Εν μέσω καραντίνας, νομίζω, μία από τις 3–4 κύριες ασχολίες μας, είναι να ακούμε μουσική. Και εκεί έρχεται και βάζει το λιθαράκι της και η Dua Lipa.
Είναι γενικά γνωστό ανάμεσα στη μουσική κοινότητα, ότι ο δεύτερος και τρίτος δίσκος ενός καλλιτέχνη είναι εξαιρετικά καθοριστικός. Ο δεύτερος, που μας ενδιαφέρει στην περίπτωση της Dua Lipa, είναι εκείνος που θα δείξει εάν η επιτυχία του ντεμπούτου δεν ήταν τυχαία. Εκείνος είναι και ο αριθμός που μπορεί να καθορίσει έναν καλλιτέχνη και να του δώσει την εγκαθίδρυσή του στη μουσική πραγματικότητα. Στην περίπτωση της Lipa, παιζόταν αν θα γινόταν κάτι ανάλογο της Lady Gaga και της Taylor Swift. Οπότε είναι σημαντικό να γίνει αντιληπτή η σημαντικότητα της κατάστασης.
11 ημέρες πριν την επίσημη κυκλοφορία του, η Lipa ήταν σε οικειοθελή απομόνωση στο Λονδίνο. Έπρεπε να εμφανιστεί στο Σαββατιάτικο επερχόμενο Saturday Night Live, καθώς επίσης είχε πολλά στο πρόγραμμά της που να σχετίζονται με την προώθηση του δεύτερου δίσκου της. Αλλά τίποτα από αυτά δεν πραγματοποιήθηκε. Η ίδια εξέφραζε τις αμφιβολίες της μέσω social media για το αν και κατά πόσο είναι σωστό να κυκλοφορήσει ο δίσκος υπό τέτοιες συνθήκες. Πόσο μάλλον χωρίς καθόλου προώθηση.
Με αρκετά βαριά καρδιά έπειτα από τόσα χρόνια δουλειάς πίσω από το “Future Nostalgia” και με την έλλειψη της δυνατότητας της μεγάλης γιορτής που συνοδεύει μία κυκλοφορία δίσκου, ο δίσκος κυκλοφόρησε στις 27 Μαρτίου. Με καμία πιθανότητα live στον ορίζοντα και με το Glastonbury Festival να έχει ακυρωθεί, η μόνη βάση που μπορεί να δοθεί στο “Future Nostalgia” είναι μέσω του ίντερνετ.
Έλα όμως που όλος ο κόσμος κρέμεται από το ίντερνετ αυτές τις ημέρες.
Ο δίσκος στέφθηκε με επιτυχία και κατέρριψε κάθε ρεκόρ στο Spotify. Δεν είναι μόνο ο άπλετος ελεύθερος χρόνος που έχει πλέον το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού, αλλά και το υλικό που υπάρχει στο “Future Nostalgia”. Η ποπ ήταν πάντα ίσως η βασικότερη κινητήρια δύναμη. Ή τουλάχιστον έγινε από μία δεκαετία και έπειτα. Σήμερα, όμως, υπάρχει θόρυβος και παράσιτα. Πώς μπορεί να ξεχωρίσει κάποιος την καλή ποπ από τη σκάρτη;
Θα σας πω εγώ. Μπορεί κάλλιστα να βάλει το “Future Nostalgia” ως μέτρο σύγκρισης. Οτιδήποτε δεν φτάνει έστω και στην εμβέλεια του δίσκου αυτού, δεν αξίζει το χρόνο μας. Τόσο καλός είναι δηλαδή ο δεύτερος δίσκος της Dua Lipa. Από party songs μέχρι κλασσική ποπ, ο δίσκος αυτός τα έχει όλα. Είναι φανερές οι funk και disco επιρροές, που δημιουργούν μία νοσταλγία για τις προηγούμενες δεκαετίες. Από εκεί προέρχεται και η ονομασία του εξάλλου. Την αγάπη και τον φόρο τιμής σε άλλη εποχή με πινελιές του σήμερα, αλλά κυρίως με βλέψη προς το μέλλον.
Δεν είναι, επομένως, περίεργη η έλευση εκατομμυρίων σε μόλις λίγες ημέρες να δουν τι εστί Dua Lipa.
Ο δίσκος αυτός δεν έστρεψε μόνο την προσοχή στην καλλιτέχνιδα όσων την ακολουθούσαν εξ αρχής ή μόνο αυτών που έχουν μια αποκλειστική συμπάθεια στην ποπ. Μπορεί κάλλιστα να γίνει πόλος έλξης και των πιο δύσπιστων και κατακριτών αυτού του είδους μουσικής προς αυτό. Hell, ακόμη κι εγώ λύγισα και κατέληξα να γράφω μία ωδή προς το “Future Nostalgia” εδώ και ήδη 500 λέξεις.
Κατά μεσής (ελπίζουμε) της καραντίνας, η Dua Lipa έκανε ίσως την πιο σωστή κίνηση τελικά με την κυκλοφορία του δισκου της. Διανύουμε μία περίοδο απόγνωσης, απομόνωσης και τραγωδίας. Άθελά μας οι περισσότεροι επηρρεαζόμαστε καθημερινώς από την πραγματικότητα γύρω μας, είτε προσπαθούμε να μείνουμε βράχοι για τους γύρω μας είτε για να είμαστε εμείς καλύτερα. Εκεί, λοιπόν, που θα μπορέσει να υπάρξει ένα άγγιγμα πίσω από το οποίο θα ξεκινήσει να παίζει ο δίσκος αυτός και θα μας κάνει να ξεχαστούμε για 37 περίπου λεπτά ατόφιας disco/pop. Εκεί είναι που βασίζεται και το μέλλον της pop και μακάρι να υπάρξουν πολλοί που να ακολουθήσουν το δρόμο της Dua Lipa.
Αν και πάλι τα 37 λεπτά είναι πολλά, προτείνουμε το “Levitating”, “Cool” και “Good In Bed”. Ή έστω ένα play εδώ βρε αδερφέ.
