Στα 95 της έφυγε μια από τις σημαντικότερες συγγραφείς παιδικής ελληνικής λογοτεχνίας. Την διδαχθήκαμε στο σχολείο, διαβάσαμε τα βιβλία της όσο ήμασταν παιδιά και μεγαλύτεροι. Ποια ήταν όμως η Άλκη Ζέη, από πού ξεκίνησε και πώς εξελίχθηκε η ζωή της συγγραφέως;
“Το καπλάνι της βιτρίνας“
Η Άλκη Ζέη πέρασε τα πρώτα παιδικά της χρόνια στην Σάμο με την αδερφή και τον παππού της. Ο μικρόκοσμος της Σάμου αποτέλεσε τη πιο ευτυχισμένη της ανάμνηση για χρόνια από την Ελλάδα. Δεν παρέμεινε, όμως απλά μια ευτυχισμένη ανάμνηση. Αποτέλεσε και τη βάση για τη δημιουργία του πιο σημαντικού μυθιστορήματός της: “Το καπλάνι της Βιτρίνας“. Ένα βιβλίο που γράφτηκε όσο η συγγραφέας ζούσε στη Μόσχα με την οικογένεια της. Εκδόθηκε,όμως λίγο καιρό πριν επιστρέψει στην Ελλάδα. Αφορμή για να γραφεί ήταν, όπως έχει δηλώσει η ίδια, η ανάγκη της να μιλήσει στα παιδιά της για την Ελλάδα, την οποία δεν είχαν ακόμη επισκεφθεί. Τελικά το βιβλίο δεν απευθύνθηκε μόνο στα δικά της παιδιά αλλά και όλης της Ελλάδας. Βέβαια , τα βιβλία της μεταφράστηκαν και σε πολλές ακόμα χώρες του εξωτερικού.
“Η πιο ευτυχισμένη στιγμή” στη ζωή της Άλκη Ζέη
Δεν υπήρχαν, όμως, μόνο ευχάριστες αναμνήσεις από την Ελλάδα. Η ίδια συχνά έχει αναφερθεί στις εμπειρίες της από την κατοχή και τον εμφύλιο, περιόδους που “θα ήθελε να μην είχαν υπάρξει ούτε στην ιστορία της Ελλάδας, ούτε στην ιστορία της ζωής της”. Μάλιστα, έχει χαρακτηρίσει και “την πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής της” την ημέρα της ελληνικής απελευθέρωσης, στις 12 Οκτωβρίου 1944. Όλα αυτά τα χρόνια, η Άλκη Ζέη στην Αθήνα είχε γνωρίσει τον Εμπειρίκο, τον Ελύτη και τον Πλωρίτη, τον Γκάτσο και τον μετέπειτα σύζυγό της Γιώργο Σεβαστίκογλου. Σε αυτούς είχαν παρουσιάσει μια παράσταση κουκλοθέατρου με συμμαθήτριες της στο σχολείο. Με τη Ζωρζ Σαρή, γνωρίστηκαν στο σχολείο και παρέμειναν φίλες μέχρι το τέλος. Από την άλλη, η Διδώ Σωτηρίου, σύζυγος του θείου της, αποτέλεσε σημαντική φιγούρα στη ζωή της Άλκης.
Η αγάπη για τη λογοτεχνία
Η Άλκη Ζέη ξεκίνησε να αγαπάει τη λογοτεχνία μέσω του παππού της που “πάντα ήταν με ένα βιβλίο στο χέρι”. Άρχισε να διαβάζει μαζί με την αδερφή της ποίηση. Με χιούμορ έχει αποκαλύψει πως “ευτυχώς δεν έγινε ποιήτρια”, όπως αρχικά ονειρευόταν. Ξεκίνησε να γράφει σε λογοτεχνικά περιοδικά του σχολείου. Στη συνέχεια μικρά έργα για το κουκλοθέατρο που ήταν επηρεασμένα από τον σουρεαλισμό. Σιγά σιγά ξεκίνησε να γράφει μικρά διηγήματα. Όπως έχει αναφέρει, η πιο ανθηρή λογοτεχνικά περίοδος της ζωής της ήταν τα χρόνια που έζησε στο Παρίσι. Εκεί το κλίμα ευνοούσε για να ασχοληθεί με τη συγγραφή των έργων της, όπως το ” Μεγάλο Περίπατο του Πέτρου“.
Για πολλά χρόνια η Άλκη Ζέη συνέχισε να γράφει για παιδιά και ενηλίκους. Κάποια από τα αγαπημένα μας: “Η μωβ Ομπρέλα“, “Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα“, “Ο ψεύτης παππούς”, “Πόσο θα ζήσεις ακόμα, γιαγιά;” . Τα τελευταία χρόνια επισκέφθηκε πολλά σχολεία και ήρθε σε πραγματική επαφή με τα παιδιά και τους ενήλικες που έχουν τόσο αγαπήσει τα έργα της. Φυσικά, η Άλκη Ζέη μέσω των βιβλίων της θα μιλάει για πάντα στις “παιδικές” καρδιές μας.
