Δεν έχουν μείνουν και πολλά με τα οποία μπορούμε να κάνουμε εισαγωγή προκειμένου να μιλήσουμε για τη μουσική της χρονιάς. Υπήρξε πολύ υλικό, οι καλλιτέχνες δεν είχαν περιοδείες και επομένως το μόνο που είχαν στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν ένα στούντιο.
Η pop μουσική φέτος είχε την τιμητική της. Kάποια από τα σημαντικότερα ονόματα επέστρεψαν και κάποια ανερχόμενα τους περίμεναν στη γωνία. Παράλληλα, η metal μουσική είχε για ακόμα μία χρονιά πολλές αξιόλογες κυκλοφορίες σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης και όλες οι ενδείξεις τείνουν προς ένα συμπέρασμα: Rock is -basically- dead. Ή τουλάχιστον έχει κορωνοϊό, διότι δεν είχαμε και κάτι πολύ αξιόλογο από το μέτωπο της rock για φέτος. Όσες ταμπέλες όμως κι αν βάζουμε, αυτοί που ξέφυγαν από το comfort zone τους είναι εδώ κι εμείς τους βάλαμε σε μία λίστα που όμοιά της δεν έχεις δει μέχρι τώρα για το 2020. Κάποιες επιλογές είναι αναμενόμενες, κάποιες όχι και κάποιες δε θα έχετε ιδέα για τι πράμα μιλάμε. Εκεί είναι το fun part.
Έχουμε και λέμε:
30. Nothing But Thieves – Moral Panic
Τα γλυκούλικα παιδιά που δεν μπορούν να βγάλουν κακό δίσκο και που θα βλέπαμε στο άνθος της καριέρας τους στη χώρα μας ακούνε στο όνομα Nothing But Thieves. To Moral Panic είναι ο απόλυτος feelgood δίσκος αυτής της pop-rock μπάντας με τα καταπληκτικά φωνητικά του Conor Mason που για πάντα θα μας αφήνουν άφωνους. Οι Βρετανοί εδραιώνουν ολοένα και περισσότερο τη θέση τους στο μουσικό στερέωμα, με ένα στιβαρό δίσκο τη φορά και το Moral Panic συνεχίζει το μοτίβο.
29. Taylor Swift – Folklore
Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Δεν έχω και τρομερή συμπάθεια στην Swift και σχεδόν ποτέ δεν με τράβηξε η μουσική της. Ήμουν κι εγώ από αυτούς που έδειξα με το δάχτυλο το εξώφυλλο του Folklore και είπα πως τώρα αρχίζει η mainstream κουλτούρα να εισχωρεί στην καθαρόαιμη metal σκηνή, διότι δάσος και ομίχλη μας κάνουν αυτόματα DSBM. Όταν υπέκυψα έπειτα από επανειλημμένες προτροπές φίλων να ακούσω επιτέλους το Folklore, μίσησα με κάθε κύτταρό μου το γεγονός ότι είχαν δίκιο. Οπότε κάπως έτσι, φτάσαμε εδώ και εγώ επιλέγω Taylor Swift για έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Όλα θα γίνουν το 2020.
28. Protest the Hero – Palimpsest
Πολλά έγιναν το 2020, αλλά οι εκπλήξεις ήταν επίσης αρκετές. Μία από αυτές ήταν η ξαφνική επιστροφή των Protest the Hero στις αρχές του φετινού καλοκαιριού. Με περίσσεια έμπνευση και σε συνέχεια από τους προηγούμενους πρωτότυπα στυλιζαρισμένους δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει στο παρελθόν, οι Protest the Hero δεν υπήρχε περίπτωση να κάνουν κάτι διαφορετικό και για το Palimpsest. Πιο σωστά το έχει θέσει το Metal Injection, που τονίζει πως η μπάντα είναι από τους λίγους που δε χρειάζεται να αλλάξει κάτι στον ήχο της για να φέρει κάτι ενδιαφέρον στο προσκήνιο. Ένα σύγχρονο progressive metal διαμαντάκι που κάνει ακόμα τον πατέρα μου να αναρωτιέται αν ακούω ή όχι τελικά Iron Maiden, με ό,τι αυτή του η απορία συνεπάγεται. True Story.
