Στο In Utero, όλα αρχίζουν και τελειώνουν με το υγρό στοιχείο. Από το υγρό του αμνιακού σάκου μέσα στον οποίο αναπτυχθήκαμε, ως την ρίψη του μεγαλομάρτυρα Καλλίστρατου στην απέραντη με συνεχείς σειρές από πτυχώσεις θάλασσα. Πρόκειται για μια αφήγηση-εγκατάσταση σε έναν σκηνικό χώρο που, εκτεινόμενος στο άπειρο, επιδιώκει να αναπαραστήσει την περασμένη ευτυχία με ό,τι μας έχει μείνει σε αφθονία: ισάριθμα ημερονύκτια φωνήεντα.
Δεδομένου του ότι Utero στη λατινική διάλεκτο ορίζεται ως η μήτρα και γενικότερα όλα όσα υπήρξαν πριν τη γένεση, θα λέγαμε πως ο τίτλος είναι αρκετά αντιφατικός με τον θάνατο και όλα όσα πραγματεύεται η συγκεκριμένη παράσταση. Ωστόσο, ο Κωνσταντίνος υπερτονίζει τα λόγια που Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη -τα αφηγήματα του οποίου αποτελούν πυρήνα της σκηνικής πράξης- για την ανάγκη του να αποδείξει πως στην ουσία, ο τάφος δεν είναι θάνατος, αλλά ζωή και παράδεισος μαζί.
Σε μια εποχή, λοιπόν, αρκετά δύσκολη όσον αφορά τις παραστατικές τέχνες, ο Κωνσταντίνος Παπασωτηρόπουλος επιλέγει στο πρώτο του προσωπικό και κυρίως μη επιχορηγούμενο εγχείρημα να μη βολευτεί σε κάτι κοινότυπο και συνηθισμένο
Πειραματίζεται με αφηγήματα που καταπιάνονται με θέματα πανανθρώπινα, όπως ο θάνατος, ο έρωτας, αλλά και η μνήμη. Ο ίδιος επισημαίνει πως μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία, κατανόησε πολύ καλύτερα την έννοια του εκκλησιασμού, όχι όμως με την έννοια του δόγματος και του θρησκεύειν, αλλά με αυτή των εικόνων και της απλότητας.
Άλλωστε, όπως προσθέτει και ο Στέφανος Βλάχος – ο ένας εκ των δυο ηθοποιών – ο Πεντζίκης εμμένει στις περιγραφές, στην επεξήγηση οποιασδήποτε εικόνας και των στοιχείων αυτής, καθώς και στις παρομοιώσεις, δημιουργώντας στο τέλος εικόνες εξ ολοκλήρου «τρισδιάστατες», όπως πολύ συχνά μου αρέσει να λέω, γεμάτες από πνοή.
View this post on Instagram
Κατ’αυτόν τον τρόπο, δίνεται στο κοινό η ευκαιρία να ταξιδέψει στις πιο σκοτεινές και αχαρτογράφητες γωνιές της μνήμης
Όπως λέει η Σίλια Μπισιώτη, ο θεατής αρκεί να προσέλθει όσο το δυνατόν πιο ανοιχτός, δίχως να διακατέχεται από κριτική σκέψη και φυσικά, διατηρώντας το στοιχείο της πίστης στο σύνολό του ζωντανό. Βέβαια, και οι τρείς τους συμφωνούν πως δεν είναι μόνο οι εικόνες και η μνήμη βασικοί πυλώνες της συγκεκριμένης εγκατάστασης, αλλά και η διαδικασία του ανθρώπου να απαλλάσσεται διαρκώς από κάθε προσωπικό «εγώ», προκειμένου – έστω και για ένα ψήγμα στιγμής μέσα στον άυλο χρόνο – να επιτευχθεί η συνύπαρξη. Κάτι τέτοιο φυσικά, προϋποθέτει τη διαρκή αυτοταπείνωση και συνάμα τον αποχωρισμό, που διόλου δεν οδηγεί στην κενότητα, αλλά στην πλήρη ένωση. Εξάλλου, τα πράγματα στην ολοκληρωτική πλειοψηφία τους, τις περισσότερες φορές τυχαίνει να μας υπερβαίνουν, με αποτέλεσμα να ενωνόμαστε με τρόπους ανεξήγητα μαγικούς.
Με το αφηγηματικό στοιχείο να κυριαρχεί, η Σίλια θα ταύτιζε πολύ καλύτερα το ρόλο του ηθοποιού με αυτόν του αγωγού
Τα πράγματα στο σύνολό τους απαιτούν μια διαφάνεια και το κάθε άτομο θα πρέπει να είναι έτοιμο να αδειάσει για να προσλάβει και επομένως, να μεταβολίσει με τη μεγαλύτερη δυνατή απλότητα, υπακούοντας με απόλυτη συνέπεια απέναντι στους άτυπους κανόνες της ειμαρμένης.
«[25] Η μοιραία ταυτότητα του ερωτευμένου δεν είναι άλλη απ’ αυτή: είμαι αυτός που περιμένει. […] Κι αν δεν έρθει, παραισθάνομαι πως ήρθε: η αναμονή είναι ένα παραλήρημα».
Ταυτότητα παράστασης
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Παπασωτηρόπουλος
Με τους: Στέφανος Βλάχος, Σίλια Μπισιώτη
Σχεδιασμός αφίσας – γραφιστικά: Γλυκερία Παππά
Παραγωγή: HËW Εταιρεία Παραστατικών Τεχνών
[προσδοκώμενη] διάρκεια παράστασης: 81’
Έως τις 26 Ιανουαρίου: Τετάρτη – Παρασκευή στις 21: 15
Προπώληση εισιτηρίων εδώ.
10
