Πάντα με εντυπωσίαζε ο ανεξάρτητος κινηματογράφος. Απλά δεν το ήξερα.
Η πρώτη ταινία που θυμάμαι να βλέπω ήταν το Σινεμά, ο Παράδεισος. Ήταν μια ημέρα στο δημοτικό που αποφάσισαν να μας δείξουν στην τάξη μια ταινία για ταινίες. Φυσικά, κανένα παιδάκι, ούτε και εγώ, μπορούσαμε να καταλάβουμε τι σημαίνει Σινεμά, ο Παράδεισος, πόσο μάλλον τι σημαίνει σινεμά.
Δεν θα στο παίξω «κουλτουριάρα». Είμαι αυτή που μεγάλωσε με Harry Potter (team Hufflepuff – νοητή αγκαλιά), κι έχω ακόμα αφίσες στο δωμάτιο μου. Είμαι αυτή που έβλεπε το Twilight, έκλαιγε στο χωρισμό Bella – Edward, και δεν μπορούσε να διαλέξει αν είναι ερωτευμένη με τον Robert Pattinson ή τον Taylor Lautner. Είμαι αυτή που θα βάλει Fast & Furious, απλά και μόνο για να δει κάτι comfort (η καλύτερη ταινία του saga είναι το Tokyo Drift – end of story).
Μπορώ να πω, όμως, πως έμαθα τι σημαίνει «σινεμά» μέσα από τα indie films που ερωτεύτηκα
Όσο περνούσαν τα χρόνια, από το 2013 και μετά, τότε που είδα το Pulp Fiction, την – που να το ήξερα – επιτομή της indie κινηματογραφικής κουλτούρας των ‘90s, άρχισα να βλέπω το σινεμά αλλιώς. Να ψάχνω ταινίες όχι τόσο γνωστές, να αναρωτιέμαι πως είναι και μια ταινία που δεν είναι «αμερικανιά». Ευτυχώς, βρήκα πολλές ανεξάρτητες ταινίες που αγάπησα και σίγουρα άπειρες ακόμα που έχω να δω.
Μακάρι να μαθαίναμε όλ@ το σινεμά μέσα από τις ανεξάρτητες ταινίες, αλλά δυστυχώς δεν είναι το ίδιο εμπορικές, όσο οι ταινίες βγαλμένες μέσα από τα μεγάλα στούντιο. Φυσικά, δεν υποτιμώ αυτές τις ταινίες. Κάθε ταινία είναι μια δημιουργία. Μια ιστορία έτοιμη να βρει το κοινό της. Μερικές ταινίες είναι πιο τυχερές από κάποιες άλλες.
Ίσως γι’ αυτό κι έχω μια αδυναμία στις indie ταινίες
Ενώ δεν αντιπροσωπεύουν τη μειοψηφία στο κινηματογραφικό κόσμο, εμείς συχνά τις αντιμετωπίζουμε σαν ταινίες που «εντάξει, τι έχουν να πουν», «δεν παίζει κάποιος γνωστός», «εγώ βλέπω μόνο Warner Bros». Δεν φταίμε εμείς. Έτσι μάθαμε. Όμως η αλήθεια είναι πως έχουν πολλά περισσότερα να πουν από όσο φανταζόμαστε.
Κάθε ταινία, κάθε δημιουργός, κάθε άτομο που συμμετέχει σε μια ανεξάρτητη παραγωγή – στη δημιουργία δηλαδή μιας ταινίας που δεν έχει την οικονομική υποστήριξη που έχουν άλλες, βάζει το λιθαράκι του στο να ειπωθεί μια ιστορία ακόμα. Μια ιστορία που ποτέ δεν ξέρεις που θα σε οδηγήσει. Μια ιστορία που ίσως ταυτιστείς, ίσως δεν ταυτιστείς καθόλου. Μια ιστορία που μπορεί να σε εκπλήξει με τη πρωτοτυπία της, ή να σε απωθήσει με την ακρότητά της. Πολύ δύσκολα, όμως, θα σε αφήσει αδιάφορη.