27. Oh Wonder – No One Else Can Wear Your Crown
Το Βρετανικό ντουέτο που ακούει στο όνομα Oh Wonder είναι η απάντηση στην απορία πώς ακούγεται η συνεσταλμένη και μινιμαλιστική pop. Η μουσική χροιά του No One Else Cann Wear Your Crown είναι αυτή που αποσκοπεί να φτάσει στην ωριμότητα μέσα από κάποιες από τις πιο καλύτερες στιγμές συνθετικής έμπνευσης του ζευγαριού. Η απλότητα ποτέ δεν ήταν πιο ελκυστική, όπως επίσης η υπενθύμιση ότι τα cliché μερικές φορές είναι επιτυχημένα. Επομένως, η συνταγή γράφεται μόνη της.
26. Run the Jewels – RTJ4
Το 2020 ήταν και η χρονιά που θα μας έδινε τον 4ο δίσκο του ντουέτου και θα τους έβλεπε να περιοδεύουν σε Ευρώπη και Αμερική με τους Rage Against the Machine. Κι εγώ θα τους έβλεπα, αλλά αυτό είναι ένας πόνος για τον οποίον δε μιλάμε. Παρ’ όλ’ αυτά δεν είχαμε μόνο την πανδημία, αλλά και τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στην Αμερική και τη δολοφονία του George Floyd που έκαναν σχεδόν αναγκαία την ύπαρξη ενός δίσκου από τους Run the Jewels. Εκείνοι, όχι μόνο ανταπεξήλθαν στις προσδοκίες, αλλά με κάποιους στίχους που άθελά τους ταιριάζουν “κουτί” στην κατάσταση, δημιούργησαν έναν εξαιρετικό δίσκο με βαθιά πολιτικό και συναισθηματικό φορτίο. Δεν περιμέναμε κάτι λιγότερο άλλωστε.
25. Lady Gaga – Chromatica
Extravaganza, χρώματα και μαξιμαλισμός στο έπακρο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. H Lady στο Chromatica ανέβασε την ένταση στο max σε όλα τα στοιχεία που την κάνουν ιδιαίτερη και συνέθεσε τον πιο δυναμικό της δίσκο μέχρι στιγμής. Δεν ξέρω αν βρήκε ή δεν βρήκε τον εαυτό της, αλλά η ταυτότητα που δίνει το Chromatica στην ίδια είναι μία που της αρμόζει. Καταφέρνει έτσι να προσελκύσει ακόμα και τους πιο δύσπιστους -εγώ είμαι αυτή. Για μερικούς, ο δίσκος είναι ίσως υπερβολικός, αλλά μάλλον δεν του δώσανε την προσοχή που χρειάζεται. Κάντε τη ζωή σας λίγο πιο pop.
24. Igorrr – Spirituality and Distortion
Νομίζω ότι μπορεί να πάθω και ανεύρυσμα αν ποτέ προσπαθήσω να εξηγήσω επακριβώς τι συμβαίνει με τη μουσική των Igorrr. Νομίζω ένα το έπαθα όταν άκουσα πρώτη φορά μερικά χρόνια πριν και συγκεκριμένα το ieuD. Υπάρχει κάτι μυσταγωγικό και ταυτόχρονα γεμάτο replay value όταν αναμιγνύεις ηλεκτρονική μουσική με death metal, πασπαλισμένη με την κατάλληλη δόση οπερατικών ή και όχι φωνητικών. Δεν ξέρω αν πέτυχα την περιγραφή, αλλά είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω. Το Spirituality and Distortion γέρνει βέβαια λίγο περισσότερο προς την σκληρή μουσική, αλλά εξακολουθεί να λυγίζει ανηλεώς κάθε μουσικό είδος που αγγίζει, χωρίς αυτό να παραμένει ίδιο όταν ο τυφώνας Igorrr ασχοληθεί μαζί του.
