Σίγουρα έχεις δει και εσύ ταινίες που σε έχουν προβληματίσει. Ταινίες που σε καθορίζουν, σε ωριμάζουν, σου δημιουργούν μια διαφορετική πραγματικότητα. Ταινίες που τις σκέφτεσαι δύο, τρεις και πέντε μέρες αφού τις δεις. Ίσως και εβδομάδες. Ταινίες που αποτυπώνουν με τις πιο ακραίες ιστορίες, τους πιο καθημερινούς σου προβληματισμούς. Η Έβδομη Σφραγίδα για μένα είναι ακριβώς αυτή η ταινία.
Πόσες ταινίες άραγε πραγματεύονται τα μυστήρια γύρω από τη ζωή, τον θάνατο και τον Θεό;
Αιώνια ερωτήματα πάνω στις υπαρξιακές ανησυχίες του σύγχρονου ανθρώπου, όπου ο Ingmar Bergman σε μια ταινία που θεωρείται μια από τις καλύτερες όλων των εποχών, προσπαθεί να ξεπεράσει ακόμα και το δικό του φόβο για τον θάνατο. Τι είναι όμως η Έβδομη Σφραγίδα;
Θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα υπαρξιακό μανιφέστο, μόνο και μόνο από την αρχή της
Ένας ιππότης, ο Antonius Block (Max von Sydow) επιστρέφει στη γενέτειρα του έπειτα από τη παραμονή του στους Αγίους Τόπους. Αντικρίζει, λοιπόν, έναν τόπο ταλαιπωρημένο, σκοτεινό έπειτα από την φρίκη που δημιούργησε η πανούκλα. Εκεί θα εμφανιστεί μπροστά του ο Θάνατος. Τον έχει ακολουθήσει σε όλο το ταξίδι της επιστροφής του, και ο ιππότης του προτείνει να παίξουν τη ζωή του και όσο χρόνο του έχει απομείνει σε μια παρτίδα σκάκι. Αυτή θα είναι και η τελευταία προθεσμία που του ζητάει, μέχρι να βρει τις απαντήσεις που θέλει. Έτσι, μαζί με τον ιπποκόμο του, ξεκινούν το φυσικό και πνευματικό ταξίδι τους. Ένα ταξίδι που περιλαμβάνει θρησκευτικούς φανατισμούς, μεθυσμένους, φτωχούς και ηθοποιούς και ένα ζευγάρι με το μωρό τους, το οποίο καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τον γεμάτο συμβολισμούς της ζωής και της θρησκείας δρόμο που διανύουν.
Ακόμα και από τη χρήση του φωτός σε μια ασπρόμαυρη ταινία σαν και αυτή, θα αντιληφθείς πλήρως συναισθήματα όπως ματαιότητα, αισιοδοξία, χαρά, απελπισία. Και σε μια ταινία σαν την Έβδομη Σφραγίδα, γεμάτη αντιθέσεις και απορίες, o Ingmar Bergman δημιουργεί μια ψευδαίσθηση ότι όλα σου τα ερωτήματα στο τέλος θα λυθούν. Όμως, ακόμα και ο Θάνατος, σε μια από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές της ταινίας, λέει στον ιππότη σαν απάντηση του για το αν υπάρχει Θεός ή όχι, “εγώ απλώς υπάρχω“.
Μια διαρκής περιπλάνηση σαν το ταξίδι της ζωής, μια σχετικά σιωπηλή ταινία, αλλά φωνάζει με συμβολισμούς, η Έβδομή Σφραγίδα είναι μια ταινία δύσκολη. Μια ταινία που πάει κόντρα στην ευθύτητα μιας οποιαδήποτε ψυχαγωγικής ταινίας, διαφορετική από όσες έχεις συνηθίσει.
Και θα την αντιληφθείς πλήρως στο 96ο λεπτό της. Ή μήπως όχι;
