Συντάκτης: Χρήστος Χριστακίδης
Η νέα κωμωδία των δημιουργών του “Horrible Bosses” δεν βαδίζει σε διαφορετικό μονοπάτι από τις κωμικές περιπέτειες που έχουμε δει ως τώρα αλλά δεν περνάει και απαρατήρητη. Τι είναι αυτό που την κάνει ενδιαφέρουσα; Η χημεία του πρωταγωνιστικού ζευγαριού και οι “πινελιές” τρόμου που εφαρμόζονται ιδανικά στην κατά τ’ άλλα mainstream πλοκή.
Είναι κάποιες ταινίες από τις οποίες δεν περιμένουμε και πολλά. Πάρτε για παράδειγμα τις mainstream κωμωδίες. Ξέρουμε όλοι ποιες ανήκουν σε αυτή την υποκατηγορία από το πρώτο δευτερόλεπτο του τρέιλερ τους. Γιατί δεν περιμένουμε πολλά απ’ αυτές; Γιατί ξέρουμε ότι δεν πάμε στο σινεμά για να δούμε ένα ευφάνταστο και συμπαγές σενάριο, ούτε για να ενθουσιαστούμε με τα ειδικά εφέ και τη μουσική της ταινίας. Πηγαίνουμε απλά για να περάσουμε μιάμιση- δυο ανάλαφρες ώρες που αν μέσα σε αυτές γελάσουμε και κάνα δυο φορές θα φύγουμε ικανοποιημένοι. Αυτό θα πρέπει να έχετε στο μυαλό σας όταν και αν πληρώσετε εισιτήριο για να δείτε το “Game Night“, που αδιαμφισβήτητα ανήκει στην παραπάνω υποκατηγορία κωμωδίας, αλλά προσφέρει αρκετές στιγμές γέλιου και μας συστήνει ένα καινούριο δίδυμο που θα θέλαμε να δούμε και στο μέλλον.
Το “Game Night” αποτελεί το comeback της Ρέιτσελ ΜακΆνταμς στην κωμωδία καθώς κατά κύριο λόγο τα τελευταία χρόνια έχει περιοριστεί σε δραματικούς ρόλους. Την δική του επιστροφή κάνει και ο συμπρωταγωνιστής της, ο οποίος μετά από ένα μικρό -και άκρως εντυπωσιακό- διάλειμμα για το “Ozark“, επέστρεψε στα γνωστά του λημέρια, σε αυτά που τον καθιέρωσαν. Ο Τζέισον Μπέιτμαν εδώ και χρόνια βγάζει το ψωμί του απ’ αυτές τις ταινίες. Είτε είναι πετυχημένες είτε όχι, αστείες ή ανυπόφορες, είναι γνωστός γι’ αυτές. Ποιος απ’ αυτούς τους χαρακτηρισμούς αρμόζει στο “Game Night”; Για κάποιους η απάντηση μπορεί να είναι εύκολη. Για εμάς, τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα.
Πλοκή
Ο Μαξ και η Άνι διοργανώνουν κάθε βδομάδα βραδιές επιτραπέζιων παιχνιδιών στο σπίτι τους, γι’ αυτούς και τους φίλους τους. Όταν ο μεγάλος αδερφός του Μαξ, ο Μπρουκς, θα αναλάβει να διοργανώσει ο ίδιος ένα “game night”, όλη η παρέα θα ενθουσιαστεί με το παιχνίδι μυστηρίου που διοργάνωσε αλλά και το έπαθλο που ο ίδιος θα χαρίσει στο νικητήριο ζευγάρι. Αργά η γρήγορα όμως, όλη η παρέα θα καταλάβει ότι κάτι πάει στραβά και ότι το παιχνίδι έχει μπλεχτεί με την πραγματικότητα. Ανάμεσα σε πραγματικά γεγονότα και γεγονότα του παιχνιδιού, ο Μαξ, η Άνι και η υπόλοιπη παρέα, θα πρέπει να ξεδιαλύνουν το μυστήριο και να σώσουν τον Μπρουκς, για τον οποίο θα αποκαλυφθεί ότι δεν επινόησε μόνο το παιχνίδι αλλά και στοιχεία της προσωπικής του ταυτότητας.
