2020. Καραντίνα νο.2. Εγώ στη Θεσσαλονίκη, στα δικά μου 12 τετραγωνικά, να σκρολάρω για ακόμη μια φορά στο TikTok και ο αλγόριθμος να κάνει για ακόμη μια φορά τα μαγικά του. Ένα κορίτσι να τραγουδάει στην αγαπημένη μου Αρεοπαγίτου την ελληνική μουσική των παιδικών μου χρόνων, μουσική που ταξιδεύει και που εγώ είχα λησμονήσει. Είναι η Μαρίνα Σπανού. Τρία χρόνια αργότερα, πίσω στα 12 τετραγωνικά μου, έχοντας βρεθεί ήδη σε δύο συναυλίες της (άτιμε covid, μου έκλεψες και μία) περιμένω να έρθει το Σάββατο που θα την απολαύσει ξανά η Θεσσαλονίκη.
Στο μεταξύ, μου χαρίζει μια πολύ όμορφη συζήτηση με άρωμα άνοιξης, σχετικά με τον καινούριο της δίσκο «25 τετραγωνικά» όσο εγώ αποφεύγω να τη ρωτήσω τι πραγματικά πιστεύει για τα ζώδια.
Γεια σου, Μαρίνα! Στους δίσκους σου μιλάς συνεχώς για διαδρομές. Θα ξεκινήσω λοιπόν με δύο ερωτήσεις που κάποτε διάβασα ότι συνηθίζονται στις συστάσεις στο Μπαλί. Πού πηγαίνεις κι από πού έρχεσαι;
Υπέροχη σύσταση, δεν την είχα ξανακούσει. Θα απαντήσω με στίχο από ένα κομμάτι μου: όλο κάπου πάω κι όλο κάπου δε φτάνω. Και βέβαια, η αφετηρία (ή οι αφετηρίες) μου είναι εξίσου άγνωστη/ες. Γνωρίζω την διαδρομή βήμα με το βήμα. Αυτή τη στιγμή είμαι κάπου στην Αθήνα με την καρδιά ήδη βουτηγμένη στο καλοκαίρι-εκεί, δηλαδή, όπου κοιτάω συνήθως.
Δε μπορούμε παρά να ευχηθούμε καλό ταξίδι στον νέο σου δίσκο! Τελικά, πόσα μπορούν να χωρέσουν σε 25 τετραγωνικά και σε 8 καρτ ποστάλ;
Ευχαριστώ πολύ! Είναι απίστευτο πως δεν στενεύουν ποτέ τα τετραγωνικά, όσα και να βάλεις μέσα τους. Με αφορμή τον δίσκο, αναρωτιέμαι συχνά πόσα έχει βιώσει το δωμάτιό μου μαζί μου. Έχει φιλοξενήσει έρωτες, έχει ριζώσει άλλους, κλάματα, ευτυχίες, ματαιώσεις, εκρήξεις, φλερτ, εγωισμούς, τραγούδια, χορούς, όλα. Τώρα, οι καρτ ποστάλ έχουν και όλα αυτά που δε γράφτηκαν. Πίσω από τις γραμμές, από τις προσφωνήσεις και τις υπογραφές, κρύβουν και αυτά που θα ήθελαν να ειπωθούν. Άλλωστε, ξέρεις ότι υπάρχει ολόκληρο το φεγγάρι, ακόμη κι αν βλέπεις ένα μέρος του.
View this post on Instagram
Ποιο θα έλεγες ότι είναι το δικό σου ξεχωριστό κομμάτι από αυτόν τον δίσκο;
Όπως και στον προηγούμενο, περνάω στιγμές με το κάθε κομμάτι. Βρίσκω τον εαυτό μου σε διαφορετικές περιόδους στο κάθε τραγούδι. Σε αυτή τη φάση ακροβατώ μεταξύ Τζέρυ και Αυγούστου. Κι αυτό διότι είμαι μοιρασμένη ανάμεσα στον χειμερινό και τον καλοκαιρινό μου εαυτό.
Όταν άκουσα το «Όσα δεν πρόλαβα να πω» ένιωσα σαν να βλέπω σκηνή από μιούζικαλ. Θα σε ενδιέφερε να γράψεις μουσική και στίχους για μιούζικαλ στο θέατρο ή στον κινηματογράφο;
Χαχα, τέλειο! Θα με ενδιέφερε πολύ. Πέρυσι έγραψα μουσική για μια θεατρική παράσταση, το “Backpack” και το χάρηκα ακραία. Μερικές φορές εγκλωβιζόμαστε στην «ταυτότητά» μας και -στη συγκεκριμένη περίπτωση- στο είδος μουσικής που νομίζουμε πως εξυπηρετούμε, οπότε το να ακολουθήσεις την ιστορία και την ατμόσφαιρα είναι απόλυτα απελευθερωτικό. Κάπως έτσι προσπαθώ να γράφω και τα δικά μου κομμάτια: σα να ήταν το soundtrack μιας ταινίας.
Έχεις δηλώσει ερωτευμένη με τον έρωτα. Αν ο έρωτας έπαιρνε μορφή μέσα από κάθε αίσθηση (γεύση, ήχος, αφή, οσμή, όραση) τότε τί θα ήταν;
Ο αναποφάσιστος εαυτός μου φωνάζει αυτή τη στιγμή! (Γέλια) Για μένα ίσως είναι, η αντήχηση του γκιώνη στη θάλασσα της Επιδαύρου, με άμμο ανάμεσα από τα δάχτυλα, ζεστές πέτρες σε σειρά πάνω στην κοιλιά, βουκαμβίλιες απέναντι και και και. Η γεύση; Άνω τελεία σε αυτή.
