Αρχές Ιουνίου κι έχω βαρεθεί τις βροχές της Θεσσαλονίκης. Ποια είναι, λοιπόν, η πιο λογική απόφαση; Να φύγω από εδώ. Ναι, αλλά να πάω πού; Για θάλασσα δεν είναι, οπότε δέχομαι τις απανωτές προσκλήσεις της φίλης μου Αλεξάνδρας και κλείνω ένα ταξίδι στον απαγορευμένο μου έρωτα, την Αθήνα. Ήθελα πάρα πολύ να γράψω κάτι για εκεί, μα τί; Ταξιδιωτικό άρθρο, φωτορεπορτάζ, συνέντευξη; Κι άλλη συνέντευξη; Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι, ποιον να πρωτοδιαλέξεις;
Ναι, όλα αυτά συνέβαιναν στον εγκέφαλό μου για τουλάχιστον δέκα μέρες. Και τη δέκατη (ωσάν άλλη έβδομη) ο ίδιος εγκέφαλος έκανε τον συνειρμό Αθήνα-Αθηνά. Η Αθηνά Τσαγκαράκη που θαυμάζω και παρακολουθώ ανελλιπώς τα δύο τελευταία χρόνια έπρεπε να βρίσκεται ανάμεσα στους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Σαν μια πιο παράξενη bucket list. Δυστυχώς, το σύμπαν δε μου έκανε την ύστατη χάρη να την γνωρίσω, διότι έσπασε το πόδι της για δεύτερη φορά. Παρ’όλα αυτά ακολουθεί μια πολύ όμορφη συζήτηση με ένα πολύ όμορφο πλάσμα.
Υ.Γ.: Αθηνά, σου χρωστάω έναν αληθινό καφέ με λίγο αθηνέζικο καυσαέριο.
Η πρώτη ερώτηση είναι signature στις συνεντεύξεις μου. Πες μου Αθηνά, από πού έρχεσαι και πού πηγαίνεις;
Χμμμ! Ωραία ερώτηση! Έρχομαι από τον κήπο με της ντοματιές της γιαγιάς μου, στη Μυρίνη Καρδίτσας. Εκεί που έχει πάντα ήλιο και πεντανόστιμες ντομάτες. Και πού πάω; Πάω προς το μπαλκόνι των ονείρων μου, με θέα την Αθήνα, να γελάω παρέα με τους ανθρώπους μου!
Ο φίλος μου ο Γιώργος νόμιζε ότι η Athinoid είναι κάποια εφαρμογή AI. Ποια είσαι όμως στ’ αλήθεια (Γκουνάντα);
(Γέλια!) Ο δικός μου φίλος Βασίλης με έλεγε Αθηνοειδές, που φαντάζομαι σήμαινε κάτι όχι ακριβώς ανθρώπινο, κάτι από άλλη διάσταση! Πολλές φορές νιώθω εξωγήινη, αλλά συνήθως η ανθρώπινη φύση μου κερδίζει (και συχνά ΜΕ κερδίζει). Είμαι η Αθηνά λοιπόν, ισορροπώ συνεχώς ανάμεσα στο εφτάχρονο παιδί και την ενενηντάχρονη γιαγιά που κρύβονται και παλεύουν μέσα μου. Δε μπορώ να αυτοπροσδιοριστώ με κανέναν τίτλο, το μόνο που ξέρω είναι ότι γελάω πολύ, μιλάω ακόμα πιο πολύ και λέω συνέχεια σαχλαμάρες, η φαντασία μου καλπάζει, η ψυχή μου τραγουδάει μόνιμα και κλαίω χωρίς ντροπή από όταν ήμουν πέντε λεπτών!
View this post on Instagram
Προσωπικά σε γνώρισα από τα vlogs της Μαίρης και σε ξαναγνώρισα από το podcast Sex Diaries Uncensored. Σε ένα βίντεο είπες ότι οι 9 χιλιάδες followers είναι πολλοί, τώρα είναι κοντά 23 χιλιάδες! Αργή αλλά σταθερή η πορεία προς τη λάμψη.
Είχα δηλώσει από πέντε ετών πως όταν μεγαλώσω θα γίνω διάσημη. Οπότε θα πω να μην υποτιμάμε ποτέ τα βασικά και αφιλτράριστα ένστικτά μας! Ειλικρινά, ποτέ δεν περίμενα ότι το να γίνω πιο γνωστή στον κόσμο θα έχει τόσο βάθος, τόση επικοινωνία και τόσο θετικά συναισθήματα. Οπότε ευχαριστώ και τους 23 πλέον χιλιάδες ανθρώπους για όλα όσα μοιραζόμαστε. Είμαι πραγματικά ευγνώμων!
