Η ιστορία είναι πια γνωστή: Όταν έκανα ραδιόφωνο, είχα την τάση να «ξεγυμνώνω» πολύ γνωστά κομμάτια και να αφηγούμαι τις ιστορίες που έκρυβαν από πίσω τους. Συνήθως ξέρουμε τους στίχους τους απ’ έξω κι ανακατωτά, αλλά πολλές φορές αγνοούμε τα κρυμμένα νοήματα και τον τρόπο με τον οποίο γεννήθηκαν κάποια από τα αγαπημένα μας μουσικά κομμάτια. Αυτό, λοιπόν, είναι το τρίτο μέρος της στήλης που βάλθηκε να αφηγηθεί καλά κρυμμένες ιστορίες.
Hotel California των Eagles
Γραμμένο από τους Don Felder, Glenn Frey, και Don Henley, το Hotel California είναι ένα τραγούδι – ύμνος του υλισμού και της υπερβολής. Ιδιαίτερα, μέσα από τους στίχους μπορούμε κάλλιστα να αντιληφθούμε την αναφορά που γίνεται στο λεγόμενο «αμερικανικό όνειρο» και την πεποίθηση πως η σκληρή δουλειά και οι χρηματικές απολαβές μπορούν να επιφέρουν μια καλύτερη ποιότητα ζωής, συμπεριλαμβανομένων των δυο απογόνων και του γκαράζ δυο τουλάχιστον αυτοκινήτων.
Ως σκηνικό στην παρούσα ιστορία χρησιμοποιείται η Καλιφόρνια, αλλά θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε άλλο μέρος της Αμερικής. Απώτερος σκοπός των Eagles ήταν τα κομμάτια τους να προσφέρουν την απόλυτη αισθητηριακή εμπειρία στο κοινό. Στο παρόν κομμάτι μάλιστα, γίνεται λόγος για πράγματα τα οποία μπορείς να αντικρίσεις, να ακούσεις, να γευτείς αλλά και να αγγίξεις με τις άκρες των δαχτύλων σου.
Το φερόμενο ως Hotel California στο εξώφυλλο του άλμπουμ, ουδεμία σχέση έχει με το θρυλικό αυτό κατάλυμα
Στην πραγματικότητα, πρόκειται για το Beverly Hills Hotel γνωστό και ως Pink Palace, το οποίο πολύ συχνά επισκέπτονται πολλοί γνωστοί αστέρες του Χόλυγουντ. Ωστόσο, αρκετοί είναι και οι αστικοί μύθοι που έχουν ειπωθεί ανά τα χρόνια σχετικά με το «πραγματικό» Hotel California. Ορισμένοι το θέλουν ψυχιατρικό νοσοκομείο, άλλοι πανδοχείο διοικούμενο από κανίβαλους και άλλοι ως έπαυλη του Playboy.
Όπως και να έχει, το συγκεκριμένο κομμάτι είναι – χωρίς καμία αμφιβολία – το σπουδαιότερο από τα τραγούδια των Eagles, που θα συμβολίζει για πάντα το πέρασμα από την αθωότητα στην εμπειρία και θα μας θυμίζει αιώνια αυτή την επίπονη, βάναυση αλήθεια: μπορείς να αποχωρήσεις όποτε θες, δεν θα φύγεις όμως ποτέ πραγματικά.
Yesterday των Beatles
Με το συγκεκριμένο κομμάτι, ο Paul McCartney εγκαινίασε μια νέα εποχή για τους Beatles, αυτή της ανεξαρτησίας των επιτευγμάτων μεταξύ των μελών, αφού το συγκεκριμένο τραγούδι γράφτηκε και ερμηνεύτηκε αποκλειστικά από τον ίδιο. Ένα από τα πρώτα θεωρητικά ποπ τραγούδια της εποχής που έκανε χρήση στοιχείων κλασικής μουσικής με τη συμβολή ενός κουαρτέτου εγχόρδων.
