Συντάκτρια: Δανάη Τσατσάνη
Εμπόριο είδος με είδος είναι όλα στη ζωή, ένα διαρκές αλισβερίσι σε παζάρι σε ορεινό και απόμερο χωριουδάκι.
Όλα έχουν αντάλλαγμα και τίποτα δεν σου σερβίρεται από μόνο του. Το μαγαζί εδώ είναι self-service, μην περιμένεις κανέναν σερβιτόρο. Στο γεύμα, μάλιστα, που θα παραγγείλεις είσαι εσύ ο ίδιος ο αρχιμάγειρας. Καλείσαι να βρεις τα υλικά, να τα συγκεντρώσεις κι έπειτα να εκτελέσεις πιστά τη συνταγή. Μόνο έτσι το άδειο σου στομάχι θα χορτάσει και θα επέλθει η αίσθηση του κορεσμού. Ωστόσο η διαδικασία αυτή ενδεχομένως να σου φανεί ανηφορική και εξαντλητική αν δεν έχεις επιμονή και αντοχές. Πρέπει να διεκδικήσεις το «γεύμα» σου, να κάνεις πίσω μερικά (;) θέλω σου ή ακόμα και να «θυσιάσεις» κάτι (προσοχή, ωστόσο, μην απολέσεις σημαντικά στοιχεία του εαυτού σου και βρεθείς να τερματίζεις διαφορετικός από ό,τι μπήκες, ένας άλλος) στον αγώνα της πρόσκτησης κάποιων άλλων.
Το ύψιστο συνάλλαγμα σε αυτήν την ανταλλαγή είναι ο χρόνος σου -ό,τι πιο πολύτιμο διαθέτουμε άνθρωπέ μου. Το χρόνο σου για ένα πτυχίο, το χρόνο σου για μια τέχνη, το χρόνο σου για μια σχέση, το χρόνο σου για την πραγμάτωση ενός στόχου, το χρόνο σου για να ανέβεις ακόμα ένα σκαλί στη σκάλα του οτιδήποτε με το οποίο καταπιάνεσαι.
Η συναλλαγή είναι πάντα απρόσωπη. Ο καθένας την έχει κάνει κι όμως καθένας τη φαντάζεται διαφορετικά.
Πίσω από μια κουρτίνα, σκέφτομαι εγώ, σε ένα σκοτεινό δωμάτιο αφήνεις ευλαβικά μέσα σε μια σακούλα αυτό που έχεις καλλιεργήσει, το προϊόν δηλαδή της συναλλαγής. Ένα κοκκαλιάρικο και γερασμένο χέρι προβάλλει πίσω από την κουρτίνα και το αρπάζει άπληστα. Ανοίγει τη σακούλα βιαστικά και την αναποδογυρίζει ανάμεσα σε τόσες άλλες, όλων των προηγούμενων που πραγματοποίησαν με τη σειρά τους τη συναλλαγή.
Στο δωμάτιο αυτό πίσω από την κουρτίνα θα βρεις αντικείμενα πολύτιμα μα και περίεργα. Από κοσμήματα, παιδικά αρκουδάκια, μέχρι και άυλα πράγματα: όνειρα, ελπίδες και σκέψεις ανθρώπων που τα αντάλλαξαν και τα αποχωρίστηκαν για πάντα στο βωμό της απόκτησης κάποιων άλλων.
Τη φαντασία χιλιάδων ενηλίκων που τη θυσίασαν για κάτι άλλο στο πέρασμα της ενηλικίωσης…
Το δωμάτιο είναι αχανές και αυτά που θα δεις υπερβαίνουν κάθε φυσικό και λογικό νόμο που πιθανόν έχεις διδαχτεί μέχρι τώρα στα σχολικά βιβλία. Θα βρεις πόρτες που οδηγούν σε δωμάτια και μέσα σε αυτά και άλλα και άλλα δωμάτια. Τα ανταλλάξιμα προϊόντα εδώ είναι όλα κατηγοριοποιημένα και στοιβαγμένα τακτικά με ετικέτες. Σε κάποια από αυτά επιτρέπεται η είσοδος σε όλους και σε άλλα όχι. Σε άλλα επιτρέπεται η είσοδος αυστηρά σε παιδιά ενώ σε άλλα αυστηρά σε ενήλικες, εγείροντας την περιέργεια σε κάθε περίπτωση για το τι μπορεί να κρύβουν μέσα τους.
Η μια πόρτα δίπλα στην άλλη και όλες μαζί δημιουργούν έναν τέλειο κύκλο γύρω από το κέντρο του δωματίου, στο οποίο βρίσκεται ένας τεράστιος σωρός από δαύτα, τόσο ψηλός όσο μια τετραώροφη πολυκατοικία. Εδώ βρίσκονται όσα δεν χώρεσαν σε καμία συγκεκριμένη ήδη υπάρχουσα κατηγορία, αυτά που πρέπει να περάσουν από επιτροπή για το πού πρέπει να καταταχθούν καθώς και μια λίστα όσων καλλιεργήθηκαν μεν αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό ώστε να ανταλλαχθούν και να δώσουν καρπούς ως μια άλλη μορφή συναλλάγματος.
Και όλα αυτά, οι σακούλες, τα αντικείμενα, οι πόρτες και τα επιμέρους δωμάτια κρύβονται κάτω από ένα αόρατο πέπλο που ποτέ κανείς μας δεν θα μπορέσει να δει. Είναι όλες εκείνες οι στιγμές στις οποίες λυγίζεις, θέλεις να τα παρατήσεις, είσαι στο τσακ να το κάνεις και να τα τινάξεις όλα στον αέρα και όμως δεν το κάνεις.
Είναι η σιγανή φωνούλα μέσα σου που σου λέει να μην τα παρατήσεις.
Να κάνεις ένα μικρό διάλειμμα, να ταξιδέψει λίγο το μυαλό σου σε ό,τι σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις (αγαπημένα πρόσωπα, μέρη, μυρωδιές και αναμνήσεις) και μετά να συνεχίσεις ξανά ακόμα πιο προσηλωμένος και πεισμωμένος σε αυτό που κάνεις. Εάν όντως τα καταφέρεις και δεν τα παρατήσεις, έχεις πετύχει μια μεγάλη νίκη απέναντι στο ξεπούλημα και τον εν ψυχρώ «θάνατο» των ονείρων σου και των πιο μικρών ή μεγάλων σου στόχων. Έχεις κλείσει πονηρά και περιπαικτικά το μάτι στον πορθμέα του Άδη, ο οποίος σε περίμενε από καιρό σαν έτοιμος κυβερνήτης στον Αχέροντα να σε περάσει με τη μικρή ξύλινη βάρκα του απέναντι, στην όχθη των χαμένων ονείρων, που θυμίζει, λένε, τον ακατάστατο σωρό του δωματίου πίσω από την κουρτίνα.
