Μιας και το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ήταν το πιο χαλαρό εδώ και αρκετές βδομάδες, αποφάσισα να ανοίξω το Netflix, κάτι που ομολογώ πως πλέον το κάνω σπάνια. Τότε, συνειδητοποίησα πως δεν είχα δει -ακόμα- τις 4 νέες ταινίες μικρού μήκους του αγαπημένου μου Wes Anderson. Έφτιαξα τον καφέ μου και με αγκαλιά την φθινοπωρινή μου κουβερτούλα, έβαλα να τις δω με τη σειρά που κυκλοφόρησαν σχεδόν έναν μήνα πριν.
Αυτός ο «νέος» Wes Anderson μάς εισήγαγε στον κόσμο του Roald Dahl με τις ταινίες The Wonderful Story of Henry Sugar, The Swan, The Rat Catcher και Poison – οι οποίες είναι σαφώς αλληλένδετες μεταξύ τους
Διασκευασμένες, όπως το Fantastic Mr. Fox, που και αυτό αποτελεί μια από τις ιστορίες του Roald Dahl, αυτές οι τέσσερις ταινίες χρησιμοποιούν μια εναλλασσόμενη ομάδα των ηθοποιών Benedict Cumberbatch, Ben Kingsley, Dev Patel, Richard Ayoade, Rupert Friend και Ralph Fiennes, ο τελευταίος εκ των οποίων, επίσης, παίζει τον Dahl, αφηγούμενος τις ιστορίες από μια σχολαστική αναδημιουργία της αληθινής συγγραφικής «καλύβας» του. Κάπου εδώ να πω, πως αυτό ensemble ήταν που ήταν, τώρα έγινε ακόμα πιο αγαπημένο μου.
Το να βλέπουμε τόσο γνωστούς ηθοποιούς του Hollywood να βγάζουν από πάνω τους αυτή την εικόνα του «star» είναι συναρπαστικό και σίγουρα όχι εμπόδιο μπροστά στη θέληση τους για μια θέση στο σύμπαν του Wes Anderson. Εδώ, έχουμε μια μεγάλη ποικιλία από χρωματικούς και φωνητικούς τόνους, αλλαγές κοστουμιών (μερικές φορές στην ίδια σκηνή) και εξαιρετικά μετρημένες και διαφορετικές ερμηνείες σε κάθε ταινία που σχεδόν νιώθεις πως βλέπεις άλλους ηθοποιούς.
Χαμαιλέοντες και όχι καρικατούρες, ταιριάζουν απόλυτα με τη χαρακτηριστική κινηματογράφηση του Anderson, με μονολόγους που κόβουν την ανάσα κοιτώντας μας συχνά κατάματα
Ξεκίνησα αυτή την προβολή με την μεγαλύτερη σε διάρκεια ταινία, το The Wonderful Story of Henry Sugar (40’), και προχωρώντας στις επόμενες τρεις (17’ η κάθε μια) συνειδητοποίησα πως δεν υπάρχει συγκεκριμένη χρονική σειρά για να τις δεις. Όμως, τώρα, για αυτά τα λίγα λόγια που θα γράψω για την κάθε μια, θα τα γράψω με τη σειρά που τις είδα και που βγήκαν στο Netflix, και σου προτείνω με την ίδια σειρά να τις δεις και εσύ.
The Wonderful Story of Henry Sugar
Το The Wonderful Story of Henry Sugar είναι το Grand Guignol των τεσσάρων, με πολλές σκηνές να φέρουν τη σκυτάλη της αφήγησης, και να ξεπερνούν τις μεγάλες που μας μεταφέρουν από τον απολογισμό μιας ζωής μέσα σε μια άλλη, μέσα σε μια άλλη. Μας εισάγει στον κόσμο του Dahl και στο ιδιόμορφο δωμάτιο του, και μας λέει την ιστορία του χαρισματικού Henry Sugar, ενός πλούσιου άντρα που εμπνέεται και μαθαίνει από έναν guru την τέχνη του να βλέπει χωρίς να χρησιμοποιεί τα μάτια του, για να μπορεί να κερδίζει χρήματα τζογάροντας. Ο σκοπός είναι κάτι που δεν θα στο πω εδώ, αλλά θα το δεις εσύ. Σίγουρα, όμως, μπορώ να σου πω πως ο Anderson κάνει την αιώρηση να φαίνεται ανθρωπίνως εφικτή με τον δικό του τρόπο.
