fbpx
Theater

Frida κι άλλο: Παράσταση – Καμβάς ποτισμένος στο χρώμα της έμπνευσης

Συντάκτης: Νίκος Γρυλλάκης

Είναι λίγες οι παραστάσεις που σε συνεπαίρνουν λίγες μόνο στιγμές από την έναρξή τους. Είναι ελάχιστες οι παραστάσεις που δεν έχουν ψεγάδι και αναρωτιέσαι τι θα μπορούσε άραγε να είναι καλύτερο, μα δεν το βρίσκεις. Είναι σπάνιες οι παραστάσεις στις οποίες η δημιουργικότητα, η έμπνευση, η πρωτοτυπία αλλά και η μαεστρία στη διαχείριση ενός δυνατού πρώτου υλικού συνυπάρχουν χωρίς παραφωνίες. Μα άλλωστε και η Frida Kahlo είναι μοναδική.

Τρία Σανίδια, δύο πρόσωπα, ένα πάθος

Το Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών πάντα με ιντρίγκαρε σαν χώρος γιατί θεωρώ ότι είναι πλασμένο για παραστάσεις καμωμένες με τα υλικά που χρειάζεται το θέατρο για να είναι αληθινό. Τρία σανίδια, δύο πρόσωπα, ένα πάθος. Ο Λόπε δε Βέγα όρισε έτσι ακριβώς το θέατρο και μ’ αυτά ακριβώς τα υλικά συντελέστηκε το θαύμα στη μικρή αλλά γεμάτη εγγύτητα σκηνή του Μικρού Θεάτρου της Μονής Λαζαριστών – γνωστό στον θεατρόφιλο ως Μικρό Μονής. Η παράσταση “Frida κι άλλο” παρουσιάστηκε για δεύτερη φορά στο κοινό της Θεσσαλονίκης έπειτα από την παρουσίασή της στο Θέατρο Τ την προηγούμενη σεζόν.

Μπαίνοντας στο χώρο όπου θα φιλοξενούταν η παράσταση και βρίσκοντας τη θέση μου παρατήρησα το σκηνικό, το οποίο λίγο αργότερα θα γινόταν ο τρίτος πρωταγωνιστής στη σκηνική πράξη. Τρεις επιφάνειες που έμοιαζαν λίγο με πίνακα, λίγο με video – wall, δύο μικρότερες και μια μεγαλύτερη, κάπως απροσδιόριστες και στο πλάι τους μια καρέκλα σκηνοθέτη στην οποία αναγραφόταν το «εύθραυστον». Από την οροφή να κατεβαίνουν κατασκευές που έμοιαζαν με κλαδιά δέντρου και όλη αυτή την εικόνα να την τυλίγουν φελιζόλ που στο σκοτάδι μπερδεύονταν για θραύσματα από μάρμαρο.

Ποιητική η εικόνα, σκέφτηκα και ακόμη πιο ποιητική η περσόνα για την οποία χτίστηκε όλο αυτό το περιβάλλον. Η ομάδα Fly Theatre ανέλαβε να μας παρουσιάσει επί σκηνής μια performance που είχε τα στοιχεία τόσο της εικαστικής performance όσο και της video art. Η Κατερίνα Δαμβόγλου και ο Robin Beer έφεραν μπροστά στον προβολέα τη ζωή της Frida Kahlo και την έλουσαν με φως, όχι αυτό που σ’ ενοχλεί στα μάτια, αλλά αυτό που φωτίζει τα πράγματα με ζεστασιά και όνειρο.

Ζωή σαν θύελλα

Η ζωή της Frida Kahlo δεν ήταν σαν τη δική μου και τη δική σου. Η ζωή της Frida Kahlo δεν ήταν σαν ζωή. Έμοιαζε περισσότερο και αυτή με τους πίνακές της, με αυτά τα μαγικά πορτραίτα που μπορεί να είχαν μια καρδιά να πάλλεται μπροστά στα μάτια σου αλλά ταυτόχρονα είχαν και μια ανεξήγητη, ονειρική σαν ψέμα μαγεία. Έρωτες, ατυχίες, σεξ, έμπνευση, οργή, πάθος, όνειρα και ελπίδα. Ζωή θυελλώδης, ζωή ζωντανή.

Frida όπως λέμε πίνακας

Η Frida Kahlo της Κατερίνας Δαμβόγλου ήταν ένας πίνακας. Ένα πορτραίτο με χρώματα άλλοτε σκοτεινά και άλλοτε φανταχτερά και στραφταλίζοντα, γεμάτο ετερόκλητες πινελιές που έδιναν ένα σύνολο αρμονικό και καθαρό. Ο σαρκασμός, η ειρωνεία, το έντονο χιούμορ, η μεταθεατρική αμεσότητα μα και η τρυφερότητα συνυπήρξαν σε μια ερμηνεία που δεν γινόταν ούτε στιγμή ανιαρή μα ανέδυε ταλέντο και λυρισμό. Άλλοτε κυνική και ωμή και άλλοτε χαλαρή και παιχνιδιάρα, η Δαμβόγλου έπαιξε με τις λέξεις, τις τιθάσευσε, τις υπόταξε και έπλασε μια Frida που δύσκολα θα την ξεχάσει κανείς.

Ο Robin Beer μπορεί να μην άρθρωσε ούτε λέξη μα η εκπληκτική του ερμηνεία είχε τα μάτια στραμμένα αλλού. Από το πλάι της σκηνής όπου βρισκόταν χειρίστηκε τις προβολές της παράστασης σαν υποταγμένες μαριονέτες και δημιούργησε με το live video του ένα μοναδικό εικαστικό περιβάλλον που έκανε την παράσταση ό,τι ακριβώς ταίριαζε στη θεματική της : Ένα εικαστικό παζάρι, μια αγορά τέχνης, μια έκθεση υψηλής αισθητικής στην οποία ο θεατής αγόραζε αποσβολωμένος συγκίνηση, γέλιο και οπτικοποιημένη ποίηση. Ο τρόπος που ενσωματώθηκε η Κατερίνα Δαμβόγλου σε αυτό το ευμετάβλητο και απρόβλεπτο περιβάλλον και η σκηνοθετική ματιά των Fly Theatre σε όλο το εγχείρημα απαρχής φανερώνει όχι μόνο τη δημιουργικότητα της ομάδας αλλά και την αφοσίωσή της σε αυτό που παρουσίασε.

Και στο τέλος, τι μένει;

Τα Δημήτρια είχαν μεγάλη χαρά να ενσωματώσουν μια τόσο άρτια παράσταση στον προγραμματισμό τους. Ο Λόπε δε Βέγα κατά πάσα πιθανότητα είχε δίκιο. Το θέατρο είναι τρία σανίδια, δύο πρόσωπα κι ένα πάθος. Η “Frida κι άλλο” των Fly Theatre μπορεί να είναι μια δουλειά που εμπνέεται από τη ζωή μιας ζωγράφου, μα ζωγραφίζει τον δικό της πίνακα και τα χρώματά της δεν είναι καθόλου ξεθωριασμένα.

0

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *