Κάθε επιστροφή στην καθημερινότητα μετά από μια δόση φύσης, εξόρμησης ή μιας σύντομης εκδρομής, μπορεί να γίνει δύσκολη. Φυσικά, υπάρχουν και όλα αυτά τα άτομα που δεν είχαν την ευκαιρία να αποδράσουν, έστω και για λίγο, από την πόλη. Αλλά, ας δούμε τα πράγματα θετικά. Η άνοιξη είναι εδώ, και το σινεμά έχει φροντίσει να μας συμπαραστέκεται σε κάθε εποχή. Αυτή η εβδομάδα, λοιπόν, η εβδομάδα αναπροσαρμογής, είναι μια καλή ευκαιρία να θυμηθούμε 5 ταινίες του ευρωπαϊκού σινεμά γύρω από την άνοιξη που θα κάνουν για όλ@ μας την επιστροφή στην καθημερινότητα λίγο πιο ομαλή… και ανοιξιάτικη!
A Tale of Springtime (1990) του Eric Rohmer
Ο Eric Rohmer, όπως έχουμε πει και εδώ, ήταν ένας από τους σκηνοθέτες που αναδείχθηκαν μέσα από το γαλλικό Νέο Κύμα. Ο ίδιος, όμως, παρέμεινε στο προσκήνιο και για δεκαετίες μετά το τέλος του κινήματος, παράγοντας μερικά από τα καλύτερα έργα του στα τελευταία χρόνια της καριέρας του. Αν και βρήκε αναγνώριση με τη σειρά του Six Moral Tales, στην οποία συμπεριλαμβανόταν και η υποψήφια για Όσκαρ My Night at Maud‘s, ο Rohmer κυκλοφόρησε επίσης ένα επιτυχημένο κουαρτέτο ταινιών τη δεκαετία του 1990 ως μέρος του Tales of the Four Seasons.
Το A Tale of Springtime είναι ένα dramedy, το οποίο ακολουθεί μια δασκάλα που, αφού δεν μπορεί να πάει σπίτι της επειδή η αδερφή της κατοικεί στο διαμέρισμά της, καταλήγει να μείνει με έναν νέο φίλο. Γρήγορα βρίσκει τον εαυτό της να την ελκύει ο πατέρας του νέου της φίλου, ο οποίος έχει ήδη κοπέλα. Ο Rohmer μένει πιστός στον τίτλο του και δίνει προτεραιότητα σε συναρπαστικές σκηνές ανθισμένων λουλουδιών και πράσινου καθώς η ιστορία εκτυλίσσεται.
Blow Up (1966) του Michelangelo Antonioni
Αν θέλεις να ζήσεις έστω και λίγο στο Λονδίνο της εποχής του Swinging Sixties, είσαι στη σωστή ταινία. Το Blow Up είναι ένα δράμα μυστηρίου, με σκηνοθέτη τον Ιταλό Michelangelo Antonioni. Ακολουθεί έναν φωτογράφο, ο οποίος αποκτά εμμονή με την ιδέα ότι έχει απαθανατίσει μια σκηνή εγκλήματος σε ταινία. Στην ουσία, το Blow Up συμπυκνώνει τις συμπεριφορές, τη μουσική και τη μόδα της περιόδου, όπως καμία άλλη ταινία.
Η πολιτιστική άνοδος της δεκαετίας του 1960 ήταν μια εποχή καινοτομίας και προσδοκίας. Οι άνθρωποι αγκάλιασαν ηδονιστικές συμπεριφορές και διέλυσαν τη μεταπολεμική αγωνία υπέρ του νεωτερισμού και της προόδου. Το Blow Up αντικατοπτρίζει αυτά τα ιδανικά, και σίγουρα αποτελεί μια καλή αρχή για να εμπλουτίσεις την ανοιξιάτικη watchlist σου.
Daisies (1966) της Věra Chytilová
Αν και το Daisies θεωρείται πλέον ένα από τα πιο σημαντικά έργα του φεμινιστικού κινηματογράφου και βασικό στοιχείο του Τσέχικου Νέου Κύματος, η πειραματική ταινία της Věra Chytilová καταδικάστηκε από πολλούς Αμερικανούς κριτικούς και συνέβαλε στην τελική απαγόρευση των εγχώριων κινηματογραφικών ταινιών της, η οποία εδραιώθηκε μετά την κυκλοφορία του Fruit of Paradise το 1970. To θέμα της γυναικείας ανυπακοής, του αντιαυταρχισμού, της κριτικής των στερεοτύπων των φύλων, αλλά και του καταναλωτισμού, καθιστούν το Daisies ένα επαναστατικό κινηματογραφικό έργο.
