Πόρτο, 1 Δεκέμβρη 2022
Εκείνη την ημέρα, βρέθηκα επιτέλους για πρώτη φορά στο Πόρτο. Ο καιρός ήταν υπέροχος και ζεστός και η πόλη πανέμορφη. Ήταν λες και ξαφνικά βρέθηκα σε μια εντελώς διαφορετική χώρα. Τόσο καιρό, είχα συνηθίσει στο ήρεμο και μονότονο Γκιμαράες που δεν είχε καμία απολύτως σχέση με ό,τι έβλεπα εκείνη τη στιγμή μπροστά μου. Χάος, φασαρία και άνθρωποι, κάτι που μου είχε λείψει αρκετά.
Ο κόσμος είχε πολύ διαφορετικούς ρυθμούς. Ήταν χαρούμενος, χαμογελαστός και, όπως πολύ συχνά μ’ αρέσει να λέω, πολύχρωμος, σαν τα σπίτια γύρω. Ανεβαίνοντας ψηλά στο καμπαναριό του καθεδρικού ναού, είχες μεμιάς όλη την πόλη απλωμένη στο οπτικό σου πεδίο: Χρωματιστά σπίτια, εκκλησίες και ο ποταμός, που έρεε αργά, ήσυχα και γαλήνια, σε πλήρη αντίθεση με τη ζωή που κυριαρχούσε στην υπόλοιπη πόλη. Όπως έβλεπα, λοιπόν, όλη αυτή την ομορφιά – θαύμα για τα δικά μου μάτια – ο πλανόδιος μουσικός κάτω στην πλατεία έπαιζε στην κιθάρα του το Imagine του John Lennon και έδινε μια εντελώς άλλη αίσθηση στη στιγμή.
Πάντα έλεγα ότι το σωστό τραγούδι τη σωστή στιγμή, δίνει μια άλλη, ξεχωριστή ατμόσφαιρα κάθε φορά
Ξαφνικά, όλη η πόλη ντύθηκε με ένα πέπλο γαλήνης και ηρεμίας. Περνούσαν διάφορες σκέψεις από το μυαλό μου. Πόσο πιο όμορφος και διαφορετικός θα ήταν αυτός ο κόσμος αν όλοι οι άνθρωποί του ζούσαν αγαπημένοι μέσα σε αυτόν; Ένιωθα πολύ ευγνώμων που βρισκόμουν εκεί, εκείνη τη στιγμή.
Μέσα από στενά σοκάκια και σκάλες, προσπάθησα να βρεθώ στο ποτάμι και τον παραλιακό δρόμο. Σε κάθε σπίτι, κρέμονταν και από μια μπουγάδα που γέμιζε τον τόπο με ωραίες μυρωδιές. Μπορεί να ακούγεται παράλογο, αλλά όλα αυτά τα στενά δρομάκια και οι σκάλες, μου θύμισαν πολύ την Θεσσαλονίκη και την Άνω Πόλη που τόσο μου είχε λείψει. Από κάτι τέτοια σκαλάκια κατέβαινα κι εγώ προς τη θάλασσα και το κέντρο της πόλης, όταν είχα βρεθεί στα ψηλά για να δω το ηλιοβασίλεμα.
Όταν πια έφτασα στον παραλιακό δρόμο, είδα πολλά μαγαζιά και πλανόδιους μουσικούς που έδιναν τον δικό τους παλμό, τη δική τους ζωντάνια στο μέρος αυτό
Έπειτα κατάλαβα πως ίσως για αυτό να μου άρεσε τόσο πολύ το Πόρτο. Δεν είχε και πολύ μεγάλη διαφορά από την πόλη που ζούσα τόσα χρόνια. Ένιωθα τόσο άνετα εκεί. Είχε καλά κρυμμένο μέσα της αυτό το μέρος ένα κομμάτι δικό μου, κάτι που με έκανε κι ένιωθα πολύ οικεία, πολύ κοντά στο σπίτι μου, ακόμη κι αν ήμουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.
Λίγο πριν φύγω από την πόλη και πάρω τον δρόμο για την επιστροφή, ανέβηκα περπατώντας μέχρι το miradouro στην Vila nova de Gaia που βρίσκεται στην απέναντι πλευρά του ποταμού για να δω το ηλιοβασίλεμα, όπως έκανα κι όταν βρισκόμουν στην Θεσσαλονίκη. Όλο το μέρος ήταν γεμάτο από ανθρώπους, που έκαναν ένα διάλειμμα από τη ρουτίνα και την καθημερινότητα και έπαιρναν λίγο χρόνο για τον εαυτό τους, αυτόν που τους αναλογεί. Ίσα ίσα για να δουν το φωτεινό ουράνιο σώμα να χάνεται στην απεραντοσύνη με την υπόσχεση πως θα ανατείλει ξανά και πάλι το επόμενο πρωί.
Το μέρος αυτό και οι χαρούμενοι άνθρωποί του θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στη μνήμη μου.
Εύχομαι μια μέρα να ξαναγυρίσω.
5
