Λισαβόνα, 28 Δεκεμβρίου 2022
Εκείνες τις γιορτές, τις περάσαμε στη Λισαβόνα. Μια μεγαλούπολη, ένα αστικό τοπίο με βαβούρα και κόσμο, αυτό ακριβώς που αγαπώ. Ήταν η πρώτη φορά που περνούσα τα Χριστούγεννα μόνη σε ξένο τόπο τόσα πολλά μίλια μακριά και κάπως άρχισα να νιώθω έστω και λίγο πιο αυτόνομη και ανεξάρτητη.
Την πρώτη νύχτα, χαθήκαμε στην πιο πολυσύχναστη γειτονιά για βραδινή έξοδο, την Bairro Alto, που ήταν γεμάτη από μπαρ και μαγαζιά με φαγητό. Γνωρίσαμε πολύ κόσμο εκείνο το βράδυ, αφού όλοι κάθονταν με ποτά στο χέρι έξω από τα μαγαζιά και μιλούσαν.
Την επόμενη μέρα, βρεθήκαμε στο flea market της Alfama, μίας από τις πιο παλιές γειτονιές της πόλης
Όπου και να κοιτούσες, έβλεπες όμορφα πράγματα, αλλά και χαμογελαστούς ανθρώπους. Το όλο σκηνικό, θύμιζε την πλατεία Αβησσυνίας της Αθήνας με όλα εκείνα τα παλιατζίδικα και τους πάγκους με τις αντίκες. Εγώ επένδυσα σε έναν δίσκο βινυλίου των Alan Parsons Project και όπως περπατούσα και τον κρατούσα στο χέρι, ένας κύριος με σταμάτησε για να μου πει πως έκανα μια πολύ καλή μουσική επιλογή μιας και του άρεσε κι εκείνου ο συγκεκριμένος δίσκος. Χάθηκε χαμογελαστός προς το άπειρο, αφήνοντάς με κι εμένα με ένα εξίσου μεγάλο χαμόγελο.
Το βράδυ, κάναμε βόλτες στην πόλη
Την επόμενη το πρωί, πήραμε το τρένο για τη Σίντρα, μια πόλη 45 λεπτά μακριά από τη Λισαβόνα γεμάτη από παλάτια και τοπία βγαλμένα από παραμύθια ανάλογα με εκείνα που μας έλεγαν όταν ήμασταν παιδιά. Δυστυχώς, δεν είχαμε και πολύ χρόνο μπροστά μας, γι’ αυτό και είδαμε το βασικότερο από όλα τα παλάτια, αυτό του Pena. Η ομίχλη ήταν αρκετά πυκνή, κάτι που δε μας επέτρεπε να δούμε καθαρά το μέρος γύρω από το παλάτι που ήταν καταπράσινο, σιγά σιγά όμως, άρχισαν να διακρίνονται οι πύργοι, οι οποίοι είχαν έντονους χρωματισμούς. Μπαίνοντας στο εσωτερικό, ένιωθα πως πλέον, απλωνόταν επιβλητικά μπροστά μου όλο το σκηνικό των ιστοριών που είχα διαβάσει ανά τα χρόνια. Για ιππότες μοιραίους, κήρυκες και βασιλείς ωραίους.
Την επομένη το πρωί, πήγαμε βόλτα στο LX-FACTORY, ένα παλιό βιομηχανικό συγκρότημα της Λισαβόνας που πλέον έχει εξελιχθεί σε ένα άλλου είδους «εργοστασιακό σύμπλεγμα» καινοτομίας, δημιουργικότητας και ομορφιάς. Μέσα λοιπόν σε αυτόν τον πολύ όμορφο και γεμάτο από χρώματα χώρο, μπορείς να βρεις από καφετέριες, εστιατόρια έως πρωτότυπα βιβλιοπωλεία, διακοσμητικά και κοσμήματα χειροποίητα και μη, αλλά και thrift μαγαζιά ρούχων και υποδημάτων. Όλα αυτά, σε εργοστάσια και χώρους εγκαταλελειμμένους μεν, πανέμορφούς και χρωματιστούς δε.
Έπειτα, κάναμε μια σύντομη βόλτα στο Μπελέμ, μια παραθαλάσσια περιοχή της Λισαβόνας γνωστή για τον περίφημο πύργο της – αφιέρωμα στις ανακαλύψεις του Βάσκο ντα Γκάμα, ονόματι Torre de Belem.
Το μέρος αυτό μού θύμισε πολύ για ακόμη μια φορά τη Θεσσαλονίκη μου και τις κυριακάτικες βόλτες στην παραλία κάτω από το γλυκό φως του απογευματινού ήλιου
Λίγο μετά, πήραμε και πάλι το δρόμο της επιστροφής για τα βόρεια. Έχοντας περάσει αρκετός καιρός από τότε, μπορώ με σιγουριά να πω πως ήταν τα καλύτερα Χριστούγεννα της μέχρι τώρα ζωής μου. Μπορεί να ήρθαμε αντιμέτωποι με την ανεστιότητα, καταλάβαμε όμως πως στην πραγματικότητα, σπίτι μας είναι μονάχα οι άνθρωποί μας. Μια μέρα, αφού φέρουμε μια κύκλα όλο τον κόσμο, θα γυρίσουμε και πάλι εκεί που ανήκουμε.
Εξάλλου, όλοι μας αστρόσκονη είμαστε.
