Ο όρος fika έρχεται από τη Σουηδία και, ουσιαστικά, πρόκειται για ένα διάλειμμα για καφέ ή σνακ γύρω στις 11 το πρωί. Πρόκειται για μια σουηδική παράδοση και ένα αναπόσπαστο κομμάτι της εθνικής κουλτούρας, κατά την οποία οι άνθρωποι σταματούν οτιδήποτε κάνουν, ακόμα κι αν αυτό είναι δουλειά, και κάνουν ένα μικρό διάλειμμα για να χαλαρώσουν και να «αδειάσουν» για λίγο το μυαλό τους. Είναι, μάλιστα, τόσο διαδεδομένο, ώστε και οι ίδιες οι εταιρίες στη Σουηδία το παραχωρούν στους εργαζομένους τους και τους ενθαρρύνουν με αυτόν τον τρόπο να χαλαρώσουν και να αναζωογονηθούν για λίγο, μόνοι ή με παρέα.
Δεν ζω στη Σουηδία, κι όμως νιώθω την ανάγκη του fika στη ζωή μου.
Και είμαι βέβαιη ότι όλοι λίγο-πολύ χρειαζόμαστε μέσα στη μέρα μας τέτοιο χρόνο χαλάρωσης. Ένα εικοσάλεπτο από τη δουλειά ή το διάβασμα, στο οποίο ο καθένας θα κάνει κάτι που τον γεμίζει. Αυτό για κάποιους μπορεί να είναι να φάνε ένα γεμιστό κρουασάν, να διαβάσουν 10 σελίδες από το βιβλίο τους, να ακούσουν το αγαπημένο τους τραγούδι 7 φορές, να μιλήσουν με κάποιον ή για εκείνους που είναι λίγο πιο «βαριοί», ή απλώς σε μια «βαριά» τους μέρα (όλοι έχουμε τέτοιες) να χαζέψουν μπροστά από μια οθόνη.
Αυτές οι σύντομες ανάσες και μικρές δόσεις ευτυχίας, που οι Σουηδοί ονόμασαν fika, ποικίλλουν για τον καθένα από εμάς και είναι, κρίνω, απαραίτητες. Μια μικρή μορφή επιβράβευσης, την οποία- αν και τη δικαιούμαστε συχνά και σπάνια την ακούμε- δεν πρέπει να ξεχνάμε να την προσφέρουμε στον εαυτό μας.
Μα ακόμα και τις μέρες που οι 24 ώρες της ημέρας δεν μας αρκούν και δεν υπάρχει ούτε κατά διάνοια χρόνος για διάλειμμα ή απόλαυση οποιουδήποτε είδους… Aκόμα και σε αυτές τις «μαύρες» και θολές μέρες μπορεί να υπάρξει μια σχισμή φωτός. Είναι στο χέρι μας να ανάψουμε το διακόπτη και να μπορέσουμε να δούμε και να επανεκτιμήσουμε το περιβάλλον μας και ό,τι βρίσκεται μέσα σε αυτό, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μας.
Πώς;
Με το να απολαμβάνουμε με όλες μας τις αισθήσεις αυτά που κάνουμε, όσο μικρά κι ασήμαντα κι αν φαίνονται. Να εκτιμάμε και να «αγκαλιάζουμε» την καθημερινότητά μας, όλα όσα την απαρτίζουν και αυτά που οι υπόλοιποι, συχνά, αδυνατούν να διακρίνουν, πόσο μάλλον να εκτιμήσουν.
Με την ελπίδα ότι έστω και ένας θα τα εκτιμήσει, θα χαμογελάσει και θα θελήσει να διεκδικήσει μερίδιο των δικών του, ολόδικών του, ψηγμάτων ευτυχίας στην καθημερινότητά του, παραθέτω παρακάτω τα πρώτα 10 μικρά πράγματα που αγαπάω και μου ήρθαν στο μυαλό.
Τη θέα της πόλης μετά το τρέξιμο
Το γουργούρισμα της Μάγιας κάθε πρωί στο κρεβάτι μου
Τη βαθιά ανάσα και τον έντονο χτύπο της καρδιάς μου στην εναλλαγή από καυτό σε παγωμένο νερό στο μπάνιο
Τις ωραίες συζητήσεις αργά το βράδυ στην παραλία
Τη μυρωδιά κάθε που περνάω από τα μανάβικα
Μπαμπάδες τα μεσημέρια που έχουν στις πλάτες τους τσάντες πασχαλίτσες της κόρης τους
Το λουλούδι στο πεζοδρόμιο που στο πείσμα όλων ξεφυτρώνει ανάμεσα από τα πλακάκια
Τη σειρά που μου παραχωρούν στο ταμείο του σούπερ μάρκετ όταν έχω λίγα ψώνια
Την πληρότητα που νιώθω μετά από μία καλή ταινία
Παιδιά δημοτικού, ψηλότερα από τη γιαγιά τους, που της κρατάνε το χέρι περπατώντας
Ένα άρωμα που μυρίζω στο δρόμο και το έχω συνδέσει με ένα αγαπημένο πρόσωπο. Τα ακόλουθα δευτερόλεπτα που σκέφτομαι το πρόσωπο και χαμογελάω
