*Το κείμενο αυτό διαβάζεται καλύτερα αν ακούς παράλληλα το «Περιμένω» του Παύλου Παυλίδη*
Γκιμαράες, 8 Σεπτέμβρη 2022
Δεν ξέρω αν φεύγω επειδή θέλω κάπου να πάω ή επειδή θέλω από κάτι να ξεφύγω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ήρθα για να κυνηγήσω τα όνειρα μου. Όλοι κάτι κυνηγάμε μονίμως. Δε μπορούμε αλλιώς. Χανόμαστε σε αυτό το ατέρμονο κυνηγητό σαν παιδιά. Δε κουραζόμαστε ποτέ.
Αυτό είναι το πρώτο μου μακρινό ταξίδι. Ποτέ άλλοτε δεν είχα βγει έξω από τα στενά όρια της Ελλάδας και την πρώτη αυτή φορά —την παρθενική— το επιχειρώ μόνη. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα και χωρίς να το σκεφτώ. Αφήνω πίσω τόσους ανθρώπους, που άλλους τους αγάπησα πολύ και άλλους τους μίσησα στο τέλος. Αυτό εξάλλου, είναι κάτι που με πονάει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο σε αυτή τη φάση: το συναίσθημα της απώλειας. Πάντα τόσο επίπονο.
Όλο αυτό όμως, με έκανε να καταλάβω πως οι άνθρωποι δεν είναι κτήμα μας
Δε μας ανήκουν. Ο καθένας ακολουθεί τον δρόμο του, το δικό του προσωπικό ταξίδι. Περνάμε και χανόμαστε στη δίνη της αιωνιότητας και κανείς δε μπορεί να μας σταματήσει. Ο ουρανός όμως —παραδόξως— είναι παντού ο ίδιος και αυτό το συνειδητοποίησα κάπου στη Βαρκελώνη που έπρεπε να αλλάξω αεροπλάνο. Χωράει όλο τον κόσμο και δε κάνει διακρίσεις, κάτι που με παρηγορεί. Στα δύσκολα, θα υψώνω το κεφάλι και θα αντικρίζω το ίδιο φωτεινό στερέωμα που αντικρίζουν όλοι τους. Θα θυμάμαι πόσο μικρή είμαι απέναντι στην απεραντοσύνη.
Όταν έφτασα στον τελικό προορισμό, δεν έχασα καθόλου χρόνο
Ήμουν περίεργη να δω το μέρος που θα ζούσα για τους επόμενους μήνες και έτσι χύθηκα στους δρόμους. Στο Γκιμαράες, τα περισσότερα σπίτια μοιάζουν με κάστρα και όλη η πόλη είναι βγαλμένη από ένα παραμύθι που ξεχάστηκε στον χρόνο και δεν συγκρούστηκε ποτέ με την πραγματικότητα. Όλα αυτά που έβλεπα γύρω μου, καμία σχέση δεν είχαν με τον τόπο που μεγάλωσα και που ζούσα τόσα χρόνια. Έπρεπε να συνηθίσω σε μια νέα πραγματικότητα.
Όσο όμορφα κι αν ήταν όσα έβλεπα γύρω μου, όλα μέσα μου ήταν πολύ δύσκολα
Βρισκόμουν σε ένα μέρος χίλια και ένα μίλια μακριά από το σπίτι μου και δεν ήξερα κανέναν. Πολλοί από τους ανθρώπους με τους οποίους χρειάστηκε να συναναστραφώ, όχι μόνο δε μιλούσαν την ίδια γλώσσα με εμένα, αλλά δεν ήξεραν ούτε τα βασικά στα αγγλικά και το χειρότερο όλων, στο αεροδρόμιο του Πόρτο, περίμενα για μια αποσκευή που δεν ταξίδεψε ποτέ μαζί μου από τη μια χώρα στην άλλη. Όλο αυτό, για να μου υπενθυμίσει πως όσο μακριά κι αν πάω, η απώλεια πάντα θα είναι κάτι που με πληγώνει. Έστω κι αν σε αυτή την περίπτωση είναι μια απλή αποσκευή.
Ευχή μου, να βρούμε όλοι μας αυτό που έχουμε χάσει. Αυτό που πολύ βάναυσα στερηθήκαμε.
Πάω για να βρω την Ιθάκη, αν αυτή υπάρχει τελικά.
Φωτογραφίες κειμένου: Νεφέλη Γεωργιάδου
13