Εκείνο το podcast θα το χαρακτηρίσω «λυτρωτικό» για πολλ@ από εμάς. Ψάχνοντας συνειδητοποίησα ότι είσαι από τις ελάχιστες ανοιχτά λεσβίες στο καλλιτεχνικό/τηλεοπτικό (πες το όπως θες) στερέωμα. Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό (ενώ ήδη γνωρίζουμε πολλούς ομοφυλόφιλους άνδρες);
Πρέπει να δείτε τη κουβέντα μας στο «Κρίμα» με τη Ζωή! Λέμε ακριβώς αυτό. Αν μπορώ να το πω σε μια φράση, θα έλεγα πως η γυναίκα στην Ελλάδα είναι τόσο βαθιά καταπιεσμένη κοινωνικά, που το να μιλάμε για τη σεξουαλικότητά της και μάλιστα σε ανοιχτό πλαίσιο είναι σχεδόν ανήκουστο. Αρκεί να σκεφτούμε πόσα κορίτσια από εμάς ξέραμε τον αυνανισμό ή τέλος πάντων, τον ανακαλύψαμε σε ένα υγιές, μη ενοχοποιημένο πλαίσιο.
Πάντως, νιώθω πως τα πράγματα αλλάζουν δραστικά. Και είμαστε όλα μαζί σε αυτό τον αγώνα για την ελευθερία και την αποδοχή.
View this post on Instagram
Τηλεόραση, λοιπόν! Έχεις γράψει για τη Μουρμούρα και για Τα Νούμερα, δύο διαφορετικές κωμωδίες. Υπάρχουν κοινά ή όχι στοιχεία;
Τα δυο συγκεκριμένα πρότζεκτ είναι τόσο διαφορετικά, που πραγματικά δε μπορώ να σκεφτώ κάτι κοινό. Ωστόσο, αυτό που εμένα προσωπικά με θλίβει είναι πως στη Μουρμούρα, που χαρακτηρίζεται ως «οικογενειακή κωμωδία», υπάρχουν πολλά κουτάκια, πολλά θέματα που δε θίγονται ή δε λέγονται με το όνομα τους, από φόβο ίσως απέναντι στο «ανέτοιμο» κοινό της.
Κάτι που ευτυχώς δε συνέβη σε κανένα επίπεδο στα Νούμερα, που ήταν το πλέον ασφαλές περιβάλλον για την απόλυτη ελευθερία έκφρασης. Και πραγματικά εύχομαι σύντομα αυτή η ελευθερία να περάσει και στις πιο «οικογενειακές» σειρές. Αφενός γιατί έχουμε σπουδαίους δημιουργούς, που αξίζει να ακούμε τη φωνή τους και αφετέρου γιατί -κακά τα ψέματα- η τηλεόραση διαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό την κοινωνία.
Στην Ελλάδα, το μέσο τηλεοπτικό κοινό δε γνωρίζει τ@ σεναριογράφους. Πώς είναι να είσαι «αφανής ηρωίδα»;
Νομίζω γενικά τη δόξα την παίρνει πάντα ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος είναι συνήθως ο φτωχός συγγενής! Θυμάμαι από μικρή να λέω για αγαπημένες μου ταινίες πως, αν δεν ήταν ο σεναριογράφος, δε θα υπήρχε ταινία. Κυρίως ίσως γιατί πάντα με εντυπωσίαζε μια καλή ανατροπή. Νομίζω πως σιγά σιγά στρέφεται κάπως το spotlight και προς τα εμάς. Η αλήθεια είναι, όπως θα έχετε καταλάβει, ότι δεν είμαι και πολύ τύπος της αφάνειας. Ωστόσο, σε αυτό το κομμάτι δε με πειράζει καθόλου. Και πεθαίνω για τη στιγμή που αναπαράγονται ατάκες που έχω γράψει και φαίνεται και σε άλλους αστείο αυτό που έχω σκεφτεί!
Στην οικογένειά μου βλέπουμε και τις δύο σειρές φανατικά! Τα Νούμερα είναι κάτι πολύ πρωτοπόρο για την ελληνική τηλεόραση κι εσύ είσαι μεγάλο κομμάτι αυτού.
Τα Νούμερα ήταν η πρώτη «δουλειά» στη ζωή μου, που μόλις μου προτάθηκε να κάνω δοκιμαστικό, ήξερα πως θα την πάρω. Ένιωσα μέρος της από τις πρώτες λέξεις που διάβασα. Είμαι πραγματικά ευγνώμων για αυτή τη συγκυρία. Τη θεωρώ εντελώς καρμική!
Ε, τώρα όμως θέλω πολύ να μου πεις την πιο αστεία/αγαπημένη σου σκηνή από τη σειρά.
