Κλείνει το πανεπιστήμιο της Μπολόνια: καμία ανησυχία, αντιθέτως ευκαιρία για ακόμη περισσότερες διακοπές, σκέφτομαι. Ραγδαία αύξηση κρουσμάτων του νέου ιού σε χωριά στα περίχωρα του Μιλάνο που πλέον είναι υπό καραντίνα: Η μόνη μου σκέψη είναι ότι δε θα επισκεφθώ το Μιλάνο σύντομα, αλλά δεν με πειράζει. Ξυπνάω το πρωί της Δευτέρας 24 Φεβρουαρίου, υπό τον ήχο κλήσης του κινητού μου. Καταλαβαίνω ότι οι εξελίξεις τρέχουν με απίστευτη ταχύτητα. Μέσα σε μισή ημέρα και μετά από αμέτρητα τηλεφωνήματα από την Ελλάδα, αντιλαμβάνομαι ότι με κατακλύζει αχρείαστο άγχος. Αχρείαστο διότι όπως θα αντιληφθώ αργότερα, όσο και να τρέξεις, δεν μπορείς να νικήσεις κάτι που σε ξεπερνάει.
Για να ξεκινήσω την περιπέτειά μου θα έπρεπε να γυρίσω 2 χρόνια πίσω.
Όταν δηλαδή ήμουν σίγουρος ότι θέλω να ζήσω για ένα διάστημα στην Ιταλία, ενώ ήδη είχα ξεκινήσει να παρακολουθώ μαθήματα ιταλικών. Το ήθελα πολύ. Για πολλούς το πρόγραμμα Erasmus, αποτελεί εμπειρία ζωής. Ναι, χρειάζεται να αφιερώσεις πολλές ώρες για την προετοιμασία σου ήδη έναν χρόνο πριν τη μετακίνηση. Όμως, ενθουσιασμένος για τη νέα αρχή που θα κάνεις, φέρνεις εις πέρας όλες τις γραφειοκρατικές διαδικασίες. Φτάνει η στιγμή της αναχώρησης από τη Θεσσαλονίκη, και αισθάνομαι απίστευτα συναισθήματα – «κι όμως έφτασε η στιγμή που περίμενες εδώ και πολύ καιρό» σκέφτομαι.
Είχα προγραμματίσει να μείνω για 6 μήνες στη Μπολόνια, πρωτεύουσα του νομού της Αιμίλια-Ρομάνα, λίγα χιλιόμετρα νότια του Μιλάνο και βόρεια της Φλωρεντίας. «Τι ωραία!» , σκέφτομαι, «θα μπορέσω να επισκεφθώ το Μιλάνο για συναυλίες και εκθέσεις, όσες φορές θελήσω. Με το τρένο θα ανακαλύψω όλο τον ιταλικό βορά: τις λίμνες της Λομβαρδίας, τα γραφικά χωριά στους πρόποδες των Άλπεων, την κοσμοπολίτικη ριβιέρα της Λιγκούρια.» Αρχικά βέβαια, θέλησα να ταξιδέψω στο νομό στον οποίο ζούσα, ο οποίος φημίζεται για τη γαστρονομία, τα ιστορικά αξιοθέατα, αλλά και για το πρώτο πανεπιστήμιο του Δυτικού κόσμου που ιδρύθηκε εδώ.
Η Μπολόνια είναι το πανεπιστήμιο της, και το πανεπιστήμιό της είναι η Μπολόνια. Δε χρειάζεται να μείνεις μόνιμα στην πόλη για να το αντιληφθείς αυτό – σε μια βόλτα κάτω από τους Due Torri, στη Via Zamboni ή στη Via del Pratello θα δεις φοιτητές με τη συνοδεία ενός κομματιού πίτσας ή ενός aperol. Κάθε μέρα που περνούσε αισθανόμουν ότι ενσωματωνόμουν καλύτερα στην πόλη.
Τις πρώτες ημέρες προβληματίζομαι για ασήμαντα πράγματα, σαν να βρίσκομαι σε μια φούσκα.
