Δεν είμαι gamer και έπειτα από 27 χρόνια πάνω σε αυτόν τον πλανήτη, δε νομίζω πως θα γίνω. Συναναστρέφομαι όμως με αρκετούς, οι οποίοι εδώ και καιρό ασχολούνται αποκλειστικά τόσο με αυτό το παιχνίδι από τη στιγμή που κυκλοφόρησε, όπως και με την αναμενόμενη μεταφορά του σε τηλεοπτική σειρά. Πολύ περισσότερο, εγώ ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που θέλουν να δουν κάτι άρτιο όσον αφορά το storytelling. Έχοντας αυτό το κριτήριο, από τα δύο πρώτα επεισόδια είχα ήδη καταλάβει πως το The Last of Us είναι ένα αριστούργημα. Ας δούμε γιατί:
1. Ας μιλήσουμε λίγο για genre
Αν και λανθασμένα, τους τελευταίους μήνες έχω παρατηρήσει να του προσάπτεται η ταμπέλα του “zombie series”. Από τη μία το καταλαβαίνω, διότι το Walking Dead έχει κάνει τη ζημιά του, αλλά από την άλλη είναι και αδιαμφισβήτητα υπεύθυνο για την όποια δυσαρέσκεια έχει αναπτύξει το κοινό απέναντι στο συγκεκριμένο είδος.
Πλέον, μπορώ με σιγουριά να πω πως το The Last of Us δεν συγκαταλέγεται σε κάποια τέτοια κατηγορία. Τα πλάσματα στη σειρά μπορεί, σε γενικά πλαίσια, να είναι ζωντανοί-νεκροί, αλλά η εξήγηση και η ανάλυση, που έρχεται από τα πρώτα κιόλας λεπτά, καθηλώνει απλά και μόνο γιατί ξεκαθαρίζει το πώς συνέβη το αντίστοιχο ξέσπασμα. Αυτό με τη σειρά του δημιουργεί ένα διαφορετικό είδος στρες κατά την παρακολούθηση, καθώς δεν μπορεί να μην αναλογιστείς σε ποιο βαθμό μπορεί ένα τέτοιο ξέσπασμα να συμβεί στην πραγματικότητα, μία σκέψη που δεν κάνεις απαραίτητα βλέποντας zombie stuff.
Παράλληλα, η σειρά αναφέρει την κατάσταση αυτή στην οποία επέρχεται η ανθρωπότητα ως πανδημία. Βλέποντας κάτι τέτοιο να εκτυλίσσεται πλέον σε μια post-covid εποχή, χτυπάει διαφορετικά. Ενώ σε πολλές άλλες αφηγήσεις, είτε σειρών είτε ταινιών, μπορούσαμε απλά να φανταστούμε πώς όντως θα αντιδρούσε ο κόσμος και πώς θα διαμορφώνονταν οι διαπροσωπικές σχέσεις, το συναίσθημα είναι πολύ διαφορετικό όταν, πάντα σε μία πολύ πιο ήπια μορφή, βρίσκεις ομοιότητες με την πραγματικότητα των προηγούμενων μηνών και ετών.
2. Η δημιουργική ελευθερία
Πίσω από τη μεταφορά του παιχνιδιού στη μικρή οθόνη κρύβεται ο Craig Mazin, καθόλου άγνωστος στο HBO, καθώς είναι ο δημιουργός του Chernobyl, μεταξύ πολλών άλλων, και ο Neil Druckmann, δημιουργός του ίδιου του παιχνιδιού. Δεν είναι άλλωστε ασυνήθιστο ο δημιουργός της πρωτότυπης ιστορίας να έχει κομβικό ρόλο στη μεταφορά του σε οποιοδήποτε άλλο μέσο.
Εκεί όμως που αξίζει να σταθούμε είναι η ροή του τελικού αποτελέσματος. Το The Last of Us δεν ακολουθεί μία φόρμα κατά την οποία τα επεισόδια πρέπει υποχρεωτικά να φτάνουν περίπου τα 55 με 60 λεπτά. Η ανομοιομορφία από επεισόδιο σε επεισόδιο είναι αυτή που κάνει τη σειρά να ξεχωρίζει.
Το ένα επεισόδιο μπορεί να είναι πάνω από 70′, το επόμενο >50′, το άλλο 45′ και πάει λέγοντας. Παράλληλα, η ιστορία τελειώνει στα 9 επεισόδια, μοντέλο το οποίο ακολούθησε και το Succession στην 3η του πια σεζόν, πάλι στο HBO, και αυτό είναι ΟΚ. Αν τότε χρειάζεται να μπει η τελεία, θα μπει. Την ίδια στιγμή, για χάρη της αφήγησης έχουν γίνει πολλές παρεκκλίσεις από το παιχνίδι. Το περιβόητο, πλέον, τρίτο επεισόδιο αφορούσε αποκλειστικά και μόνο δύο χαρακτήρες που εμφανίζονται ελάχιστα καθώς εκτυλίσσεται η πρωταρχική ιστορία στο παιχνίδι. Σα να μην φτάνει αυτό, όλοι οι άλλοι χαρακτήρες που έρχονται και φεύγουν σε κάθε επεισόδιο δημιουργούν την αίσθηση ότι ήταν εκεί από την αρχή, πράγμα που είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί σε πολλές άλλες ιστορίες.
3. Ο τρόπος με τον οποίο γυρίστηκε
Με μία πρώτη επαφή, το The Last of Us ακολουθεί ένα αρκετά τυπικό στιλ κινηματογράφησης, το οποίο δε διαφέρει πολύ από άλλες σειρές. The devil is in the details, λένε όμως στην Αγγλία, κι εκεί ερχόμαστε εμείς που κοιτάμε ακόμα και την παραμικρή λεπτομέρεια και υποκλινόμαστε στη σειρά.
