Την Τετάρτη 6/11 η μεγάλη στιγμή είχε φτάσει και το Ολύμπιον ήταν κατάμεστο. Οι συντελεστές δεν σταματούσαν να πηγαινοέρχονται στην πλατεία του σινεμά και εγώ στην δεύτερη σειρά ήμουν στα πρόθυρα της επερχόμενης σταροπληξίας μου. Ο Ορέστης Ανδρεαδάκης ανεβαίνει στην σκηνή και με την φράση “Please welcome the coolest man in the world” μας προλογίζει τον πρωταγωνιστή της βραδιάς. Είναι ο John Waters, o θρυλικός Αμερικανός σκηνοθέτης που αναδείχθηκε με τα underground έργα του και την αγάπη του για την Trash αισθητική. Με ένα κουστούμι με pattern που παραπέμπει στο φτέρωμα παγωνιού και με το χαρακτηριστικό τριμαρισμένο του μουστάκι βγαίνει στην σκηνή προειδοποιώντας μας πόσο μη politically correct θα είναι το σημερινό βράδυ.
Ημέρα 1η – “This Filthy World”
Αντισυμβατικός, αστείος και αξιαγάπητα αηδιαστικός μοιράζει σοκολάτες και χοντροκομμένα αστεία. Όσο παράδοξο κι αν ακουστεί, αφουγκράζεται ένα κοινό που γνωρίζει το έργο του και δεν παρεξηγεί καμία λέξη από τα λεγόμενά του. Σχολιάζει την Αμερικάνικη πολιτική σκηνή και την αστείρευτη “αγάπη” του για τον D.Τrump. Δημιουργεί ένα σύμπαν στο οποίο αυτός είναι ο πρόεδρος της Αμερικής, η πρώτη κυρία είναι ο RuPaul και η Τζένη Χειλουδάκη η γραμματέας του.
Σκαρφίζεται ολόκληρη σεκάνς με το Justin Bieber να χορεύει γυμνός στο Ολύμπιον. Συνεχίζει με ξεκαρδιστικές ιστορίες για τα πρώτα χρόνια της καριέρας του και απρόσμενες εμπειρίες που έχει συλλέξει στα 74 χρόνια ζωής του. Ο ιδιόρρυθμος αυτός μονόλογος τέλειωσε με τον ίδιο να εξιστορεί μια πιθανή εξέλιξη της βραδιάς, θέλοντας αυτόν να πέφτει θύμα απαγωγής στο ξενοδοχείο από τρεις impersonators της Divine. Έπειτα από την επίθεση που δέχεται με οξύ στο πρόσωπο (αναφορά στο έργο Female Trouble) τον επιστρέφουν στον κινηματογράφο. Εκεί όλοι οι θεατές υποθετικά στήνουν μια τελετή θυσίας και τον τρώνε. Το τέλος δεν θα έχει την ίδια αίγλη αν το αποκαλύψω εγώ, αλλά είναι τόσο γκροτέσκ και αποκρουστικό όσο το φαντάζεστε. Ένα απολαυστικό hommage στο έργο του.
Ημέρα 2η – “Failing upwards”
Αναφέρει πως λατρεύει τις ευρωπαϊκές ταινίες που τον κάνουν να νιώθει απαίσια. Αντιθέτως, τα feel good movies τα βαριέται. Αναγνωρίζει τον διχασμό που προκαλεί σε κοινό και κριτικούς και τονίζει την σπουδαιότητα της αρνητικής κριτικής ως μία μορφή διαφήμισης. Στα νιάτα του έπαιρνε speed και έβλεπε έξι ταινίες την ημέρα. Στον θέμα των ναρκωτικών, ως πρώην χρηστής, σχολιάζει την επίδραση του ecstasy που κάνει τους ανθρώπους να αγαπούν και να αγκαλιάζουν τα πάντα. Μια ανυπέρβλητα θλιβερή εικόνα για τον ίδιο. Εξιστορεί περιστατικά κατά την διάρκεια των γυρισμάτων, όπως την κλοπή του φιλμ που χρειαζόταν. Μας εκμυστηρεύεται ότι κάποια από τα αγαπημένα του λογοτεχνικά είδη είναι μικρά παιδικά βιβλία με τίτλους όπως «Περιμένοντας τον μπαμπά από την φυλακή», περίεργα φωτογραφικά λευκώματα και ερωτικά εγχειρίδια από τις δεκαετίες του ’50 και του ’60.
Η επομένη μέρα με βρίσκει 2 ώρες νωρίτερα έξω από την αίθουσα να περιμένω για να μπω στο πολυπόθητο master class. Μπαίνω στην αίθουσα και κάθομαι στην πρώτη σειρά, ένα μέτρο απέναντι από την καρέκλα του -stalker alert- και περιμένω. Casual ντυμένος και με την παρδαλή τσάντα του μπαίνει ξανά με τον τίτλο που του δόθηκε εχθές. “Coolest Man on Earth”. Προσιτός και ευγενικός απαντούσε σε όλες τις ερωτήσεις των θαυμαστών.
Παρά την σκληρή κριτική και την αρχική αποδοκιμασία ο John Waters συνέχισε να τολμά.
Ήταν και είναι φιλόδοξος. Το εμβληματικό του έργο Pink Flamingos (1972) έκανε τρία χρόνια να βγει στις αίθουσες . Για την ακρίβεια σε μία μόνο αίθουσα. Το αντίκτυπο της, όμως, είναι τεράστιο. Μετά την τεράστια εισπρακτική επιτυχία Hairspray! (1988), το Hollywood τον αγαπά και του δείχνει τυφλή εμπιστοσύνη για την επόμενη ταινία του Cry Baby (1990). Είναι υποστηριχτής της τρίπρακτης πλοκής και πιστεύει ότι τα 90 λεπτά είναι ιδανικά για μία κωμωδία. Λατρεύει τα είδη και προσπάθησε να τα εντάξει σχεδόν όλα στα έργα του, από κωμωδία μέχρι μελόδραμα και από χορευτικό μιούζικαλ σε real crime.
Τώρα μετά από πολλές επιτυχίες, κακές ή αποθεωτικές κριτικές και ανυλοποίητητα σενάρια θεωρεί τον εαυτό του χορτασμένο από κινηματογραφικές εμπειρίες. Τώρα πια, στην ηλικία των 74 δεν θα μπορούσε να κάνει underground ταινίες. Ξυπνάει στις έξι το πρωί και διαβάζει έξι εφημερίδες την ημέρα. Έπειτα γραφεί «άρρωστα» πράγματα, όπως αναφέρει ο ίδιος και κοιμάται νωρίς το βράδυ. Γυρνάει από φεστιβάλ σε φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο. Δεν πίστευε ποτέ πριν περίπου πενήντα χρόνια στα γυρίσματα των πρώτων ταινιών του ότι θα έφτανε η στιγμή που θα βραβευόταν για την συνολική προσφορά του τον χώρο.
Τέλος, και στις δύο αυτές εμφανίσεις του, o John Waters τονίζει την πιο σημαντική αξία του. Όντας άνθρωπος με αδυσώπητο χιούμορ και με έργο που βασίζεται στην σάτιρα και στο αυτοσαρκασμό τονίζει πως οι προθέσεις του δεν βασίζονται στο μίσος, αλλά στην αγάπη του για τα συγκεκριμένα πρόσωπα και καταστάσεις που τον εμπνέουν. Η μάτια του για τον κόσμο δεν ελλοχεύει αρνητισμό, αλλά λατρεία για το διαφορετικό. Αισιόδοξος και συνεχώς χαμογελαστός σε κάθε του πρόταση έκανε το κοινό να χαμογελά. Λατρεμένος και απόλυτα σιχαμένος. Our Pince of Puke.
