Σε περίπτωση που αναρωτιόσασταν και εσείς γιατί η Θεσσαλονίκη και η βροχή έχουν αγαπηθεί τόσο πολύ τις τελευταίες μέρες, υπάρχει η εξήγηση. Έλαβε χώρα το Διεθνές Φεστιβάλ Βιβλίου, το οποίο φέτος μετράει 38 χρόνια ανεξήγητων δυσχερών καιρικών συνθηκών στη πόλη μας. Άξιζε το κόπο, λέτε; Και εμείς το ίδιο πιστεύουμε! Φέτος μάλιστα και οι ίδιοι οι διοργανωτές έσπευσαν να διακωμωδήσουν το φαινόμενο της βροχής που συνοδεύει κάθε χρόνο το φεστιβάλ με μια ευφάνταστη, θα λέγαμε, αφίσα.
Ωστόσο, φέτος από τις 2 Ιουνίου μέχρι και τις 17 είχαμε την τύχη να απολαύσουμε μερικά από τα ομορφότερα ηλιοβασιλέματα.
Κατεβήκαμε, λοιπόν στο Λευκό Πύργο. Aπό εκείνη την αφετηρία περπατήσαμε αργά, με ένα καφέ και μια φωτογραφική μηχανή, προσπαθώντας σε μια στιγμή να απορροφήσουμε όλες τις εικόνες που ταυτόχρονα διαδραματίζονταν. Τα χρώματα του ουρανού , τα πορτοκαλί, τα χρυσαφιά, μετατρέπονταν σε μωβ και μπλε σε μια στιγμή. Έδιναν την εντύπωση ότι σε γελούν τα μάτια σου, κάνοντας σε να κοιτάξεις δυο φορές. Οι άνθρωποι προχωρούσαν, κάποιοι με πάθος και ενθουσιασμό που επιτέλους έρχονταν αντιμέτωποι με την όαση βιβλίων που τόσο καιρό λαχταρούσαν. Ποιο να διαλέξεις πρώτο; Εκείνο το μυθιστόρημα για την αιώρα τον Ιούλιο; Ή μήπως κάτι πιο βαθύ, φιλοσοφικό, τώρα που είναι και ώρα για εσωτερική αναζήτηση; Σας ορκίζομαι,κάποια από τα δυσκολότερα ερωτήματα ζωής έλαβαν χώρα σε αυτό το Φεστιβάλ.
Υπήρχαν και εκείνοι που επικέντρωσαν όλη τους την προσοχή στο να απαθανατίσουν το ηλιοβασίλεμα, να τραβήξουν την τέλεια λήψη, να κρατήσουν στη μνήμη τους τα χρώματα, μιας που ο χειμώνας που πέρασε ήταν δύσκολος, και συλλέγουν υλικό για τον επόμενο. Άλλοι με σκυλιά, άλλοι με παιδιά, άλλοι χέρι χέρι και άλλοι αγκαλιά, κοντοστέκονταν , ξεφυλλίζοντας τα βιβλία, και ενίοτε αγοράζοντας τα, προσδίδοντας αξία σε αυτό τον αστικό θεσμό πια της πόλης που συνέβαλε στο να έρθουμε όλοι πιο κοντά με την τέχνη της γραφής.
Τα λευκά περιπτεράκια, στοιχισμένα με τάξη το ένα δίπλα στο άλλο, μας καλούσαν να τα ανακαλύψουμε ένα προς ένα.
Παιδική λογοτεχνία, σπάνια ιστορικά δοκίμια, ποίηση, αυτοβιογραφίες, μυθιστορήματα. Όλα είχαν την τιμητική τους και την ξεχωριστή τους θέση σε κάθε πάγκο. Οι πωλητές, ευγενικότατοι, προσέφεραν βοήθεια και άμα σε έβλεπαν και λίγο αναποφάσιστο, έκοβαν μια γρήγορη ματιά, χαμογελούσαν και έλεγαν “Έσενα θα σου πρότεινα Σοπενχάουερ”. Και έτσι παραχωρούσαν το θάρρος για συζήτηση και ανταλλαγή ιδεών.
Για μένα, το Φεστιβάλ Βιβλίου είναι μία περιήγηση σε όλα εκείνα τα μικρά βιβλιοπωλεία που δεν τα εντοπίζεις ποτέ στο Google maps και που ξαφνικά πετάγονται μπροστά σου σε κάποιο στενό. Που κρύβουν θησαυρούς που απέχουν κατά πολύ από τη μαζική παραγωγή βιβλίων των μεγαλοκαταστημάτων. Εκεί μπορεί να βρει κανείς κάτι που θα τον κάνει πολύ πλουσιότερο, στη χαμηλότερη τιμή. Μπορεί να γνωρίσει ανθρώπους με εντυπωσιακές γνώσεις που τις μοιράζονται με τους εαυτούς τους. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο εποικοδομητικό από μια βόλτα στη παραλία,στο ηλιοβασίλεμα, μετά τη δουλειά, περιτριγυρισμένος από χιλιάδες βιβλία. Βιβλία που σου δίνουν την δυνατότητα να ταξιδέψεις σε όλα τα μέρη του κόσμου, κάνοντας ένα και μόνο βήμα: ανοίγοντας τα.
Το Φεστιβάλ Βιβλίου το 2020 θα μετράει πλέον 39 χρόνια ηχηρής παρουσίας στη πόλη μας. Κάθε χρόνο καλεί όλο και περισσότερους ανθρώπους να το ανακαλύψουν. Η πρωτοβουλία αυτή, ενισχύει την ιδέα ότι ο “κόσμος των βιβλίων”, όπως μας αρέσει να τον αποκαλούμε, είναι πιο κοντά από όσο νομίζουμε, και ότι η αρχή είναι πιο εύκολη.