23. Mac Miller – Circles
O Miller δούλευε το δίσκο αυτό πριν ακόμα πεθάνει και με το καλημέρα του 2020 αυτός είδε το φως της ημέρας σχεδόν 1,5 χρόνο μετά το θάνατό του. Πέρα από τους προφανείς λόγους που κάνουν το Circles να είναι ένας συναισθηματικά φορτισμένος δίσκος, έχουμε επίσης να κάνουμε και αντικειμενικά με τον καλύτερο και τελευταίο δίσκο του Mac Miller. Παρά τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν όταν ακόμα ο δίσκος ήταν στα σκαριά, το Circles είναι ένα αρκετά αισιόδοξο εγχείρημα από τον καλλιτέχνη, που δυστυχώς εντείνει την τραγικότητα της κατάστασης.
22. Auðn – Vökudraumsins Fangi
Είχαμε αρκετό black metal και αυτό το έτος, από νέο αίμα όπως οι Second to Sun έως τους βετεράνους Enslaved. Εκείνοι όμως που κλέβουν την παράσταση είναι οι Ισλανδοί Auðn με τον τρίτο ολοκληρωμένο δίσκο τους. Με βελτιωμένη παραγωγή που επιτρέπει στα συναισθήματα να εναλλάσσονται καταλλήλως σε αντίθεση με παλαιότερες ηχογραφήσεις του συγκροτήματος, μπορούμε πλέον να ακούσουμε 100% τις δυνατότητες του συγκροτήματος αυτού. Από τους λίγους δίσκους που έχουν περισσότερη σημασία όταν ακούγονται ολόκληροι από αρχή μέχρι τέλος, με μουσικές που έχουν βάθος και υπόσταση. Ένας ιδιαίτερα ατμοσφαιρικός δίσκος που τσεκάρει όλα εκείνα τα κουτάκια για μια πετυχημένη συνταγή ατόφιου black metal.
21. Freddie Gibbs – Alfredo
Θα μπορούσαμε να έχουμε περισσότερο hip hop φέτος, αλλά για κάποιους το 2020 δεν ήταν η κατάλληλη χρονιά για έναν δίσκο. Όμως για τον Freddie Gibbs που έκανε την κίνηση και κυκλοφόρησε το Alfredo, αυτό ήταν ιδανικό. Ο χρυσός συνδυασμός του Gibbs με τον παραγωγό Alchemist είναι η χρυσή συνταγή που χρειάζεται για τον καλύτερο hip hop δίσκο της χρονιάς, αν και χαμηλά στη λίστα μας. Υπάρχει κάτι απροκάλυπτα vintage αλλά και εμφανώς μοντέρνο στο Alfredo που εναλλάσσεται και μεταμορφώνεται από κομμάτι σε κομμάτι και μερικές φορές και από κουπλέ σε κουπλέ. Κανένας δεν έφτασε τον Gibbs φέτος.
20. Rina Sawayama – Sawayama
Το καλύτερο ντεμπούτο της χρονιάς και ό,τι πιο ευφάνταστο έχουμε ακούσει από άποψη genre-bending έρχεται από τη Rina Sawayama. Από art pop μέχρι metal, εσείς απλά ζητήστε το και θα το βρείτε. Είναι τόσο περίεργο όσο ακούγεται, αλλά ταυτόχρονα όσο απελευθερωτικό χρειάζεται. Η πεντακάθαρη παραγωγή του δε, προσδίδει άπλετο στιλ στο ήδη στιλάτο μουσικό συνονθύλευμα το οποίο φτάνει στα αυτιά μας. Συγκεκριμένα το γέλιο που μετατρέπεται σε φωνητικά στο STFU! είχε προδώσει εξ αρχής ότι μιλάμε για ό,τι πιο fun έχουμε ακούσει τώρα τελευταία.