Η μελωδία του Yesterday προέκυψε με πολύ απρόσμενο τρόπο
Ο McCartney ισχυρίζεται ότι του ήρθε την ώρα που κοιμόταν, αφού ξύπνησε σιγομουρμουρίζοντάς την. Αμέσως, κάθισε στο πιάνο που βρισκόταν ακριβώς δίπλα από το κρεβάτι του και την έγραψε προκειμένου να μην την ξεχάσει. Ωστόσο, δε μπορούσε να πιστέψει πως η συγκεκριμένη μελωδία ήταν δικό του εύρημα. Θεωρούσε πως σίγουρα την είχε ξανακούσει κάπου και πως όλα είναι απλά ένα ακόμη παιχνίδι του υποσυνείδητου. Πέρασε αρκετός καιρός για να βεβαιωθεί πως τελικά η μουσική του ήταν εντελώς πρωτότυπη και πως δεν αποτελούσε προϊόν κάποιου άλλου καλλιτέχνη. Έτσι, ξεκίνησε να προσθέτει τους στίχους.
Όσο πρωτόγνωρος κι αν ήταν ο τρόπος με τον οποίο προέκυψε η μουσική, άλλος τόσο ιδιαίτερος ήταν και ο τρόπος με τον οποίο γράφτηκαν οι στίχοι. Για την ακρίβεια, γεννήθηκαν κατά τη διάρκεια ενός χερσαίου roadtrip που ξεκίνησε από τη Λισαβόνα, με τερματικό σταθμό την Αλμπουφέιρα της νότιας Πορτογαλίας τον Μάιο του 1965. Η βίλα στην οποία έμενε τότε ο Paul, άνηκε στον κιθαρίστα των Shadows, Bruce Welch. Λίγο πριν ο Bruce φύγει από το σπίτι, ο Paul τον ρώτησε αν έχει μια κιθάρα, καθώς ακόμη δούλευε πάνω στους στίχους. Ο Bruce του δάνεισε μια και τότε ο MacCartney ξεκίνησε να παίζει το τραγούδι που όλοι μας σήμερα γνωρίζουμε ως Yesterday.
No Surprises των Radiohead
Ένα τραγούδι γεμάτο από δυσαρέσκεια απέναντι στην κοινωνία, αλλά και τη ζωή γενικότερα. Οι στίχοι κάνουν λόγο για το πόσο δύσκολο είναι να αλλάξει τούτος ο κόσμος σε κάτι καλύτερο και πιο βιώσιμο για λογαριασμό της ανθρωπότητας. Το κομμάτι αυτό ξεκίνησε να παίρνει σάρκα και οστά μέσα σε ένα καμαρίνι μετά το τέλος της συναυλίας που έδωσε το συγκρότημα στο Όσλο της Νορβηγίας, τον Αύγουστο του 1995. Ο lead singer των Radiohead, Thom Yorke, έχει δηλώσει πως πέρασε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα προσπαθώντας η φωνή του να μην έχει ουδεμία σχέση με τη μέχρι στιγμής δισκογραφία τους, αφού επεδίωκε να δημιουργήσει μια νέα, διαφορετική περσόνα σε κάθε μια από τις ερμηνείες του.
Εντούτοις, η μπάντα δεν είχε σκοπό το συγκεκριμένο άλμπουμ να έχει το αίσθημα της θλίψης όμοιο με εκείνων που είχαν προηγηθεί. Παρόλα αυτά όμως, ήθελαν όσο τίποτε άλλο να δώσουν μια μελαγχολική διάθεση στο παρόν κομμάτι, σε μια προσπάθεια να αντιγράψουν την νοσταλγική ατμόσφαιρα που δημιουργούσε το What a wonderful world του Lοuis Armstrong. Χωρίς καμία απολύτως αμφιβολία, μπορούμε να πούμε πως το τραγούδι αυτό διακρίνεται για τις έντονες αντιθέσεις του: Σκληροί στίχοι γεμάτοι από ειλικρίνεια που συνοδεύονται από χαρούμενες, χαλαρωτικές μελωδίες δίνοντάς του εντέλει τη μορφή ενός παιδικού νανουρίσματος.
Επομένως, μπορεί ο κόσμος αυτός να μην αλλάζει τελικά τόσο εύκολα όσο νομίζουμε και τα χρήματα να μη φέρνουν διόλου την ευτυχία. Το σίγουρο είναι πως ακόμη και στην πιο σκοτεινή λεωφόρο, πάντα θα βρίσκεται μια δέσμη φωτός για να μας δείχνει τον δρόμο για το σπίτι. Ή έστω ένα μέρος με άφθονη σαμπάνια και καθρέφτες πάνω από τα κεφάλια μας.
5
