Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα, 12 Νοεμβρίου 2022
Εκείνο το Σαββατοκύριακο, βγήκα εκτός των πορτογαλικών συνόρων. Βρέθηκα λίγο πιο βόρεια, στη Γαλικία της Ισπανίας και το Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα. Το μέρος αυτό ήταν μαγευτικό. Είχε μια ιδιαίτερη αύρα, ξεχωριστή. Μια αύρα που δε είχα ξανασυναντήσει ποτέ άλλοτε. Μπορεί όλα τα κτίρια γύρω να ήταν πέτρινα και γραφικά με αυτή την περίτεχνη παραδοσιακή αρχιτεκτονική, η ενέργεια, όμως, που κουβαλούσαν οι άνθρωποι σκορπιζόταν παντού, με αποτέλεσμα μια ολόκληρη πόλη να γεμίζει χρώμα και φως.
Το σήμα κατατεθέν αυτού του τόπου είναι ο καθεδρικός ναός του Αγίου Ιακώβου, που βρίσκεται στην κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης
Άνθρωποι από όλο τον κόσμο διανύουν χιλιάδες χιλιόμετρα περπατώντας ή κάνοντας ποδήλατο για να βρεθούν εκεί. Ακολουθούν την περίφημη προσκυνηματική διαδρομή του Αγίου Ιακώβου, που ξεκινάει από πολλά διαφορετικά σημεία της Ευρώπης και καταλήγει εκεί. Μονοπάτια σαν κι αυτά, τα αναγνωρίζεις χάρη στην ειδική σήμανση που υπάρχει στους τοίχους ή στο έδαφος. Συνήθως σε καθοδηγούν τα κίτρινα βέλη ή τα κοχύλια του μονοπατιού.
Όταν έφτασα στη μεγάλη κεντρική πλατεία, είδα πολύ κόσμο γύρω. Τη στιγμή εκείνη όμως, το μέρος εκείνο φάνταζε περισσότερο με μαγνητικό πεδίο, παρά με πλατεία. Άνθρωποι από κάθε γωνιά του πλανήτη, αφέθηκαν σε αυτή την αλλόκοτη ελκτική δύναμη που μας συγκεντρώνει όλους στο ίδιο ετερώνυμο σημείο για διαφορετικούς λόγους. Στα πρόσωπά τους έβλεπες την ευγνωμοσύνη. Άλλοι περίμεναν στην μεγάλη ουρά για να μπούνε στον καθεδρικό κι άλλοι κατάκοποι από το μακρύ ταξίδι, ξάπλωναν στο έδαφος για να ξεκουραστούν. Είχαν πια εκπληρώσει τον στόχο τους.
Προχωρώντας χάθηκα στα στενά, μέχρι που βρέθηκα σε ένα μεγάλο πάρκο με πολλά λουλούδια και παγκάκια βαμμένα στα χρώματα του ουράνιου τόξου
Όπως αντιλήφθηκα από την μοντέρνα αρχιτεκτονική των σπιτιών γύρω, κάπου εκεί ξεκινούσε το νέο κομμάτι της πόλης, το πιο καινούριο και σύγχρονο. Εκεί, δεν έβλεπες πια κουρασμένους πεζοπόρους, αλλά ανθρώπους μεγάλης ηλικίας που είχαν βγει για τον απογευματινό τους περίπατο και παιδιά που έπαιζαν και χαίρονταν την πολυπόθητη ανεμελιά της ηλικίας.
Ένιωθα μεγάλη ευγνωμοσύνη που βρισκόμουν εκεί. Ποτέ στη ζωή μου δε περίμενα ότι θα επισκεπτόμουν μέρη τόσο μακρινά. Το ταξίδι στη Γαλικία όμως, δε θα τελείωνε εκεί. Επόμενος σταθμός πριν την επιστροφή θα ήταν το Ποντεβέντρα και η συνάντηση με ανθρώπους που ήταν γραφτό πως κάποια στιγμή θα συναντιόμασταν. Ο καθένας άλλωστε, έχει πάντα κάτι διαφορετικό να μας μάθει.
Το Σαντιάγκο της Γαλικίας, θα μείνει για πάντα στη μνήμη μου ως το πιο όμορφο μέρος που είχα δει ως τότε στη ζωή μου.