19. IC3PEAK – До Свидания / Goodbye
Το ντουετάκι από τη Ρωσία με το βαριά πολιτικό στιχουργικό περιεχόμενο ήρθε φέτος σε έναν δυνατό δίσκο που θέλει να κάνει τη διαφορά. Έχοντας περάσει από διαφορετικά στιλιστικά τερτίπια στα προηγούμενα χρόνια, οι IC3PEAK εστιάζουν σε μπαλαντικά μονοπάτια ενώ δίνουν παράλληλα και λίγες στιγμές έντασης με άλλα κομμάτια που λειτουργούν ως η αναγκαία δόση αδρεναλίνης σε έναν τέτοιο δίσκο. Ένας δίσκος που είναι μετρημένος ώστε να είναι απολαυστικός από την αρχή μέχρι το τέλος.
18. END – Splinters from an Ever Changing Face
Περίμενα αυτό το LP καιρό και ειλικρινά με δικαίωσε όσο τίποτα άλλο. Δεν μπορώ εύκολα να περιγράψω τη μουσική των END, παρά μόνο ως μελωδίες που σου κόβουν τη μαγκιά και απαιτούν την προσοχή σου, δείχνοντάς σου ποιοι θα κάνουν κουμάντο για το υπόλοιπο του δίσκου. Στον κόσμο του hardcore και της σκληρής μουσική, το hype για το δίσκο ήταν υψηλό τόσο για την αναμονή των μελών της μπάντας να δώσουν επιτέλους έναν ολοκληρωμένο δίσκο, όσο και για την αναπόφευκτη σύγκριση με άλλους δίσκους του είδους. Για να το εκφράσω απλά: ΤΙ ΔΙΣΚΑΡΑ ΗΤΑΝ ΑΥΤΗ.
17. Thy Catafalque – Naiv
Από τις εξαιρετικές μπάντες οι οποίες ακόμα δεν έχουν την αναγνώριση που τους αξίζει είναι οι Thy Catalfaque. Μέσα στο 2020 κυκλοφόρησαν ένα ακόμα διαμαντάκι το οποίο μπορεί να εντάσσεται υπό την ευρεία κατηγορία της metal μουσικής, αλλά αντιπροσωπεύει πολλά περισσότερα όμως αν κάνουμε ένα break down. Για μένα η ταμπέλα avant garde black metal και τα συναφή δεν στέκει και πολύ. Ακούω περισσότερη jazz, ethnic, electronica και folk στο ψηφιδωτό που ονομάζεται Naiv. Από τις λίγες φορές που ακούμε τα χρώματα σε ένα καλοστημένο και αισθητικά ευχάριστο δίσκο που κρύβει πολλές εκπλήξεις.
16. Joji – Nectar
Το στοίχημα του Joji για mainstream επιτυχία επετεύχθη καιρό τώρα και πλέον την κατευθύνει ο ίδιος εκεί που θέλει. Το Nectar πήρε τη μελαγχολία που διακρίνει τη μουσική του και της ανέβασε την ένταση. Έτσι δημιουργήθηκε αυτό εδώ το μουσικό σύνολο, το οποίο χρησιμοποιεί και τα καλά και τα κακά του καλλιτέχνη σε ισορροπία. Ωστόσο, αυτό που πετυχαίνει είναι να χρησιμοποιήσει τα άσχημα υπέρ του. Αν και μονότονο σε αρκετά σημεία, αυτό είναι αναπόφευκτο όταν μιλάμε για 18 κομμάτια. Το Nectar έχει πολλές καινοτόμες στιγμές τόσο για τον ίδιο τον Joji, όσο και για τη μουσική σκηνή που εκπροσωπεί. Παράλληλα, αποκαλύπτεται και μένει ευάλωτος καθ’όλη τη διάρκειά του, πράγμα που δεν επιχειρούν πολλοί.
