Ποντεβέντρα, 13 Νοεμβρίου 2022
Πριν από την επιστροφή στην Πορτογαλία, έκανα μια τελευταία στάση στο Ποντεβέντρα. Η πόλη αυτή δεν είχε καμία απολύτως σχέση με το Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα που είχα μόλις αφήσει πίσω μου. Η ανθρώπινη παρουσία ήταν ελάχιστη και όλη αυτή η ζωντάνια και η χαρά που είχα συναντήσει ως τώρα σε αυτό το ταξίδι είχε εξαφανιστεί. Ο καιρός ήταν μουντός και βροχερός, κάτι που έκανε ακόμη πιο νοσταλγικό και μελαγχολικό το μέρος αυτό. Αν ήταν ήχος, θα ήταν σίγουρα κάποιο τραγούδι του Παυλίδη.
Ξαφνικά, θυμήθηκα πως ήταν Κυριακή. Για κάποιο λόγο, οι Κυριακές έχουν πάντα την τάση να σου αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα. Πολλές φορές έχει και αυτό το πρωτόγνωρο συναίσθημα που νιώθω κι εγώ τώρα που είμαι μακριά και περιφέρομαι σε άγνωστους τόπους: αυτό της ανεστιότητας.
Η περίεργη αυτή αίσθηση κατά την οποία συνειδητοποιείς πως τελικά, στον πυρήνα μας είμαστε όλ@ πουλιά αποδημητικά που δεν μας ταιριάζουν τα κλουβιά
Στο μοναδικό μαγαζί που σέρβιρε καφέ τη μέρα εκείνη, γνώρισα τον Μανουέλε, ένα πολύ συμπαθητικό και γλυκό παιδί το οποίο δεν είχα παρατηρήσει καθόλου μέχρι να μου απευθύνει τον λόγο. Αν και καταγόταν από αυτό το ανεξήγητα καταθλιπτικό μέρος, ήταν αρκετά χαρούμενος και είχε μια σπιρτάδα που πάντα θαυμάζω στους ανθρώπους. Μου είπε πως αγαπούσε την Ελλάδα και πως θέλει πολύ να την επισκεφτεί κάποια στιγμή.
Ένα από τα μεγαλύτερά του όνειρα, ήταν να αλλάξει ριζικά την τροπή που είχε πάρει ως τώρα η ζωή του. Θα ήθελε πολύ να φύγει από αυτό το μέρος, να πάει στην Ελβετία ή στην Ιταλία, να γίνει δάσκαλος αγγλικών και να βγάλει πολλά χρήματα. Τη στιγμή εκείνη, μου ήρθε στο μυαλό η Έλενα από τα Μαγνητικά Πεδία. Στην ταινία αυτή, η ηρωίδα, απογοητευμένη από την μέχρι τώρα πορεία της ζωής της και την αναπόφευκτη φθορά, αποφασίζει να φύγει μακριά και να πάρει τη ζωή της στα χέρια της, αλλάζοντας κάθε τι που δεν της αρέσει.
Την προηγούμενη φορά, έκανα και πάλι λόγο για μαγνητικά πεδία
Αυτή την αλλόκοτη ελκτική δύναμη που έχει την τάση να μας συγκεντρώνει όλ@ σε ένα συγκεκριμένο σημείο για ορισμένους λόγους. Εκείνη τη μέρα κατάλαβα τον λόγο. Μπαίνοντας μέσα στο μαγαζί κοίταξα γύρω μου και παρατήρησα πως μόνο ένα τραπέζι ήταν γεμάτο κι αυτό το πιο μεγάλο.
Απ’όσο κατάλαβα, τα άτομα που κάθονταν στο τραπέζι, ήταν μία οικογένεια. Είχαν βγει για να γιορτάσουν τα γενέθλια του γηραιότερου – που μάλλον ήταν ο μπαμπάς – αφού ξαφνικά είδα να φτάνει στο τραπέζι τους μια όμορφη τούρτα με κεράκια. Όλοι μαζεύτηκαν γύρω του και άρχισαν να τραγουδούν. Στο τέλος βγήκαν και μια φωτογραφία. Ένιωσα πολύ τυχερή που συμμετείχα κι εγώ έμμεσα σε αυτό το γεγονός. Μου έφτιαξαν μεμιάς εκείνη τη μουντή Κυριακή.
Θυμήθηκα τη δική μου οικογένεια που, για πρώτη φορά, ήταν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά
Θυμήθηκα τα δικά μας Κυριακάτικα τραπέζια και συνειδητοποίησα ότι και οι δικοί μου γονείς μεγαλώνουν και πως σιγά σιγά, αυτή η τόσο αναπόφευκτη φθορά αρχίζει να τους αγγίζει. Βγαίνοντας από το μαγαζί, αποχαιρέτησα τον Μανουέλε, ευχόμενοι ο ένας στον άλλο να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας, μικρά και μεγάλα. Χάρηκα πολύ που τον γνώρισα. Θα ήλπιζα να τον ξαναδώ μια μέρα, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς, αερικά είμαστε οι άνθρωποι και χανόμαστε στις πέντε γωνιές του πλανήτη σα σταγόνες στον ωκεανό.
Εκείνη τη μέρα έψαχνα μανιωδώς ένα μαγαζί με σουβενίρ, αλλά όσο κι αν έψαξα σε εκείνο το παράξενο μέρος, το αθεράπευτα μελαγχολικό, δε βρήκα ούτε ένα ανοιχτό. Πολύ γρήγορα κατάλαβα πως για μένα, αυτό ήταν το δώρο μου εκείνη τη μέρα. Γνώρισα όμορφους ανθρώπους κι έζησα στιγμές που θα θυμάμαι για πάντα. Αυτά κρατούν πολύ περισσότερο από κάτι υλικό. Είναι μνήμες άφθαρτες στον χρόνο.
Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε το ταξίδι στη Γαλικία της Ισπανίας.