The Swan
Το The Swan έχει έναν συναρπαστικό μινιμαλισμό και περιορισμό στα πλάνα του DOP Roman Coppola, ο οποίος κατηφορίζει με την κάμερά του βιαστικά σε στενά μονοπάτια με θάμνους καθώς ο Rupert Friend αναλαμβάνει τις συνομιλίες τριών παιδιών, συμπεριλαμβανομένου του φτωχού Peter Watson για τον οποίον έχει γραφτεί η συγκεκριμένη ιστορία. Περιέργως, ο Anderson κάνει τον αφηγητή του, δηλαδή τον Friend, να δηλώνει ότι είναι ο Peter, κάτι που δεν περιλαμβάνεται στην αρχική ιστορία. Μια ιστορία που βλέποντάς την δεν περιμένεις ότι αφορά ένα τόσο σημαντικό θέμα όπως το bullying, και όμως, ο μικρός Peter Watson καλείται να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση.
The Rat Catcher
Το The Rat Catcher έχει τον Richard Ayoade να μας καθοδηγεί σε μια περίεργη συνάντηση με έναν κυνηγό αρουραίων που γνωρίζει την άσχημη αλήθεια για τους αρουραίους. Ολοκληρώνεται με μια πρόσθετη σημείωση που περιλαμβάνει ο Anderson με έναν χαρακτήρα που ονομάζεται “Ole Jimmy” από ένα διαφορετικό διήγημα του Dahl από την ίδια συλλογή, το Rummins.
Poison
Το Poison βάζει την ευγλωττία του Dev Patel σε ταχύτητα φωτός, καθώς μας ταξιδεύει στην ξέφρενη ιστορία ενός δηλητηριώδους φιδιού που βρίσκεται στο στομάχι του φίλου του (ένας τεταμένος Benedict Cumberbatch). Η παράνοια του φίλου μετατρέπεται απότομα σε θυμό εναντίον ενός ευγενικού ινδουιστή γιατρού που προσπαθεί να τον βοηθήσει με ιδιαίτερες συνέπειες, και απρόσμενες εξελίξεις.
Ο Dahl έγραψε πολλές μικρές ιστορίες, αλλά αυτά που επιλέχθηκαν και επιμελήθηκαν από τον Anderson έχουν ένα πολύ συγκεκριμένο θέμα: ιστορίες με χαρακτήρες για την ικανότητα του ανθρώπου για τρυφερότητα ή σκληρότητα, με ιδιαίτερη έμφαση στην αρρενωπότητα. Καθώς δεν φαίνεται σχεδόν καμία άλλη δυναμική φύλου στην οθόνη, οι ιστορίες αφορούν αγόρια και άνδρες των οποίων η ζωή αντικατοπτρίζεται συχνά με εκείνη των ζώων, τόσο πολύ που ορισμένοι χαρακτήρες περιγράφονται ως ζώα. Αυτό που τις ξεχωρίζει, όμως, ακόμα περισσότερο είναι τα δημιουργικά θεατρικά όρια σε συνδυασμό με την «αναγκαστική» οπτική του Anderson, αλλά και το ελεύθερο όριο μιας κάμερας που παρατηρεί και διαμορφώνει.
Είναι μια κοινή συμφωνία μεταξύ του Anderson και του κοινού, που σκοπό έχει να μας κάνει να νιώθουμε σαν ένας πρόσθετος σιωπηλός χαρακτήρας σε κάθε ιστορία. Το συνεχές «σπάσιμο του τέταρτου τοίχου» δίνει ακόμα μεγαλύτερη έμφαση στην αμεσότητα που πηγαία δημιουργεί ο Wes Anderson σε κάθε ταινία του.
