανοίγει την τηλεόραση – μα γιατί, ποτέ δε βλέπει τηλεόραση. Η ώρα είναι 8. Ακριβώς την ώρα που αρχίζουν οι ειδήσεις. Τις παρακολουθεί. Και φοβάται. Ναι, πλέον φοβάται.