Οι καλειδοσκοπικές εικόνες, οι γρήγορες σκηνές και τα οπτικά εφέ είναι εξέχοντα χαρακτηριστικά της ταινίας. Ωστόσο, αποτελεί επίσης ένα ιδανικό ανοιξιάτικο φιλμ χάρη στις πλούσιες φυσικές εικόνες του με καταπράσινα χωράφια, δέντρα, λουλούδια και μια παστέλ χρωματική παλέτα.
Donkey Skin (1970) του Jacques Demy
Ο Jacques Demy είναι περισσότερο γνωστός για τις ταινίες του The Umbrellas of Cherbourg και The Young Girls of Rochefort, ωστόσο το μουσικό παραμύθι του, Donkey Skin, είναι ένα υποτιμημένο έργο. Στην ταινία πρωταγωνιστεί η Catherine Deneuve ως κόρη ενός βασιλιά, ο οποίος θέλει να παντρευτεί την πριγκίπισσα μετά το θάνατο της γυναίκας του. Ανυπομονώντας να ξεφύγει από τους αιμομικτικούς του τρόπους, μια νεράιδα νονά συμβουλεύει την πριγκίπισσα να εξαφανιστεί μεταμφιεσμένη με το κεφάλι ενός γαϊδάρου.
Η ταινία είναι τόσο περίεργη, όσο ακούγεται. Ωστόσο, ο Demy απολαμβάνει να μας δείχνει ψυχεδελικές εικόνες, φανταχτερά κοστούμια και σκηνικά που κάνουν το Donkey Skin εντελώς απολαυστικό. Τα φωτεινά χρώματα και το θέμα μιας νέας αρχής καθιστούν την ταινία μια τέλεια επιλογή για παρακολούθηση τους πιο φωτεινούς μήνες.
Le Bonheur (1965) της Agnès Varda
Πιο γνωστή για τη θεμελιώδη συμμετοχή της στο Γαλλικό Νέο Κύμα, με το Cléo from 5 to 7, αλλά και τα πολλά ντοκιμαντέρ της, η Varda έχει πολλές αφηγηματικές ταινίες κάτω από τη ζώνη της που αποτυγχάνουν να λάβουν άφθονη εκτίμηση, παρά την καθαρή ομορφιά που διαθέτουν. Μια από τις πιο εντυπωσιακές ταινίες της είναι το Le Bonheur, μια τραγική ιστορία έγγαμου βίου που μεταμορφώνεται από ρομαντικό ειδύλλιο σε μια ταινία τρόμου, ντυμένη με μπλε, πράσινα και κίτρινα, χρώματα.
Αν και το Le Bonheur απέχει πολύ από το να είναι αισιόδοξο, είναι δύσκολο να αντισταθείς στο καδράρισμα του Claude Beausoleil και του Jean Rabier με χωράφια γεμάτα ηλιοτρόπια και σκηνές ανθρώπων που δειπνούν στο ζωηρό πράσινο. Ωστόσο, δεν ξέρω αν μπορώ να σου εγγυηθώ πως θα μείνεις στο ίδιο ανοιξιάτικο κλίμα μέχρι το τέλος της.
Και αφού έφτασες μέχρι εδώ, θα «κλέψω» λίγο και θα πω…
Ας μιλήσουμε και λίγο για το Notting Hill (1999) του Roger Mitchell
Όσον αφορά τις ρομαντικές κωμωδίες, δεν υπάρχουν πολλ@ που να αντιπαθούν το Notting Hill, το οποίο περιλαμβάνει όλα τα βασικά στοιχεία του είδους.
Το σκηνικό στην καρδιά της ομώνυμης τοποθεσίας, όπου ο χαρακτήρας του Grant έχει ένα μικρό βιβλιοπωλείο, δίνει στην ταινία μια ανοιξιάτικη αίσθηση, που τονίζεται από τις σκηνές των δύο να κάνουν παρέα σε καταπράσινα πάρκα και να περπατούν στους πολυσύχναστους δρόμους του Λονδίνου. Μια συνάντηση ανάμεσα σε έναν Βρετανό βιβλιοπώλη και μια διάσημη Αμερικανίδα ηθοποιό αποτελεί το τέλειο κομμάτι της διασκέδασης, ακόμα κι αν πολλές φορές δε μοιάζει απόλυτα ρεαλιστικό.
Αλλά αυτή είναι η ομορφιά του Notting Hill – απολαμβάνεις το απίθανο της ιστορίας του, κάτι που το κάνει εντελώς γοητευτικό.