Πρώτα Σχόλια
Η ταινία δεν παίρνει σοβαρά τον εαυτό της σε καμία σκηνή, από την αρχή μέχρι το τέλος. Αυτός είναι και ο βασικότερος λόγος για τον οποίο θα μπορούσαμε να πούμε ότι της δίνεται συγχώρεση για τα σφάλματα της. Διότι αυτό που θέλησαν οι δημιουργοί της να πετύχουν το πέτυχαν. Μία κωμωδία-παρωδία με φρενήρη ρυθμό, που δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα παρά μόνο στις awkward σκηνές παύσης, με τις οποίες είτε θα κουραστείς είτε θα γελάσεις. Ο Τζον Φράνσις Ντάλεϊ και ο Τζόναθαν Γκολντστάιν, καθισμένοι αυτή τη φορά στις σκηνοθετικές καρέκλες και μόνο, ακολουθούν την δοκιμασμένη συνταγή της κωμωδίας που πουλάει εδώ και τόσο χρόνια. Το “Game Night” έχει πολλά κλισέ, πολλές κωμικοτραγικές σεκάνς αλλά έχει ένα πράγμα που μπορεί να μην είναι πρωτόγνωρο αλλά στη συγκεκριμένη ταινία ταιριάζει γάντι.
Το σενάριο του Μαρκ Περέζ έχει πολλά στοιχεία ταινίας τρόμου. Προφανώς και αυτό δεν είναι πρωτότυπο για μια κωμωδία, η διαφορά ωστόσο με τις προηγούμενες είναι ότι εδώ αυτά τα στοιχεία λειτουργούν σαν ένα είδος ανάσας για τον θεατή. Εκεί που κουράζεται με τις συνηθισμένες ατάκες και τα ανακυκλωμένα αστεία, η “πινελιά” τρόμου του θυμίζει ότι η ταινία έχει έναν σκοπό και ότι δεν είναι απλά μια άλλη mainstream κωμωδία. Ο σκοπός αυτός είναι να λυθεί το μυστήριο, το οποίο επίσης ξεδιαλύνεται όμορφα. Μπορεί να μην σε κάνει απαραίτητα να αγωνιάς για την τύχη των πρωταγωνιστών, όμως προσδίδει αυτήν την ανανέωση που χρειάζεται αυτή η “χιλιομαγειρεμένη” συνταγή.
Ερμηνείες
Η χημεία μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών αποτελεί ένα ακόμη στοιχείο που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει τελικά την ταινία ως πετυχημένη. Η ΜακΆνταμς και ο Μπέιτμαν αλληλοσυμπληρώνονται σε κάθε σκηνή και καλύπτουν ο ένας τα μειονεκτήματα του άλλου. Το ταλέντο της Βρετανίδας ηθοποιού αναμφίβολα είναι αρκετό για τον ρόλο της Άνι, η οποία αποτελεί έναν αρκετά διασκεδαστικό χαρακτήρα. Ο Μπέιτμαν βρίσκεται στο στοιχείο του και είναι ο ίδιος και απαράλλακτος Μπέιτμαν. Αν τον συμπαθείς γενικά θα σου αρέσει, αν όχι, λάθος ταινία διάλεξες. Τέλος, από το υπόλοιπο καστ ξεχωρίζει ο Τζέσι Πλέμονς, ο οποίος στον ρόλο του creepy γείτονα, αποτελεί τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στο μυστήριο, στον τρόμο και στην κωμωδία.
Συνεπώς
Δεν έχει νόημα να πούμε περισσότερα για το “Game Night”. Παρά τα σφάλματα του είναι διασκεδαστικό, το χιούμορ του σε ορισμένα σημεία είναι πετυχημένο και το στοιχείο του τρόμου το κάνει να διαφέρει από τις υπόλοιπες κωμωδίες του είδους. Εσείς το μόνο που δεν πρέπει να κάνετε είναι να το πάρετε στα σοβαρά, διότι τότε είναι σίγουρο ότι αντί για “Game Night” θα πείτε “Game Over”.
Με την υποστήριξη του Cineplexx