15. Code Orange – Underneath
Η πιο ώριμη και συνεκτική δουλειά των Code Orange ήρθε κι αυτή νωρίς το 2020. Με τον Jami Morgan να αναλαμβάνει πλέον χρέη vocalist και με τον ρόλο της Reba Meyers να έχει διευρυνθεί σε αυτόν το δίσκο, το αποτέλεσμα είναι το Underneath να είναι ένα πραγματικά πολύπλευρο μουσικό δείγμα ενός συγκροτήματος που έχει αποδείξει ότι δεν παίζει, παρά το νεαρό της ηλικίας τους. Το υβρίδιο metallic hardcore και νεόφερτου industrial στον ήχο τους, λειτουργεί υπέρ τους κι έτσι το Underneath είναι ένας δίσκος με δική του προσωπικότητα και με κότσια. Σε μία κορεσμένη σκηνή που δεν αφήνει πάντα περιθώριο για νέο αίμα καθώς το κακοχαρακτηρίζει εξ αρχής, οι Code Orange καταφέρνουν να δώσουν και κάτι καινούριο και να καθορίσουν το δικό τους ήχο.
14. Phoebe Bridgers – Punisher
Σύμφωνα με την ίδια, ο δίσκος εξερευνά το κλάμα και το μούδιασμα –φαντάζομαι μεταφορικά. Αυτό μεταφράζεται ως αδράνεια και ένα υποβόσκον άγχος όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με πολλές καταστάσεις και κυρίως το ίδιο το μέλλον. Αυτός ο χαρακτηρισμός είναι και ο πιο αντιπροσωπευτικός καθώς η Bridgers αποτυπώνει ευφάνταστα αυτό το συνεχές συναίσθημα του εσωτερικευμένου φόβου που όλοι κρύβουμε μέσα μας, μερικοί χωρίς καν να το ξέρουμε. Για τον λόγο αυτό μιλάμε όντως για έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, από ένα όνομα που θα μας απασχολήσει πολύ περισσότερο στο μέλλον της indie rock μουσικής.
13. Fiona Apple – Fetch the Bolt Cutters
Από το πουθενά φέτος, όχι μόνο είχαμε νέο δίσκο από τη Fiona Apple, αλλά ήταν και εξωπραγματικά καλός. Δεν είναι πάντα τόσο ομόφωνη η γνώμη της μουσικής κοινότητας πάνω σε ένα δίσκο, επομένως όταν κάτι τέτοιο φτάνει να ενώσει άπαντες μουσικούς συντάκτες και μη, κάτι σημαίνει. Οι διθυραμβικές κριτικές για το Fetch the Bolt Cutters ήταν όντως αντάξιες και εμείς δεν μπορούμε να διαφωνήσουμε για τον συγκεκριμένο δίσκο. Η Apple έγραψε το magnum opus της και ενώ θα μπορούσε να μείνει στην αφάνεια με βάση το πόσο καλά πράγματα ακούσαμε φέτος, η ίδια ξεχώρισε και μάλιστα επάξια.
12. Ulver – Flowers of Evil
Εάν ποτέ αναρωτηθείτε πώς μπορεί κάποιος να κάνει επιτυχώς στροφή 180 μοιρών στη ζωή του, ασχοληθείτε με τους Ulver. Οι Νορβηγοί ξεκίνησαν στη χρυσή και πολυτάραχη εποχή του Νορβηγικού black metal και κατέληξαν 27 χρόνια αργότερα να κυκλοφορούν ό,τι καλύτερο σε synth pop/rock ακούσαμε φέτος. Τα 80s έχουν την τιμητική του φέτος και οι Ulver βάζουν και αυτοί το λιθαράκι τους. Εκεί που κερδίζει το στοίχημα το Flowers of Evil είναι που καταφέρνει να ενώσει τη στροφή του συγκροτήματος προς την ηλεκτρονική μουσική στην αρχή του αιώνα με την πρόσφατη λαχτάρα τους για τα synths. Όχι απαραίτητα ο καλύτερος δικός τους δίσκος μέχρι τώρα, αλλά ένας που σίγουρα είναι μία ταιριαστή προσθήκη στη συλλογή τους.
