Κλασική και παντοτινή απορία με κάθε νέο έτος είναι πότε πρόλαβε και πέρασε ο Ιανουάριος. Πολύ γρήγορα, θα πω εγώ, αλλά σχετικά ήπια, καθώς δεν είχαμε πολλές νέες κυκλοφορίες. Αλλά λίγο από εδώ και λίγο από εκεί, η δεκάδα επιτέλους διαμορφώθηκε. Ακολουθούν οι επιλογές που έκαναν το καταλληλότερο ποδαρικό στο 2022:
1.The Weeknd – Dawn FM
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Abel είναι πιστός στο ραντεβού του, καθώς προτιμά πλέον να κυκλοφορεί υλικό στην αρχή κάθε νέου έτους. Το Dawn Fm είναι μια χορταστική συνέχεια του After Hours με τη δική του ιδιαιτερότητα, χωρίς βέβαια να την ισοφαρίζει. Για την περίσταση, ο The Weeknd υποστηρίζει την εξέλιξή του μεταφέροντάς το σε μια ιδέα τόσο φιλόδοξη όσο και ενδιαφέρουσα, που επιβεβαιώνει την ιδιότητά του ως κυρίαρχου του mainstream της synthpop.
2. Boris – W
Δεν έχει τύχει να αναφέρουμε το όνομα Boris ποτέ ξανά, αλλά για όλα υπάρχει πρώτη φορά. Οι Γιαπωνέζοι πειραματιστές επέστρεψαν με το W που είναι ο διάδοχος του προηγούμενού τους δίσκου “NO“, αλλά μάλλον είναι το πολικό αντίθετό του από κάθε άποψη. Από τις πρώτες του στιγμές γίνεται σαφές ότι αυτό όχι μόνο ανοίγει νέους δρόμους, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα από τα αριστουργήματα της μπάντας. Αξίζει σίγουρα την προσοχή μας.
3. Amber Mark – Three Dimensions Deep
Το Three Dimensions Deep είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι μέσα από όλες τις σύγχρονες τάσεις της R&B με εντυπωσιακή ευκολία. Σήμερα, αν δούμε το βάθρο του γυναικείου R&B, συμπεριλαμβάνοντας πάντα Alternative/Comtemporary /Neo-Soul, των τελευταίων 5 ετών, είναι μεγάλη τύχη που έχουμε μια χούφτα ταλαντούχες μουσικούς όπως SZA, Solange, Lianne La Havas, Rina Sawayama και ακόμα και τη L’Rain. Νομίζω ότι η ιδέα της προσθήκης της Amber Mark σε αυτή τη λίστα θα μπορούσε να είναι κάτι παραπάνω από δυνατή στο μέλλον, επομένως δώστε βάση στο Three Dimensions Deep.
4. MØ – Motordome
Μια αυτοεπιβεβαίωση αγριάδας διατρέχει το Motordrome, που δεσμεύεται από την αρχή και όχι παρακάτω και στη συνέχεια έρχεται φορτσάτο. “It’s a brand-new day,” μας λέει, “teaching me to be bold”. Αυτή η σιγουριά πηγάζει σε κάθε ένα από τα δέκα κομμάτια του άλμπουμ, ταυτόχρονα έτοιμα για pop, λίγο πιο ιδιαίτερη απ’ ότι γνωρίζουμε, αλλά με ξεχωριστή δυναμική. Λιγότερο χορευτικά, τα τραγούδια προορίζονται για ηλιοβασιλέματα και αργά βραδινά πάρτι.
5. Anaïs Mitchell – Anaïs Mitchell
Σε αυτόν εδώ το δίσκο, μιλάμε για ένα δείγμα οργανοπαικτικά πλούσιο και όμορφο, καλογραμμένο λαϊκό από την τραγουδίστρια και τραγουδοποιό Anaïs Mitchell, που ανυπομονούσα από τότε που άκουσα την εξαιρετική της δουλειά στο τελευταίο άλμπουμ των Big Red Machine. Κανένα από αυτά τα κομμάτια δεν φτάνει πραγματικά στα ύψη του Latter Days. Ωστόσο, υπάρχει ένα παρόμοιο επίπεδο γαλήνης στα όργανα και η φωνή της Mitchell είναι υπέροχη και χαλαρωτική όπως πάντα.
