Γκιμαράες, 10 Σεπτέμβρη 2022
Εκείνο το Σάββατο, ο καιρός ήταν πολύ καλός και βγήκα για να τον εκμεταλλευτώ. Περπατούσα στην πόλη με μια άνεση που δεν περίμενα να έχω. Ήξερα κιόλας τους δρόμους, πού βρίσκεται το καθετί και δεν φοβόμουν τίποτα. Εντελώς ξαφνικά, βρέθηκα σε μία πλατεία γεμάτη ζωή και φασαρία, δύο χαρακτηριστικά που αγαπώ πολύ.
Στο flea market που στήθηκε εκείνη τη μέρα στους κήπους της Αλαμέντα, οι άνθρωποι ήταν χαμογελαστοί
Όπου κι αν κοιτούσες, από τα ρούχα των ανθρώπων μέχρι τους πάγκους με τα χειροποίητα προϊόντα, έβλεπες χρώματα. Σε ένα κιόσκι λίγο πιο πέρα, μια μπάντα έκανε πρόβες για το βραδινό της live. Σε λίγη ώρα – θαρρείς και υπνωτισμένοι από κάποιο μαγικό αυλό – μαζευτήκαμε γύρω από τη μουσική, λες και δεν υπήρχε τίποτα άλλο πιο σημαντικό στον κόσμο.
Το ίδιο βράδυ με κάποια άτομα που γνώρισα σε εκείνη την πλατεία, βγήκαμε σε ένα μπαρ στο κέντρο, όπου σύχναζε ο φοιτητικός κόσμος, όπως εμείς. Ξαφνικά, στα αφτιά μας άρχισαν να ηχούν πολύ γνώριμες μουσικές. Αν και άγνωστοι ακόμη μεταξύ μας, χωρίς να έχουμε ζήσει κάτι ιδιαίτερο μαζί, ενώσαμε τις φωνές μας τραγουδώντας το “Purple rain” του Prince. Κάθε άτομο παθιασμένο για τον δικό του λόγο – που ίσως και να μη μάθουμε ποτέ – σιγοψιθύριζε τους στίχους ενός τραγουδιού που μιλά για ένα αναπόφευκτο τέλος. Κάθε τέλος όμως, σηματοδοτεί και μια νέα αρχή.
Για κάποιο λόγο και με την αφέλεια ενός μικρού παιδιού, πάντα πίστευα πως οι άνθρωποι από άλλες χώρες, μάλλον είναι και από άλλο πλανήτη
Το μεσημέρι, θα κάτσουμε όλ@ στο ίδιο τραπέζι για να φάμε. Θα συγκινηθούμε με τα ίδια πράγματα, θα νιώσουμε στο πετσί μας την αίσθηση της μοναξιάς και στο τέλος της ημέρας, θα γελάσουμε με τα ίδια αστεία.
Τελικά, σε όποια χώρα κι αν βρεθούμε, όλ@ είμαστε τόσο διαφορετικ@, μα συνάμα τόσο ίδι@.