11. Shabaka and the Ancestors – Wisdom of Elders
Ο σαξοφωνίστας Shabaka Hutchings, κάτοχος ήδη ενός βραβείου Mercury, φέτος συνεργάστηκε με ένα γκρουπ Νοτιοαφρικάνων μουσικών υπό την καθοδήγηση του Mandla Mlangeni για να παράξουν το Wisdom of Elders. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε μόλις σε μία (1) ημέρα και αντλεί την έμπνευσή του από την κληρονομιά του λαού του Hutchings όπως και από τη δουλειά του Sun Ra, του οποίου η επιρροή γίνεται εμφανής σε πάρα πολλά σημεία. Το αποτέλεσμα είναι άκρως χρωματιστό και αποτελεί φόρο τιμής στη Νοτιοαφρικανική παράδοση, καθώς είναι ένα ταιριαστό δείγμα αφρο-φουτουρισμού, όπως και ο ίδιος ο Hutchings αποκαλεί. Δεν έχω επενδύσει στη μοντέρνα jazz όσο θα έπρεπε, αλλά δίσκοι σαν αυτόν απαιτούν προσοχή.
10. Ulcerate – Stare Into Death and Be Still
Το death metal περνάει δύσκολα τα τελευταία χρόνια και κανείς δεν μπορεί να ανιχνεύσει τον πραγματικό λόγο που γίνεται αυτό. Παρ’ όλ’ αυτά είχαμε καλά δείγματα του είδους φέτος από συγκροτήματα όπως οι Dir En Grey, Cryptic Shift και Draconian. Αυτοί όμως που υπερτερούν δίνοντας έναν αψεγάδιαστο δίσκο είναι οι Ulcerate οι οποίοι αρκετά νωρίς στη χρονιά έθεσαν ψηλά τον πήχη. Μπορεί να φαίνεται ψυχρό έως και μισανθρωπικό σαν πρώτη όψη όμως υπάρχει μία κάθαρση που επέρχεται μετά και το τέλος του –χωρίς καμία υπερβολή- μνημειώδους Dissolved Orders, που είμαι ικανή να παλέψω με όλους που υποστηρίζουν κάτι διαφορετικό πέραν του ότι είναι το καλύτερο κομμάτι του 2020.
9. Dua Lipa – Future Nostalgia
Το είχαμε πει και νωρίς, είδαμε και τι έγινε αργότερα καθώς και τι ακριβώς ακούγαμε το καλοκαίρι. Το Future Nostalgia είναι ό,τι πιο καθαρόαιμο pop κυκλοφόρησε φέτος και είναι ακριβώς ό,τι περιγράφει ο τίτλος. Μία νοσταλγία που πηγάζει από παλαιότερες δεκαετίες που προβάλλεται στο μέλλον με ό,τι μουσική κι αν αυτό φέρει. Η επιλογή του δίσκου αυτού ως έναν από τους καλύτερους της χρονιάς ήταν ομόφωνη τόσο παγκοσμίως όσο και ανάμεσα στους συντάκτες εδώ του TFC καθώς όλοι μας ακόμα μιλάμε για τη Dua Lipa και θα συνεχίζουμε να το κάνουμε.
8. Touché Amoré – Lament
Στο ίσως πιο ηχηρό απ’ όλα δισκογραφικό βήμα των Touché Amoré είναι που μας βρίσκει το νούμερο 8 του Top 10 της λίστας μας. Το 5ο και εξαιρετικό σύνολο του συγκροτήματος είναι αυτό που συνεχίζει μεν να κρατάει τη φλόγα της ελπίδας αναμμένη, αλλά ταυτόχρονα ανάβει καινούριες φωτιές που λειτουργούν ως φάροι σε αυτούς που νιώθουν ότι όλα είναι μάταια πλέον γύρω τους. Ένας στιχουργικά και μουσικά βαθιά συναισθηματικός δίσκος, στον οποίο δύσκολα μπορώ να διακρίνω αγαπημένο κομμάτι, το Lament περνάει στο πάνθεο των κλασικών post-hardcore δίσκων που οι ίδιοι οι Touché Amoré έστησαν. Ένας δίσκος που θα ακούγεται για πολλά χρόνια.