«Μα είναι δυνατόν να μην υπάρχει ζάχαρη στο super market?» Τουλάχιστον βρήκα (τυχαία) λίγη άχνη ζάχαρη για να ρίχνω στον καφέ (εννοείται εσπρέσο – τον οποίο ανέκαθεν έβρισκα πολύ πικρό). Μέσα σε μόλις 2 εβδομάδες τον είχα βαρεθεί ήδη, «χάνω το ενδιαφέρον μου γρήγορα» σκέφτομαι. Ψάχνω μανιακά να βρω μια καφετιέρα για γαλλικό καφέ – μαθαίνω ότι εδώ λέγεται αμερικάνικος και καταλήγω χαμένος στη μετάφραση. Κι όμως, η εύρεση μιας καφετιέρας σου προσφέρει πολλή χαρά τελικά.
Σε μια πόλη όπως τη Μπολόνια, κανείς βρίσκει εύκολα νέους φίλους. Ξαφνιάζεσαι με το ότι μοιράζεσαι με πολλά άτομα τις ίδιες απόψεις, ακόμα και πολιτικές. Βέβαια, αυτό είναι αναμενόμενο: όσοι συμμετέχουν σε ένα πρόγραμμα ανταλλαγής όπως το Erasmus υποστηρίζουν την ελευθερία μετακινήσεων και τα ανοιχτά σύνορα. Κάτι ακόμα που ενώνει τους φοιτητές σε ανταλλαγή είναι το φθηνό και καλό φαγητό. Η πίτσα είναι η πιο δημοφιλής επιλογή, αλλά κάτι καλύτερο είναι το μαγείρεμα με φίλους στο σπίτι. Pasta με σπιτική σάλτσα και ένα φθηνό κρασί είναι μια επιτυχημένη συνταγή.
Και τη στιγμή που τελειώνεις αυτό το γεύμα με φίλους και πίνεις ένα καφέ χαζεύοντας ιταλική τηλεόραση, όλα παγώνουν.
Μέσα σε μισή ημέρα καταστρώνω τρία διαφορετικά σχέδια και μαζεύω όλο το σπίτι σε 3 βαλίτσες (2 από τις οποίες παραθερίζουν ακόμη στη Μπολόνια), θεωρώντας πάντως απίθανο το ενδεχόμενο να μην επιστρέψω ποτέ ξανά. Τρομοκρατημένα τηλεφωνήματα, τρομαχτικές και γρήγορες σκέψεις με οδηγούν στην απόφαση να γυρίσω στην Ελλάδα. Ο φόβος του κλεισίματος των αεροδρομίων με ωθεί στο να ταξιδέψω ως την ιταλική πρωτεύουσα (την ίδια μέρα) και από εκεί στην Αθήνα. Κατά την άφιξη στην Ελλάδα, η πλήρης απουσία ελέγχου στους επιβάτες με γεμίζει αισιοδοξία: «εδώ δεν υπάρχει ο ιός» σκέφτομαι. Βιάστηκα όμως να ανακουφιστώ. Έτσι πλέον βρίσκομαι ανάμεσα σε δύο χώρες, χωρίς σταθερή βάση στην Ελλάδα και χωρίς να γνωρίζω σε ποιο πανεπιστήμιο θα με βρει το τέλος του εξαμήνου – αν αυτό υπάρξει. Σίγουρα πάντως αυτή η ιστορία, όπως και οποιαδήποτε άλλη δύσκολη στιγμή, σου δίνει θάρρος και δύναμη για τη συνέχεια. Εγώ έμαθα ότι η ψυχραιμία βοηθάει.
*Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν στα μέσα Φεβρουαρίου. Αποτυπώνουν τη Μπολόνια ακριβώς όπως θέλω να τη θυμάμαι: γεμάτη κόσμο στον πιο κεντρικό δρόμο του ιστορικού της κέντρου ένα σαββατιάτικο πρωινό.
