Ζούμε σε μια εποχή που όπως λένε όλοι “ο,τι συμβαίνει ανεβαίνει”. Εποχή της πληροφορίας την ονομάσαμε γιατί πλέον μας είναι εύκολο να μάθουμε για πράγματα που γίνονται κοντά ή μακριά. Από τις πιο φωτεινές πρωτεύουσες στις πιο σκοτεινές ζούγκλες της γης. Ένα ένα αυτά τα γεγονότα καταγράφονται και μας βοηθάνε να υφάνουμε το νήμα της ιστορίας. Αυτό ωστόσο που πολλές φορές παραβλέπουμε, επαναπαυμένοι στην ευκολία της πρόσβασης στην πληροφορία, είναι ότι για να μπορέσουμε εμείς να μάθουμε για την ιστορία κάποιοι από μας, πιο παθιασμένοι, πιο θαρραλέοι, πιο άνθρωποι θα πρέπει να τη ζήσουν.
Η ιστορία όμως δυστυχώς είναι πλημμυρισμένη από δάκρυα, πόνο και αίμα με κάποια σύντομα διαλείμματα φωτός και ζωής. Και είναι μερικοί, που η μοίρα τους καταδίκασε στη δυστυχία. Και είναι εκεί που σαν από μηχανής θεοί έρχονται αυτοί οι θαρραλέοι να μπουν μέσα στη δυστυχία, να γίνουν κομμάτι της και να την αποτυπώσουν για να μπορέσει ο κόσμος να δει μέσα απ τα μάτια τους και να διακρίνει την πορεία που οδηγεί στο σκοτάδι από αυτή της οποίας το φως θα ζήλευε ακόμη και ο ήλιος.
A rebel fighter takes cover behind a wall atop a building during a firefight and sheling near Tripoli street in Misrata April 21, 2011. Fighting picked-up late afternoon in Misrata on Thursday. REUTERS/Yannis Behrakis (LIBYA)
Και πρέπει να νιώσουμε ευλογημένοι που ένας από τους ανθρώπους αυτούς, που βίωσε και κατάφερε μόνο με μια κάμερα να απεικονίσει σε ένα κομμάτι χαρτί όλη την του την ψυχή, ήταν ο Γιάννης Μπεχράκης.
Μέσα από τις φωτογραφίες του κατάφερε να μας προβληματίσει, να μας αφυπνίσει, να μας ενημερώσει, να μας πονέσει. Και κυρίως να μας κάνει να θυμηθούμε ότι η ανθρωπιά είναι δυστυχώς προϊόν δυσεύρετο στην αγορά των ανθρώπων. Bρέθηκε ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο ταξιδεύοντας σε εμπόλεμες ζώνες πολλών χωρών. Κάπου εκεί βρήκε χώρο στην κάμερα του και στην ψυχή του για τους ξεριζωμένους της γης. Στη Λέσβο, στην Ειδομένη και στις άλλες περιοχές της Ελλάδας όπου τα τελευταία χρόνια εγκλωβίστηκε ο πόνος, ο Γιάννης Μπεχράκης άφησε τα μάτια της ψυχής του να αποτυπώσουν αυτό που ένιωθαν. Aυτό το δυνατό αίσθημα που τον γέμιζε και έψαχνε διέξοδο. Έτσι, ο βραβευμένος με Pulitzer Έλληνας φωτογράφος κατάφερε για άλλη μια φορά να αποδείξει ότι η φωτογραφία άξια καταλαμβάνει σημαντική θέση ανάμεσα στις μορφές τέχνης.
Και έρχεται η στιγμή που απορείς πως γίνεται ένας άνθρωπος που είδε από κοντά το μαύρο πρόσωπο του πολέμου, από το Ιράκ στην Τσετσενία, απ’ το Κόσοβο στη Σιέρρα Λεόνε, από την Ουκρανία στις χώρες τις βόρειας Αφρικής, να κατάφερε όπως μας είπε και ο ίδιος να “πιστεύει στον άνθρωπο”. Αλλά για τον Γιάννη Μπεχράκη όποιος χάσει την πίστη του στον άνθρωπο χάνει και το παιχνίδι. “Γιατί όλοι οι άνθρωποι έχουμε μια κοινή συχνότητα στην οποία ακουμπάμε. Αρκεί να συντονιστούμε και έχουμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε τον κόσμο”.
Τους μεγαλύτερους ήρωες τους έχω γνωρίσει στα πιο απίθανα μέρη –Γιάννης Μπεχράκης