7. Clipping. – Visions of Bodies Being Burned
Μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα από την προηγούμενη δισκογραφική τους δουλειά, δεν περίμενε κανείς το επόμενο βήμα των clipping. του Daveed Diggs να έρθει τόσο σύντομα. Όχι απλά ήρθε στο τελευταίο τέταρτο του 2020, αλλά έδωσε ακόμα περισσότερες πτυχές του συγκροτήματος από αυτές με τις οποίες ήμασταν ήδη εξοικειωμένοι. Το Say the Name και η παρομοίαση με τους Nine Inch Nails μόνο καλό τους έκανε ώστε να σημάνει συναγερμός για κάθε κομμάτι μέχρι επιτέλους την κυκλοφορία ολόκληρου του Visions of Bodies Being Burned. Experimental hip-hop και ηλεκτρονική μουσική συνδυάζονται κατάλληλα, ώστε να δημιουργηθεί ένα έργο τέχνης, συνοδευόμενο από εξίσου καλλιτεχνικά ανώτερα video clips.
6. The Ocean Collective – Phanerozoic II: Mesozoic Cenozoic
Είχα την τύχη να έχω στα χέρια μου το δίσκο αυτό αρκετό καιρό πριν κυκλοφορήσει και συνεπώς του αφιέρωσα αρκετό χρόνο παραπάνω απ’ ότι πραγματικά θα μπορούσα. Το πρώτο κομμάτι του Phanerozoic, στο πλέον μακρινό 2018, ήταν εξίσου δημιουργικό και εντυπωσιακό, αλλά αισθανόμουν ότι κάτι του έλειπε. Αυτό βρέθηκε τελικά στο Mesozoic του 2020, το οποίο ήρθε να βάλει στη θέση του όλα τα ερωτηματικά και τα κενά που είχαν αφήσει οι Ocean 2 χρόνια πριν. Ένα concept album, όπως προϊδεάζει ο τίτλος του, που αποδίδει πιστά όλα αυτά τα γήινα στοιχεία που δημιουργούν τίτλος και artwork. Η ανοδική πορεία των Ocean συνεχίζεται και σαφώς φέτος τους αξίζει μία υψηλή θέση στις λίστες με τους καλύτερους δίσκους.
5. Emma Ruth Rundle & Thou – May Our Chambers Be Full
Η συνεργασία –όχι και τόσο– έκπληξη, αφού τα δύο αυτά ονόματα δεν έκρυβαν ποτέ πόσο απολάμβαναν την παρέα μεταξύ τους, ιδιαίτερα επάνω στη σκηνή. Μικρός δίσκος, αλλά θαυματουργός μιας και καταφέρνει να δημιουργήσει χώρο και για τους δύο. Είναι λίγες έως μηδαμινές οι φορές που δεν υπερτερεί κάποιος καλλιτέχνης από αυτούς που συμμετέχουν σε ένα split LP/EP και εδώ Emma Ruth Rundle και Thou το πέτυχαν πλήρως. Μελαγχολικός, βαρύς, μελωδικός, ο δίσκος κλείνει με μία 9λεπτη doom μπαλάντα που είναι άνετα από τα καλύτερα κομμάτια του ’20 αλλά και για την Emma και τους Thou αντίστοιχα.
4. Sevdaliza – Shabrang
Εάν ζητούσαμε να εκφράσουμε τι θα πει γυναίκα με έναν δίσκο, αυτός, ίσως χωρίς δεύτερη σκέψη, θα ήταν το Shabrang της Sevdaliza. Δύσκολα μπορεί να καταταχθεί σε κάποιο συγκεκριμένο μουσικό είδος ή έστω πολλαπλά είδη, αλλά ας πούμε ότι μιλάμε κυρίως για art-pop και ηλεκτρονική μουσική. Στο μόλις δεύτερο δίσκο της, η Sevdaliza επιδιώκει να εκφράσει μία σειρά από παραβολές ώστε να επισημάνει την πάλαι ποτέ μάχη μεταξύ καλού και κακού. Υπό τη σύνθεση “σκοτεινών” μελωδιών που για κανένα λόγο δεν υποτάσσονται σε μινιμαλιστικά πλαίσια, το Shabrang μάς εντάσσει σε ένα συναισθηματικό ταξίδι από το οποίο συχνά πηγάζει ένας ελεγχόμενος αισθησιασμός, καταλήγοντας σε ένα αποτέλεσμα τουλάχιστον εθιστικό. Μετά το πέρας του δίσκου, η επόμενη κίνηση είναι να πατήσεις το replay, αφού θες κι άλλο.