Μιας και ανήκουμε και οι δύο στη GenZ, φαντάζομαι ξέρεις τη «μόδα» του να κάνεις romanticize τα πάντα γύρω σου. Πιστεύεις ότι η ζωή είναι από μόνη της ποιητική ή εμείς την ρομαντικοποιούμε για να επιβιώσουμε;
Δηλώνω ένοχη τις περισσότερες φορές μέσα στον χρόνο. Η μισή ζωή είναι το περιβάλλον μας κι η άλλη μισή πως το μεταφράζουμε μέσα μας. Δεν ξέρω αν είναι για λόγους επιβίωσης, για να ξεφύγουμε από τη ματαίωση, από τους φόβους μας, από την έλλειψη ελέγχου, πάντως έχει πλάκα. Η ζωή είναι όσο ποιητική επιλέγουμε να τη βλέπουμε.
View this post on Instagram
Πίσω στον δίσκο. Παντού υπάρχει ένα ζευγάρι μάτια. Είναι τελικά ο καθρέφτης της ψυχής ή μήπως λησμονιούνται πιο εύκολα από όσο νομίζουμε;
Τα μάτια είναι από τα πιο έντονα μου μέρη στον κόσμο. Κι αυτό ίσως επειδή δε μπορούν να πουν ψέματα. Από αυτήν την άποψη, ενδεχομένως να είναι αντανάκλαση.
Αφήνεις πολλές φράσεις ατελείς (προσωπικά, τις προτιμώ έτσι). Περιμένεις να τις συμπληρώσει ίσως κάποιος;
Μου φαίνονται πιο γοητευτικές έτσι, αν διακόπτονται από κάτι. Ίσως πιστεύω ότι αυτό το κάτι που τις διακόπτει είναι πιο σημαντικό από αυτό που ήδη λέω. Δε θέλω να συμπληρωθούν. Αλλά περιμένω κάποιος να έρθει να τις συμπληρώσει με τις δικές του ημιτελείς φράσεις.
Στην «Πάνινη Τσάντα» γράφεις «να συνηθίσω την πόλη χωρίς να σε σκέφτομαι». Νομίζω ότι πολλ@ από εμάς πόνεσαν εδώ (γέλιο). Εσύ έδωσες πίσω την τσάντα; Γλίτωσες;
(Γέλια) Σας συμπονώ! Ναι, την έδωσα, έκλεισα τα γράμματα, έκλεισα τους κύκλους, αλλά δεν ξέρω ακριβώς πώς μπορείς να γλιτώσεις. Ό,τι και να αφήσεις πίσω, δε βγαίνει από μέσα σου. Ούτε θέλω να βγει, είναι εκεί, ενοικιάζει κάποια τετραγωνικά (όλα για το λογοπαίγνιο) στο σώμα μου και τα κατοικεί.
Τελικά πώς θα μοιάζει ο έρωτας που θα μείνει, που θα μας χορεύει με δυνατή μουσική και ανοιχτά παντζούρια;
Ας επανέλθουμε σε αυτήν την ερώτηση όταν είμαστε κι εγώ κι εσύ σε σημείο που να μη χρειάζεται να απαντήσουμε. Μέχρι στιγμής τα 20 δικαιούνται να μοιάζουν αβάσταχτα κι εμείς να ζούμε σε ένα αιώνιο παράπονο.
Μας κάνεις να ερωτευόμαστε την Αθήνα και το χάος της. Υπάρχει κάτι που έχεις ερωτευτεί εσύ στη δική μας Θεσσαλονίκη;
Εννοείται! Έρχομαι συχνά στη Θεσσαλονίκη για απόδραση. Ερωτική πόλη, ερωτικός ουρανός, ερωτικοί άνθρωποι, πώς να μην την ερωτευτείς; Τα σοκάκια της, η αστική της ομορφιά, τα ζεστά της μεσημέρια. Κι ας μη μιλήσω για το φαγητό, γιατί εκεί είναι που δε θα τελειώσουμε ποτέ.
Έρχεται καλοκαίρι, ομολογουμένως η πιο όμορφη εποχή. Έχεις σχέδια για φέτος;
Ταξίδια, μουσικές και συναυλίες, θα ήθελα να έχει το καλοκαίρι για φέτος. Προς το παρόν, ελπίζω να ταξιδέψει ο δίσκος σε όλα τα ζεστά μέρη ή να ζεστάνει όσα αργήσουν να φέρουν το καλοκαίρι. Μερικά live είναι ήδη προγραμματισμένα, οπότε ανυπομονώ γι’ αυτά. Κι ο Αύγουστος που πλέον έχει και συγκεκριμένη μελωδία είναι πάντα απρόβλεπτος.
Όπως είχα αναφέρει και στη συνομιλία μας πριν σε καλέσω εδώ, μου φάνηκε ιδιαίτερο που μας χάρισες τον νέο δίσκο την ημέρα της θερινής ώρας.
Πριν πούμε, λοιπόν, εις το επανιδείν, σου χαρίζω με τη σειρά μου έναν στίχο από το «Θερινό Ηλιοστάσι» του Σεφέρη:
«Ζωή σου εἶναι ὅ,τι ἔδωσες / τοῦτο τὸ κενὸ εἶναι ὅ,τι ἔδωσες / τὸ ἄσπρο χαρτί».
Σ’ ευχαριστώ πολύ για το μοίρασμα!
Εισιτήρια για τη συναυλία της Μαρίνας Σπανού στο Block 33 βρίσκεις εδώ.
Φωτογραφία κειμένου: Δημήτρης Σολιδάκης
7
