Οι πιο προσωπικές και ευάλωτες στιγμές της νιότης μας μπορούν να αποτυπωθούν σχεδόν τέλεια σε μια ταινία. Έτσι δεν είναι; Βλέπεις συχνά μια ιστορία να εκτυλίσσεται μπροστά σου και βρίσκεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτή, χωρίς να ξέρεις το γιατί. Ίσως θα μπορούσες να το περιγράψεις σαν ένα αίσθημα νοσταλγικό. Αυτό, φυσικά, δεν προϋποθέτει να ταυτίζεσαι απόλυτα με όλη την ιστορία, από την αρχή έως το τέλος της. Ούτε και με όλους τους χαρακτήρες της και όσα ζουν.
Οι ταινίες ενηλικίωσης, ή αλλιώς coming-of-age, απεικονίζουν την αίσθηση του να μεγαλώνεις και να περνάς από το ένα κομμάτι της ζωής σου στο άλλο
Ακόμη και στην πιο σκοτεινή ταινία που διαδραματίζεται σε άλλη χώρα ή εποχή της ιστορίας, μπορούμε ακόμα να αναλογιστούμε τις δικές μας εμπειρίες σε σχέση με τους χαρακτήρες. Συνήθως υπάρχει ένα σημείο σε μια ταινία όπου ο χαρακτήρας «αναγκάζεται» να μεγαλώσει. Θα πάρει κάποια απόφαση για τη ζωή του, ή θα συμβεί κάτι εξαιρετικά σημαντικό. Εκεί θα έρθει αυτή η στροφή προς την μεταφορική ενηλικίωση. Αυτό μπορεί να είναι το πιο συναισθηματικό ή σκληρό σημείο της ταινίας καθώς βλέπουμε τον εαυτό μας στη θέση του χαρακτήρα. *και κοιτάω το φακό αλά Elio στο CMBYN*
Οι coming-of-age ταινίες είτε μας δείχνουν κάτι που τώρα διανύουμε είτε κάτι που έχουμε περάσει
Συχνά φέρνουν πίσω ένα αίσθημα νοσταλγίας από τότε που ήμασταν στα πρόθυρα της ενηλικίωσης, μια στιγμή που μας ανοίγει τα μάτια ή μια σειρά από εμπειρίες που μας κάνουν αυτό που είμαστε. *εδώ κάπου κλαίω ακούγοντας το ‘We can be heroes just for one day’*.
Αρκεί να θυμηθείς σε πόσες ταινίες έχεις σκεφτεί «αυτό εγώ το έχω ζήσει», «τώρα είναι σαν να με βλέπω», «κάπως έτσι θα ένιωθα και εγώ στη θέση του/της».
Στην καρδιά κάθε δυνατής ιστορίας βρίσκεται η προσωπική μεταμόρφωση
Οι ιστορίες ενηλικίωσης θέτουν ιδανικά τις βάσεις για την ανάπτυξη χαρακτήρων, απλώς και μόνο επειδή κανένας έφηβος δεν μένει έφηβος για πάντα. Ένας νεαρός Peter Parker δαγκώνεται από μια ραδιενεργή αράχνη και εξελίσσεται για να γίνει ο Spider-Man που πολεμά τους κακούς. Ο παραμελημένος και χωρίς γονείς Harry Potter παίρνει ένα ασυνήθιστο γράμμα μια μέρα, ανακαλύπτει ότι είναι μάγος και συνεχίζει να σώσει τον κόσμο από το κακό *αυτό το γράμμα από το Hogwarts θα το περιμένω μέχρι να μην υπάρχουν πια κουκουβάγιες*. Θα μου πεις, δεν είμαστε ούτε ο Spider-Man, ούτε ο Happy Potter. Ναι, το γνωρίζω, ωστόσο ορκίζεσαι πως δεν έχεις ταυτιστεί λεπτό στις ιστορίες τους;
Θέματα όπως η προδοσία, η ταυτότητα του εαυτού, η σεξουαλικότητα, η ταξική δομή, ο ρατσισμός, η αδικία και η βία είναι συνυφασμένα στις coming-of-age ιστορίες για να μας κάνουν να σκεφτόμαστε και να προβληματιστούμε. Πώς θα μπορούσαμε να αντιδράσουμε αν ερχόμασταν αντιμέτωπ@ με παρόμοιες καταστάσεις;
Δεν είναι υπέροχο να ξέρεις πως δεν έχεις να αντιμετωπίσεις μόν@ σου την αναρχία της ενηλικίωσης; Αυτές οι ιστορίες μας λένε ότι δεν είμαστε οι μόν@ που αισθανόμαστε χαμέν@ και μπερδεμέν@, ενώ προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τον κόσμο, και όσο διαφορετικές κι αν είναι οι εμπειρίες της ζωής μας, όλ@ έχουμε προσπαθήσει να καταλάβουμε τους εαυτούς μας καλύτερα. Ή το προσπαθούμε ακόμα.