6. Yard Act – The Overload
Να και το πρώτο ντεμπούτο της χρονιάς. Οι Yard Act κατασκευάζουν τη δική τους ταυτότητα στο εξαιρετικό τους πρώτο δίσκο, με ένα πνευματώδες μείγμα dance-punk, προφορικού λόγου και έντεχνου ροκ, πολύ παρόμοιο με τους Sleaford Mods (αν και πολύ λιγότερο χοντροκομμένο). Μπορεί να τους λείπει το συγκεκριμένο επίπεδο λυρικής ευκρίνειας των καλύτερων punk συγκροτημάτων, ωστόσο τα μηνύματά τους παραμένουν ξεκάθαρα, και ο τραγουδιστής αντηχεί μια αξιοσημείωτη εργατική γοητεία, εξίσου ικανή να απαγγέλλει τόσο ζοφερή ποίηση, όσο και εκκεντρικό, συνεχώς εξελισσόμενο post-punk.
7. AURORA – The Gods We Can Touch
Αυτό είναι απλά το πιο στιβαρό έργο της AURORA. Ενώ έφερε το δραματικό μέρος του Infections of a Different Kind (Step I), που περιέχει τη μουσική που μπορεί να γράψει καλύτερα, επέλεξε μια πειραματική διαδρομή μουσικής, που δεν προσπάθησε πολύ, όπως χορευτικές ηλεκτρονικές συνθέσεις και αισιόδοξες μελωδίες “κλαμπ” . Στο A Different Kind of Human (Step II) αυτές οι προσπάθειες έγιναν σε κάποιο βαθμό, αλλά δεν ήταν αρκετές για να με ικανοποιήσουν. Εδώ το αποτέλεσμα στέφεται με επιτυχία.
8. Comeback Kid – Heavy Steps
Το Heavy Steps είναι ένας άλλος δίσκος κορυφαίας ποιότητας hardcore punk από μία μπάντα από την οποία δεν περιμένουμε τίποτα λιγότερο. Δύο δεκαετίες δεν έχουν αμβλύνει στο ελάχιστο την ακατέργαστη δύναμη των Comeback Kid και, αν μη τι άλλο, βρίσκονται στην κορυφή του παιχνιδιού τους. Με αυτόν τον ρυθμό, φαίνεται ότι οι Καναδοί θα μπορούσαν να έχουν άλλα 20 χρόνια. Ακόμα κι αν αυτό είναι λίγο μπροστά, είναι δύσκολο να μην θαυμάσουμε ένα σκληροπυρηνικό συγκρότημα βετεράνων που βρίσκεται ακόμη στην ακμή του.
9. Miles Kane – Change The Show
Έχοντας επαναηχογραφηθεί μετά από μια αυτοσχέδια συνεργασία με τους γείτονες του psycho-rock ντουέτου “Sunglasses for Jaws”, το Change The Show μοιάζει κάπου σαν μια μουσική εκδοχή του Miles που “ρίχνει το δέρμα του” και είναι σαν το άλμπουμ που ο Miles λαχταρούσε να κυκλοφορήσει. Αν ψάχνετε για “όλα τα συναισθήματα” σε ένα κρύο χειμωνιάτικο πρωινό, το Change The Show θα ζεστάνει την καρδιά σας και θα σας κάνει να λαχταράτε τις ξέγνοιαστες και -μακάρι επερχόμενες- φεστιβάλικές μέρες του καλοκαιριού.
10. Celeste – Assassine(s)
Υπάρχει μια τάση μεταξύ όλων των post-οτιδήποτε συγκροτημάτων, να βασίζονται στην ομορφιά και την αίσθηση του έπους για να παρασύρουν τους ακροατές. Ωστόσο αυτό δεν υφίσταται εδώ, γιατί οι Celeste κάνουν ακόμα και τα πιο ήπια ιντερλούδια τους να ακούγονται εξίσου επιθετικά. Το καλύτερο στοιχείο εδώ, το “(A)” ξεκινά με κυλιόμενα σκοτεινά “σύννεφα” σπασμένης ατμόσφαιρας πριν μεταλλαχθεί σε έναν ατμοσφαιρικό κολοσσό. Γενικά, αφήστε το στη Γαλλία για καλό metal, πλέον.
