Συντάκτρια: Γεωργία Λαδοπούλου
Δεν έχει πολλές εβδομάδες που εδώ, σε αυτό το site, έγραφα ένα άρθρο για το πόσο και τι περιμένω από την τελευταία σεζόν του Game of Thrones. Είχα περίπου πεπειστεί ότι θα έρθει η ώρα να γράψω και κάτι για το αποτέλεσμα και το φινάλε. Ποτέ όμως δεν είχα φανταστεί ότι θα είμαι στην κατάσταση στην οποία είμαι αυτήν τη στιγμή.
Έχει λίγες μερούλες που πλέον ζούμε σε έναν κόσμο που δεν θα ξαναέχουμε Game of Thrones και όλα μας σχεδόν τα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα. Δεν είχε σχεδόν καμία σημασία ποια ήταν έγκυος, δεν υπάρχει ο prince that was promised, ο ένας –κάποιος- θρόνος πήγε εκεί που πήγε και όλα τα υπόλοιπα πήγαν στράφι. Επίσης είχα δηλώσει ότι θα αρκεστώ στο καλό γράψιμο, αλλά πού να ξερα.
Η αρχή της καταστροφής
Η κατρακύλα στην ουσία ξεκίνησε ίσως και από το 3ο επεισόδιο, αλλά επειδή προσωπικά έμεινα ευχαριστημένη από αυτό που είδα, θα προχωρήσω στο επόμενο. Αν και τα γεγονότα μου θύμισαν λίγο παλιό καλό GoT, το γράψιμο πήρε απότομα την κάτω βόλτα, όπως επίσης και η συνέχεια της ιστορίας που για κάποιο λόγο ήταν άλλοτε πολύ γρήγορη και άλλοτε πολύ αργή, σε σημείο που, για πολλούς ακόμα λόγους, το 5ο επεισόδιο ήταν πραγματικά ανυπόφορο. Και κάπως έτσι φτάσαμε στο φινάλε, το οποίο ήταν εμπλουτισμένο από ανελέητα ηλιθιώδη διάλογο και προέκυπταν γεγονότα τα οποία ήταν σχεδόν 100% ασύνδετα με την μέχρι τότε ιστορία.
O Stephen King, μερικές ημέρες πριν, υποστήριξε πως η αρνητικότητα που επικρατεί γύρω από την τελευταία σεζόν είναι γιατί ο κόσμος στην ουσία δεν θέλει κανένα τέλος και εν μέρει συμφωνώ. Δεν αρέσει σε κανέναν να τελειώνει η αγαπημένη μας σειρά ή το αγαπημένο μας franchise, αλλά θα επιβιώσουμε.
Επιβιώσαμε όμως κύριε King και σε έναν κόσμο χωρίς Lord of the Rings, χωρίς Harry Potter και πλέον θα μάθουμε να ζούμε και χωρίς Avengers
Φυσικά δε θα λάβω υπόψη τα sequels-prequels των προαναφερθέντων, όλοι καταλαβαίνουμε γιατί. Το μόνο που θέλαμε, λοιπόν, από την πιο επική σειρά όλων ήταν ένα ατόφιο και τίμιο τέλος. Όχι τόσο για μας, αλλά για τη φουκαριάρα τη μάνα των δράκων και όλων των άλλων χαρακτήρων της σειράς.
Να δηλώσω σε αυτό το σημείο πως προσωπικά ήμουν υπέρ της θεωρίας περί Mad Queen και το συζήτησα με αρκετούς άλλους που συμμερίζονταν την άποψή μου και άλλους που δεν τους είχε περάσει από το μυαλό καθόλου. Τα άτομα που ανήκουν στην δεύτερη κατηγορία ήταν πολύ περισσότερα και αυτό δείχνει ένα πράγμα: ότι η εξέλιξη αυτή ήρθε σχεδόν από το πουθενά. Στα βιβλία, υπήρχαν πολύ μικρά στοιχεία από εδώ και από κει που ο George R.R. Martin φύτευε σε πολύ συγκεκριμένα και καλά επιλεγμένα σημεία, που μόνο σε 2η και 3η ανάγνωση μπορούσε να τα ερμηνεύσει κανείς γιατί αυτός είναι ο George R.R. Martin. Στη σειρά όμως αυτά να ήταν το πολύ 2, αλλά και πάλι, η ιστορία αυτή έσκασε από το πουθενά.
