Χριστούγεννα 2015. Ταξιδεύω για πρώτη φορά στην Αθήνα μόνη μου, επίσκεψη στην αγαπημένη μου θεία. Ένα κρύο απόγευμα μου λέει: «Είναι στην πόλη μια φίλη μου και έχει μια κόρη στην ηλικία σου. Θες να πάμε για καφέ;». Τότε, δεν ήξερα ότι ήταν από τα πιο σημαντικά ναι που θα πω στη ζωή μου. Εγώ και η Ηλιάνα, φέτος τα Χριστούγεννα, γιορτάζουμε 9 χρόνια φιλίας. Από αυτά, τα 5 ήταν γεμάτα βιντεοκλήσεις και τα υπόλοιπα διάσπαρτοι καφέδες σε Θεσσαλονίκη και Σαντορίνη.
Μια σημαντική πληροφορία για μένα: δεν έχω δώσει ποτέ εξεταστική Σεπτεμβρίου. Τον Σεπτέμβριο πηγαίνω Αθήνα, πηγαίνω Σαντορίνη (προτιμώ να τη λέω Θήρα), πηγαίνω στο άλλο μου μαγικό μισό. Αυτή τη φορά πήρα μαζί μου μια φιλμ φωτογραφική μηχανή μιας χρήσης (QuickSnap Fujifilm) για να κρατήσω σε εικόνα μια ακόμη γλυκιά φθινοπωρινή αρχή.
Δέκα χρόνια μετά, η Αθήνα μου τραγουδάει ξανά
Νέοι σταθμοί, νέα ζωή, νέα κι εγώ.
Τεράστια ευγνωμοσύνη στην Κρίστυ που με σύστησε στο νοστιμότερο σαντουιτσάδικο του Κουκακίου.
Όσο πιο ψηλά, τόσο πιο όμορφα.
Ίδιος προορισμός, διαφορετική ιστορία
Σεπτεμβριανά κύματα ξεπλένουν τον απόηχο του καλοκαιριού.
Αν το καλοκαίρι ήταν άνθρωπος, θα ήταν ένα ηλιοκαμένο κορίτσι.
Το φθινόπωρο είσαι πιο όμορφη από ποτέ.
Σεζόν, λεωφορεία, τουρίστες, νησί, Ελλάδα
Θα με περιμένεις στο αεροδρόμιο;