Πέρα από τα πλάνα και τα κάδρα που μοιάζουν σα να βγήκαν από post-modern έκθεση φωτογραφίας, η σειρά μάς διδάσκει πώς μπορείς να απογειώσεις μία σκηνή ανάλογα με τα cuts που θα κάνεις. Προσπαθώντας να κρατήσω την ανάλυση χωρίς spoiler, αυτό που εννοώ είναι πως ο απώτερος σκοπός δεν είναι πάντα η πρόκληση του οποιουδήποτε σοκ, ούτε και η συνεχής εξέλιξη της δράσης. Δείχνοντας απλά ένα παράθυρο ή την αντίδραση ενός ήρωα να βλέπει τον θάνατο κάποιου άλλου η ατμόσφαιρα εντείνεται και τονίζεται το πόσο σκληρός είναι ο κόσμος στον οποίον ζουν οι χαρακτήρες.
Βλέποντας, επίσης, την αντίδραση του καθενός από τους δύο πρωταγωνιστές, όταν ο άλλος βρίσκεται σε κίνδυνο, είναι μία επιλογή που υπογράφει την επιτυχημένη απόδοση της περίπλοκης αυτής σχέσης που έχουν σχηματίσει ο Joel και η Ellie, αλλά κυρίως το γιατί αυτή λειτουργεί. Επομένως τα εύσημα πάνε κυρίως στον Eben Bolter για την καταπληκτική του φωτογραφία στα συγκεκριμένα επεισόδια, αλλά και στον Timothy A. Good για το απαράμιλλο μοντάζ.
4. Η υποκριτική
Το προηγούμενο επιχείρημα προφανώς και δε μπορεί να σταθεί χωρίς να αναφερθούμε στο υποκριτικό ταλέντο όλων των συντελεστών. Βετεράνος μεν ο Pedro Pascal, σε σχέση με το newbie τηλεοπτικό του “παιδί”, Bella Ramsey, αλλά ο συνδυασμός τους λειτουργεί καταπληκτικά, και σαν τον Grogu, το άλλο του τηλεοπτικό “παιδί”, η Ellie κλέβει την παράσταση. Παράλληλα, οι μικρές αυθόρμητες προσθήκες του καθενός σε κομμάτια του σεναρίου εδώ κι εκεί, προερχόμενες κυρίως από τον Pascal, είναι η επιβεβαίωση του πόσο δεμένοι είναι και οι δυο τους με αυτούς τους χαρακτήρες, αλλά κυρίως πόσο ταιριαστοί ήταν εν τέλει για αυτούς.
Μικρό το επιχείρημα, αλλά έπρεπε να ειπωθεί ξεχωριστά.
5. Η παλιά καλή τηλεόραση
Για το τέλος άφησαν κάτι πιο γενικό, αλλά που εφάπτεται στο γενικότερο πλαίσιο του ίδιου του ΗΒΟ. Ζούμε σε μία εποχή που μπορούμε να έχουμε πρόσβαση στα πάντα με το πάτημα ενός κουμπιού. Αυτή η ευκολία στην προσβασιμότητα έγινε πιο έντονη, όταν πλέον καταφέραμε να έχουμε διαθέσιμες ολόκληρες σεζόν μίας σειράς την ίδια μέρα. Σαν αποτέλεσμα, είχαμε τη γέννηση και χρήση όρων όπως το binging, binge-worthy, netflix & chill και πολλά άλλα γνωστά. Δεν έχουμε πλέον υπομονή.
Παλιότερα όμως, εμείς που ζήσαμε, όχι απλά τη σκληρή αναμονή από σεζόν σε σεζόν του Breaking Bad, του Game of Thrones και του Sons of Anarchy, αλλά και από επεισόδιο σε επεισόδιο, μπορούμε να αναπολήσουμε κάποιες από τις καλύτερες και πιο εφιαλτικές στιγμές παρακολούθησης και να τις εντοπίσουμε ακριβώς στο χρόνο. Αυτό οδηγούσε σε απέραντες συζητήσεις και εικασίες μέχρι να δούμε το επόμενο επεισόδιο και, τελικά, καταλήγαμε να περάσουμε 2 ή και περισσότερο μήνες με την εκάστοτε σειρά να μονοπωλεί το ενδιαφέρον μας.
Το HBO δεν υπέκυψε ποτέ στο μοντέλο της κυκλοφορίας ολόκληρης σεζόν με τη μία. Παρέμεινε πιστό, ακόμα και με την streaming πλατφόρμα του στο πρωταρχικό μοντέλο. Ταυτόχρονα, αυτό μειώνει κατά πολύ τις παραγωγές τις οποίες αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας κάθε χρόνο. Ακόμα κι έτσι, αυτό ακριβώς του δίνει τη δυνατότητα να παράγει πολύ καλά αποτελέσματα. Δεν είναι τυχαίο ότι κάποιες από τις σειρές για τις οποίες μιλάμε διαρκώς και περιμένουμε με ανυπομονησία είναι τα Euphoria, Succession, House of the Dragon και πλέον και το The Last of Us. Αυτό που κάνει το HBO είναι μία μύηση στην αρετή της υπομονής, επαναφέροντας σιγά σιγά την ισορροπία, αφού, όπως φαίνεται, το ακολουθούν και πλατφόρμες όπως Hulu, Amazon Prime και Apple TV.
Συμπέρασμα: Δείτε όλ@ το The Last of Us.
