Τελευταία φορά που κυκλοφόρησε σειρά που -επιτέλους- είχε επίκεντρο τη μουσική με τον τρόπο που την αντιλαμβάνομαι, ήταν το 2016. Άκουγε στον τίτλο “Vinyl” και δεν άντεξε καθόλου. Ακυρώθηκε μετά την 1η σεζόν. Βρισκόμαστε τώρα 4 χρόνια μετά και επιτέλους έχουμε άλλη μία “μουσική” σειρά και αυτή είναι το High Fidelity.
Σειρές που περιστρέφονται γύρω από τη μουσική υπήρξαν πολλές. Είτε θες το Glee, είτε το Empire, είτε ακόμα και το Mozart in the Jungle μουσικές σειρές είχαμε. Αυτό που έλειπε, όμως, ήταν η ταύτιση με όλα αυτά που θα σου έδειχνε η σειρά όσον αφορά την αγάπη κάποιου για τη μουσική. Μέσα σε όλους αυτούς που είναι εθισμένοι με τη μουσική, υπάρχει και μία μερίδα ακροατών που δεν θέλει και ποτέ δε θέλησε να δημιουργήσει μουσική. Μπορεί να ακούγεται περίεργο, αλλά η πλειοψηφία του κόσμου γύρω μου κάποια στιγμή με έχει ρωτήσει αν απώτερος σκοπός μου είναι να παίξω επαγγελματικά μουσική. Η απάντηση πάντα ήταν όχι. Υπάρχουμε κι εμείς που αρκούμαστε με την ακρόαση και ενίοτε χρειαζόμαστε και μία Rob να ταυτιστούμε πλήρως.
Συνοπτικά, τo High Fidelity είναι ένα remake της ομώνυμης ταινίας του 2000, με τον πρωταγωνιστικό ρόλο του John Cuzack ως Rob να αναλαμβάνει η Zoë Kravitz. Η Rob είναι ιδιοκτήτρια ενός μέτριου, σχετικά, δισκοπωλείου το οποίο πέρασε στα χέρια της από το προηγούμενο αφεντικό και προσπαθεί να ξεπεράσει το χωρισμό της με τον Mac. Παράλληλα, το gimmick της αρχικής ταινίας παραμένει, καθώς η πρωταγωνίστρια μαζί με τους υπαλλήλους της, και μοναδικούς της φίλους, δημιουργούν συνεχώς top 5 λίστες για τα πάντα, πράγμα που αρκετοί μουσικόφιλοι μπορούν να παραδεχτούν ότι κάνουν χωρίς να τους το έχει ζητήσει απολύτως κανένας. Το επιβεβαιώνω.
Υπάρχουν πολλές σκοπιές από τις οποίες μπορούμε να δούμε το High Fidelity.
Η ιδιαιτερότητά της, όμως, έγκειται στο ότι δεν είναι σειρά για όλους. Σαφώς το κεντρικό μήνυμα της σειράς δεν είναι η επαφή του ανθρώπου με τη μουσική, αλλά η παρουσία της στην ζωή του ανθρώπου, πώς αυτή βοηθά τον καθένα να τη ζήσει και πόσο μεγάλο ρόλο επιλέγει να της δώσει ο καθένας. Το σενάριο είναι τόσο έξυπνο και καταφέρνει να βγάλει χιούμορ κάνοντας απλά μουσικά αστεία που οι καλά διαβασμένοι θα καταλάβουν πλήρως. Αυτοί είναι που θα νιώσουν και ένα μεγαλύτερο δέσιμο με τους χαρακτήρες. Είναι δεδομένο ότι δεν μπορούν όλοι να κατανοήσουν τη λόξα μερικών με την ιστορία της μουσικής και την εξέλιξή της, τη σημαντικότητα των βινυλίων και όλα εκείνα για τα οποία θα μπορούσα να μιλάω ώρες, και αυτό είναι αποδεκτό. Αλλά δύσκολα υπάρχει ένας χαρακτήρας που μπορεί να σε κάνει να ταυτιστείς έτσι.
Υπάρχει μία ποιητικότητα πίσω από τον τρόπο που έχει δημιουργηθεί το High Fidelity. Ένας ρομαντισμός, αν θες, και μία ευαισθησία στον τρόπο που προσεγγίζεται η ιστορία. Ταυτόχρονα, υπάρχει μία δυναμικότητα όταν τα ηνία ενός τέτοιου κόσμου έχουν δοθεί σε μία γυναίκα. Κάπου εκεί είναι και το δεύτερο ατού στη σειρά. Σαφώς, το High Fidelity δεν είναι μόνο εκεί για να σε εισάγει σε έναν καινούριο κόσμο. Είναι εκεί για να σου δείξει και πώς αντιμετωπίζεται ο καθένας στον κόσμο αυτό. Δεν φτάνει που πολλοί μας θεωρούν geeks και δεν ενδιαφέρονται και πολύ για αυτά που έχομε να πούμε. Είμαστε και γυναίκες. Συγκεκριμένα, στο επεισόδιο 5 είναι που υπάρχει μία χαρακτηριστική σκηνή που δένει τα πάντα μεταξύ τους. Κι εκεί είναι που το παίρνεις απόφαση να επενδύσεις σε ειδικά τετραγωνισμένα ράφια. Ή να βολτάρεις στην πόλη σου να δεις τι δισκάδικα είναι ανοιχτά. Ή και τα δύο.
Σε καμία περίπτωση δε λέμε πως η σειρά δεν απευθύνεται σε όλους
Το μόνο που λέμε είναι ότι είναι μία ιδιαίτερη σειρά που μπορεί να σου μιλήσει εάν την αφήσεις. Είτε είσαι εξαιρετικά συναισθηματικός, είτε απλά αντικοινωνικός, κάτι θα βρεις να ταυτιστείς. Αν δεν είσαι τίποτα από τα δύο, θα μάθεις πώς να δέχεσαι τους άλλους που είναι. Όπως επίσης θα δεις τη ζωή από τα μάτια του nerd γνωστού/φίλου σου που δεν του φτάνει το 24ωρο για να ακούσει τη μουσική που θέλει σε μία ημέρα.
