Ένα μήνα πριν, στο Instagram του TFCinema, κάναμε ένα μίνι αφιέρωμα για την γιορτή της μητέρας και τέσσερις ταινίες που πραγματεύονται αυτή τη τόσο σημαντική σχέση στη ζωή ενός ανθρώπου. Σήμερα, είναι η Γιορτή του Πατέρα και επειδή δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση οι μπαμπάδες εκεί έξω να μείνουν παραπονεμένοι, διαλέξαμε για εσάς έξι ταινίες που περιέχουν ισχυρές πατρικές φιγούρες και την υπέρμετρη αγάπη έξι μπαμπάδων για τα παιδιά τους.
1. The Royal Tenenbaums (2001) του Γουές Άντερσον
Δεν θέλουμε και πάρα πολύ για να συμπεριλάβουμε τον Γουές Άντερσον σε κάθε αφιέρωμα μας. Δεν φταίμε όμως εμείς. Οι ταινίες τα έχουν όλα. Το The Royal Tenenbaums είναι μια ταινία που δεν περιέχει την συμβατική πατρική φιγούρα, ούτε κάποιον υπερπροστατευτικό πατέρα. Είναι μια ταινία για έναν πατέρα που μαθαίνει πως θα πεθάνει και προσπαθεί να επανασυνδεθεί με την οικογένεια που παράτησε χρόνια πριν. Με την φανταστική, ιδιαίτερη ματιά του Γουές Άντερσον και ένα υπέρλαμπρο cast, το The Royal Tenenbaums εγγυάται 110 λεπτά γέλιου αλλά και συγκίνησης.
2. Finding Nemo (2003) του Άντριου Στάντον
Δεν θα μπορούσαμε να μην συμπεριλάβουμε έστω μία ταινία κινουμένων σχεδίων στη λίστα μας. Ποια λοιπόν θα ήταν καταλληλότερη από το Finding Nemo; Ο Μάρλιν είναι ο καλύτερος πατέρας που έχει υπάρξει ποτέ σε ταινία animation για πολλούς λόγους. Μπορεί να είναι ο κλασικός υπεπροστατευτικόις μπαμπάς, αλλά συμβολίζει το παράδειγμα πως αυτή η υπερβολή δεν στοχεύει ποτέ στο κακό των παιδιών. Είναι προϊόν αγνής αγάπης και έγνοιας για το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή ενός πατέρα. Το Finding Nemo μπορεί έυκολα να θεωρηθεί ως μία από τις πιο όμορφες ταινίες του 21ου αιώνα.
3. The Pursuit of Happiness (2006) του Γκαμπριέλε Μουτσίνο
Ο καλύτερος ρόλος της καριέρας του Γουίλ Σμιθ στον κινηματογράφο μάς αφήνει πάντα με δάκρυα στα μάτια. Το The Pursuit of Happiness είναι πλέον μια ταινία σύμβολο της αγάπης του πατέρα για το παιδί του. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει συγκινηθεί από το δράμα του Γκαμπριέλε Μουτσίνο, γεγονός απολύτως λογικό. Ο αγώνας του Κρις Γκάρντνερ για μια καλύτερη ζωή, όχι για εκείνον αλλά για το παιδί του, δεν θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα μας.
4. Bicycle Thieves (1948) του Βιτόριο Ντε Σίκα
Δεν υπάρχει δικαιολογία για να μη δει κάποιος το Bicycle Thieves (ελληνικός τίτλος: Κλέφτης Ποδηλάτων). Μια ταινία-σταθμός για το ιταλικό σινεμά, αλλά για την έβδομη τέχνη γενικότερα. Η ταινία ακολουθεί την ιστορία ενός πατέρα και του γιου του στη Ρώμη καθώς προσπαθούν να βρουν το κλεμμένο ποδήλατο απ’ το οποίο εξαρτάται η επιβίωση τους. Τι να πρωτοπεί κανείς γι’ αυτό το αριστούργημα; Τα λόγια είναι περιττά διότι οι εικόνες της πανέμορφης Ρώμης του προηγούμενο αιώνα, οι συγκλονιστικές ερμηνείες και η αψεγάδιαστη μουσική τα λένε όλα. Μην κάνετε το λάθος και προσπεράσετε ποτέ αυτή την ταινία.
5. La Vita è Bella (Life Is Beautiful) (1997) του Ρομπέρτο Μπενίνι
Δύσκολα υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει δει το La Vita è Bella. Ειδικά όσοι αναγνώστες μας είναι κάτω των τριάντα. Σίγουρα κάποια στιγμή στο σχολείο τους υπήρξε εκείνη η δασκάλα, ή ο δάσκαλος, που πίστεψε πως η ιστορία που διηγείται ο Μπενίνι μέσα απ’ την ταινία του είναι πολύ πιο ουσιώδης από αυτό που περιγράφουν τα σχολικά βιβλία. Έτσι ακριβώς είναι. Η ταινία του Μπενίνι μπορεί να διηγείται τις φρίκες και τα σοκαριστικά γεγονότα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης αλλά δεν σταματάει εκεί. Μιλάει για έναν πατερα που θα έκανε τα πάντα όχι απλά για να μη πάθει κάτι ο γιος του, αλλά για να μη του τρέξει έστω ένα δάκρυ από τα μάτια του.
Ο θησαυρός που ακούει στο όνομα Ρομπέρτο Μπενίνι δεν κατάφερε απλά να φτιάξει μια συγκινητική ταινία. Κατάφερει να φτιάξει μια ταινία η οποία περιγράφει τη χειρότερη ασχήμια που βίωσε ποτέ η ανθρωπότητα. Ωστόσο, κάπου εκεί, μέσα σε αυτήν την ασχήμια, υπάρχουν και γερές δόσεις αγάπης. Αγάπης ενός πατέρα που θα έκανε τα πάντα για να δει το παιδί του ευτυχισμένο.
5+1. Call Me by Your Name (2017) του Λούκα Γκουαντανίνο
“Που κολλάει πάλι το Call Me by your Name;” Θα μας πείτε. “Το δράμα του Γκουαντανίνο δεν πραγματεύεται σχεδόν καθόλου τη σχέση πατέρα – γιου”. Δεν έχετε και άδικο. Η σχέση αυτή δεν αποτελεί highlight της ταινίας. Ωστόσο κάπου εκεί, στα 132 λεπτά καλοκαιρινού έρωτα και δράματος, υπάρχει μια πεντάλεπτη σκηνή. Μια σκηνή ανάμεσα στον Έλιο και στον πατέρα του. Δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα που μπορούμε να πούμε. Ο Μάικλ Στούλμπαργκ στον μονόλογο του τα λέει όλα μέσα σε πέντε λεπτά. Ένας μονόλογος που περιέχει κάθε λέξη, έκφραση και άποψη που οφείλει να πει, να δείξει και να εκφράσει ένας πατέρας προς το γιο του. Θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως τούτος ο μονόλογος αποτελεί έναν από τους πιο καλογραμμένους στην ιστορία της έβδομης τέχνης; Σας τον παραθέτουμε για να το κρίνετε μόνοι σας.