Σε αυτή τη σειρά έχουμε γελάσει τόσο πολύ από τα brainstorming ακόμα, που δεν ξέρω πραγματικά τι να διαλέξω! Αν και προσωπικό αγαπημένο μου επεισόδιο ήταν αυτό με τον Γιώργο Καπουτζίδη, γιατί ήταν συγκινητικό από τη στιγμή που έγραφα το γεγονός και μόνο ότι θα το διάβαζε, νομίζω οι στιγμές που έχω λυγίσει πραγματικά ήταν τα άπαντα του Θανάση Αλευρά. Από το επεισόδιο που ζούσε τα συναισθήματα του στο έπακρο, με τον μονόλογο της Βουγιουκλάκη μέχρι το αποκορύφωμα της παράνοιας στη μίμηση της Κονιτοπούλου να τραγουδάει «Όπου και να πάω διάβολε…».
View this post on Instagram
Το TikTok και τα «tips ενήλικης ζωής» πώς προέκυψαν;
Γενικά σκέφτομαι πάρα πολλά χρόνια να ασχοληθώ με το content. Απλώς το YouTube θέλει τρομερή αφοσίωση, επιμονή και πολυεπίπεδη δουλειά και δεν είχα ποτέ την όρεξη να το κάνω τόσο πιστά. Από τότε λοιπόν που πήγαινα στον ΟΑΕΔ και προσπαθούσα να ενηλικιωθώ, συνειδητοποίησα πόσα πράγματα δε μαθαίνουμε ποτέ για τη ζωή, ενώ περνάμε 12-16 χρόνια εκπαίδευσης! Το TikTok ήρθε πρώτα σαν εθισμός με τις καραντίνες και μετά ήταν η προφανής λύση, μιας και είναι τόσο άμεσο για το κοινό όσο και εύκολο και βολικό για το δημιουργό. Φυσικά, δεν περίμενα να γίνει τέτοιος χαμός. Αλλά το χαίρομαι φουλ!
Όποτε, Τιπ Ενήλικης Ζωής: αν θέλετε πολύ να κάνετε κάτι, μη διστάζετε. Μπορεί να εξελιχθεί καλύτερα απ’ όσο περιμένετε!
Πίσω στη δική μας Θεσσαλονίκη. Ως πρώην μέλος του οργανισμού H3RS οφείλω να ρωτήσω για τη συμμετοχή σου ως ally στην καμπάνια τους για το period poverty.
Υποφέρω σχεδόν 20 χρόνια από την περίοδο. Κάθε μήνα της ζωής μου. Μου φαίνεται αδιανόητη η μηδαμινή εκπαίδευση, η πανάκριβη φορολογία, αλλά και ο τρομερός σεξισμός στο γυναικολογικό τομέα. «Φυσικό είναι να πονάς». Δεν είναι σίγουρα φυσικό το να προγραμματίζω όλη τη ζωή μου έτσι ώστε μια εβδομάδα κάθε μήνα να είμαι σπίτι μου σφαδάζοντας. Αυτή η καμπάνια ήταν παραπάνω από σημαντική, ήταν αναγκαία! Και θα είμαι εκεί σε όποια αντίστοιχη δράση μου ζητηθεί με μεγάλη μου χαρά.
Έμαθα ότι είσαι από την Καρδίτσα. Εγώ από τη Λάρισα, συγχωριανές! Πώς είναι να ζεις τώρα στην Αθήνα full time;
Όταν έφυγα από την Καρδίτσα για να σπουδάσω στη Θεσσαλονίκη, χρειάστηκα άπειρο καιρό να προσαρμοστώ. Δε μπορούσα να κοιμηθώ από τη φασαρία, υπέφερα με την κίνηση και τα λεωφορεία και ήθελα να γυρίσω πίσω τρέχοντας. Τώρα δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου στην επαρχία. Μ’ αρέσει πολύ η Αθήνα και τα εκατοντάδες διαφορετικά της πρόσωπα. Ωστόσο, δε σου κρύβω πως μου λείπει η αυλή του χωριού μου και φροντίζω να πηγαίνω να παίρνω μερικές τζούρες εξοχής πριν γυρίσω στο καυσαέριο!
Σε ευχαριστώ από καρδιάς γι΄αυτή τη συζήτηση και ελπίζω το 2023 να μη σου φέρει άλλα σπασμένα μέλη (γέλιο)!
Έχοντας σπάσει δυο φορές το ίδιο πόδι, εύχομαι να πιάσει η ευχή σου! Είναι μεγάλο ζόρι και ειλικρινά χωρίς τους γονείς μου και το κορίτσι μου θα το είχα χάσει εντελώς! Να προσέχετε παιδιά, δεν είναι ωραία τα σπασίματα!
Σε ευχαριστώ κι εγώ για την όμορφη κουβέντα. Πολύ!
11