3. Deftones – Ohms
Πολλοί έχουν πει πως ο επόμενός τους δίσκος θα είναι όλοι τους οι προηγούμενοι μαζί. Κανένας όμως δεν έχει πέσει μέσα όσον αφορά αυτόν το στόχο – ναι εσένα κοιτάζω Marilyn Manson. Παρ’ όλ’ αυτά οι Deftones πέτυχαν διάνα μία τέτοια περιγραφή και στο Ohms πραγματικά ακούγονται όλοι μα όλοι τους οι δίσκοι, από το Adrenaline μέχρι και σήμερα. Η εισαγωγή του Genesis είναι αρκετή για να καθηλώσει τον καθένα από την αρχή του δίσκου, και όντως, ακόμα και για τους μη γνώστες της μπάντας, το Ohms μπορεί να δώσει κάτι στον καθένα. Μετά το Gore του 2016, πολλοί αμφισβήτησαν τους Deftones, αλλά φαίνεται πως έκαναν λάθος.
2. Loathe – I Let It In And It Took Everything
Ο δίσκος αυτός με συντρόφευσε καθ’ όλη τη διάρκεια του 2020 έπειτα από την κυκλοφορία του στις αρχές του Φεβρουαρίου, όταν ακόμα ο Covid ήταν κάτι μακρινό, που δε μας άγγιζε. Υπάρχει κάτι σπαρακτικό πίσω από τη μουσική των Loathe, το οποίο μπορεί να γοητεύσει τον καθένα, ανάλογα με το πώς αυτός το δικαιολογεί. Δεν ξέρω αν είναι σκόπιμο, αλλά στους μέχρι τώρα δύο δίσκους τους, το τελευταίο κομμάτι είναι πάντα το καλύτερο και το πιο λυπητερό απ’ όλα τα υπόλοιπα. Έτσι και εδώ, το ομότιτλο κομμάτι είναι ουσιαστικά ένα έπος το οποίο χωρίζεται σε 3 κομμάτια. Μία εισαγωγή, σαν να βρίσκεσαι σε όνειρο, μία κορύφωση, η οποία λειτουργεί σαν απότομη προσγείωση και μία αποφώνηση, η οποία είναι σαν να έρχεσαι σε συμβιβασμό με το ότι: οτιδήποτε ήταν αυτό που άφησες να εισέλθει, θα πάρει όντως τα πάντα.
1.The Weeknd – After Hours
Δε νομίζω ότι υπήρχαν και πολλές αμφιβολίες για τη νούμερο 1 επιλογή της φετινής χρονιάς. Το After Hours κυκλοφόρησε στην αρχή του πρώτου lockdown, εξαλείφοντας κάθε δικαιολογία να μην το έχει ακούσει κάποιος. Ο Weeknd επαναπροσδιόρισε τον εαυτό του δημιουργώντας ένα υβρίδιο 80s pop και μοντέρνας R&B/hip – hop, κάνοντας το δίσκο να ακούγεται τόσο μακρινός, αλλά παράλληλα και ως άμεση συνέχεια της μέχρι τώρα πορείας του. Το γεγονός δε ότι για τον ίσως καλύτερό του δίσκο μέχρι στιγμής, ένας θεσμός σαν τα Grammys αποφασίζει να τον αποκλείσει τελείως και αντ’ αυτού δίνει έδαφος σε άλλα κατώτερα μουσικά κατορθώματα, είναι ένας λόγος παραπάνω να ανακηρυχθεί το After Hours δίσκος της χρονιάς. Abel μην ανησυχείς. Δε χρειάζεσαι εσύ τα Grammys, αυτά σε χρειάζονται.