Παράλληλα, ακυρώθηκε το arc του κάθε χαρακτήρα. Ο Bran απαρνήθηκε από αρκετά νωρίς μέχρι και το ίδιο του το όνομα αλλά ξαφνικά δέχτηκε να πάρει τη θέση του βασιλιά. Ο Jamie μετά από 8 σεζόν, ένα μηδενικό. Η Cersei, που ήταν αρχικά η “Mad Queen” και ίσως η μεγαλύτερη απειλή, πάλι τίποτα. Η Arya επέλεξε να γυρίσει στην οικογένειά της γιατί; Ο Jon επανήλθε στη ζωή γιατί; Και η Daenerys επί 8 σεζόν προσπάθησε να ξεπεράσει όλα αυτά τα εμπόδια και απαρνήθηκε να γίνει η “βασίλισσα της στάχτης” για να κάνει τι; Αλλά πάλι καλά που ο Bronn πήρε το κάστρο του και ο Τyrion επί 1 λεπτό τακτοποιούσε τις καρέκλες.
Πόσα να αντέξουμε ακόμα από το Game of Thrones;
Βασισμένη και στο κείμενο του Slavoj Zizek στην Independent, θα πω πως επίσης εν μέρει συμφωνώ, αλλά όχι τελείως. Ο Zizek υποστηρίζει πως η Daenerys ως Mad Queen είναι μία ανδρική φαντασίωση, οπότε όταν οι κριτικοί υποστήριξαν πως η κατάβασή της στην τρέλα είναι ψυχολογικά μη δικαιολογημένη” και αυτό είναι το πρώτο θέμα που θέλω να σταθώ. Πολλοί ήταν αυτοί που κατηγόρησαν τη σειρά και τους σεναριογράφους του για πατριαρχία και μισογυνισμό, γιατί σε έναν ιντερνετικό κόσμο που τα πάντα φιλτράρονται και τίποτα δεν πέφτει κάτω, στο πλαίσιο του political correctness αυτό ήταν απλά αναμενόμενο να ειπωθεί. Ο καθένας μπορεί να το πιάσει από φεμινιστική, φεμιναζιστική και όποια άλλη σκοπιά θέλει.
Αλλά, δεν χρειάζεται να τάσσεται κανείς σε κάποια ομάδα για να καταλάβει πως δεν είχε καμία συνοχή το να εμφανιστεί ξαφνικά η πρωταγωνίστρια της σειράς ως, εν ολίγοις, τρελή. Ο Zizek συνεχίζει, παίρνοντας μέρος και για τις υπόλοιπες γυναίκες της σειράς, λέγοντας πως από τη μία η Arya που έσωσε τους πάντες, σηκώνεται και φεύγει και από την άλλη η Sansa, αντιπροσωπεύει το μοντέλο της γυναίκας που είναι πολύ αγαπητό από το σημερινό καπιταλιστικό προσκήνιο, αυτό της θηλυκότητας και κατανόησης με μία δόση ίντριγκας, τη στιγμή που η Dany νίκησε τη Cersei και η δύναμη την οποία κατέλαβε την έφθειρε. Το τελευταίο φυσικά, θα μπορούσε να συμβεί σε οποιοδήποτε.
Συνεχίζει η παράνοια όμως
Το ζητούμενο εδώ όμως είναι πως δεν έχει σημασία για την πλειοψηφία του κοινού το πως μεταχειρίστηκαν οι γυναίκες της σειράς, αλλά το πως οι σεναριογράφοι στάθηκαν απέναντι στους χαρακτήρες που έγραφαν επί 10 χρόνια σχεδόν και έδωσαν σε εμάς για να ταυτιστούμε. Και αυτό φυσικά που είναι το πιο εξοργιστικό, είναι το γεγονός ότι έγινε τσαπατσούλικα και γρήγορα τη στιγμή που είχαν το διπλάσιο χρονικό διάστημα για να μας δώσουν το πολυπόθητο τέλος. Μία τέτοια ανάλυση σαν την παραπάνω, δίνει βέβαια τροφή για σκέψη, αλλά πιστεύω πως τα πράγματα δεν έχουν λόγο να είναι τόσο περίπλοκα και να κάνουμε τη ζωή μας δύσκολη.
Υπήρχε κάποτε η πεποίθηση ότι ο George R.R. Martin δε έχει προχωρήσει με τα επόμενα 2 βιβλία γιατί ίσως έχασε το ενδιαφέρον του και το ίδιο και εμείς, αλλά κανείς δε φανταζόταν ότι θα στρεφόμασταν ξανά σε εκείνον για να διορθώσει το χάος που άφησαν πίσω τους 2 συγκεκριμένοι κύριοι, οι οποίοι παρεμπιπτόντως θα αναλάβουν το επόμενο Star Wars, οπότε καλά θα περάσουμε και εκεί. Το σημαντικό εδώ είναι πως εκεί που πιστεύαμε πως το GoT θα φύγει και θα ψάχνουμε να κάνουμε κάτι άλλο με τη ζωή μας, αυτό αντιθέτως έφυγε με κλωτσιά, μπαίνοντας στην πρώτη θέση της λίστας με τα χειρότερα φινάλε σε σειρά.
