Συντάκτης: Χριστακίδης Χρήστος
Ο Γκάρι Όλντμαν είναι ο Ουίνστον Τσόρτσιλ στο “Darkest Hour”, ένα ιστορικό δράμα ικανό να χαρίσει στον βετεράνο ηθοποιό το πρώτο του βραβείο από την Ακαδημία.
Η φράση “Darkest Hour” ήταν ο χαρακτηρισμός που έδωσε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, πρώην πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, στην περίοδο ανάμεσα στον Ιούνιο του 1940 και στον Ιούνιο του 1941, δηλαδή ανάμεσα στην πτώση της Γαλλίας και στην ναζιστική εισβολή στη Σοβιετική Ένωση. Δεν μπορούσε να βρεθεί καλύτερος τίτλος για την πρώτη ταινία που αναλύει διεξοδικά αυτή την ιστορική φιγούρα, τον σημαντικότερο πολιτικό που υπήρξε ποτέ στο Ηνωμένο Βασίλειο και τον άνθρωπο που άλλαξε την πορεία του πολέμου. Ήταν από τους λίγους που δεν δήλωσαν υποταγή μπροστά στην τρομοκρατία του Χίτλερ.
Η ταινία “Darkest Hour“, λοιπόν, του σκηνοθέτη Τζο Ράιτ (Περηφάνια και Προκατάληψη, 2005), παρά τις σκοτεινές στιγμές και τις δύσκολες ώρες που περιγράφει, είναι μια ταινία που δεν επρόκειτο να μείνει στο σκοτάδι. Μία ταινία που σκιαγραφεί παραδειγματικά τον Τσόρτσιλ, έναν άνθρωπο τόσο δύσκολο όσο οι ώρες κατά τις οποίες ανέλαβε να πάρει τα ηνία της χώρας του. Αυτή η σκιαγράφηση όμως δεν θα ήταν δυνατή και επιτυχημένη, αν δεν υπήρχε ο υπέρτατος Γκάρι Όλντμαν και το απαράμιλλο ταλέντο του στον ρόλο του Βρετανού πολιτικού.
Πλοκή
Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ αναλαμβάνει επικεφαλής της κυβέρνησης της Μεγάλης Βρετανίας τον Μάιο του 1940, την περίοδο που οι Γερμανοί εισβάλλουν στο Βέλγιο και στη Γαλλία. Ο 65χρονος πολιτικός, τις δύσκολες ώρες που παίρνει την εξουσία, έχει να αντιμετωπίσει όχι μόνο μια επικείμενη εισβολή από τις Δυνάμεις του Άξονα αλλά και τις μηχανορραφίες άλλων πολιτικών μέσα στο ίδιο του το κόμμα αλλά και τη δυσπιστία που έδειχνε ο βασιλιάς προς το πρόσωπο του. Καθώς τα νέα από το μέτωπο στην παραλία της Δουνκέρκης δεν είναι αισιόδοξα, ο Τσόρτσιλ θα αναγκαστεί να πάρει μια μεγάλη απόφαση. Να μείνει σωστός στις αξίες του και να πολεμήσει μέχρι τέλους τον αντίπαλο ή να προσπαθήσει να κάνει ειρήνη μαζί του, θυσιάζοντας την ελευθερία της χώρας του;
Πρώτα Σχόλια
Η ταινία σέβεται το κύρος του ανθρώπου και των γεγονότων πάνω στα οποία είναι βασισμένη και τους συμπεριφέρεται με την ευαισθησία που τους αρμόζουν. Το σενάριο του Άντονι ΜακΚάρτεν “πατάει” πάνω στα πανέμορφα σκηνικά και δένει με τα χρώματα της εποχής, τα οποία εναλλάσσονται, ανάλογα με το “βάρος” των σκηνών και τη “σκοτεινότητα” της κάθε ώρας. Μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις ο Ράιτ να φαίνεται να υπεραναλύει πράγματα και καταστάσεις, ενώ σε άλλες να παραλείπει πολλά, όμως στο σύνολο τους οι σκηνές είναι μία προς μία μοναδικές, άρτιες τεχνικά και με τη εξαίσια μουσική του Ντάριο Μαριανέλι, γνωστού συνεργάτη του Ράιτ, να τις ντύνει ιδανικά. Το “Darkest Hour” είναι ένα ιστορικό δράμα και υπερβάλλει λίγο στα πατριωτικά στοιχεία, ειδικά στις ομιλίες του Τσόρτσιλ, ωστόσο αυτό ήταν αναπόφευκτο καθώς αναφέρεται στο σύμβολο του πατριωτισμού της Μεγάλης Βρετανίας.
Ερμηνείες
Ο βασικός χαρακτηρισμός που αρμόζει ωστόσο στην ταινία είναι πως αποτελεί ένα “one-man show”. Το ταλέντο του Γκάρι Όλντμαν είχε όλες τις ευκαιρίες να ξεδιπλωθεί πάνω στον ρόλο αυτό και αυτό ακριβώς συνέβη. Κάνει τον ρόλο δικό του ολοκληρωτικά, σεβόμενος την ιστορική φιγούρα που υποδύεται, “διαβασμένος” πάνω στην παραμικρή λεπτομέρεια του χαρακτήρα της. Δείχνοντας την ευαισθησία σε σκηνές συναισθηματικά φορτισμένες και όντας αμείλικτος και αποφασιστικός μπροστά στον υπέρτατο κίνδυνο, ο Όλντμαν επικοινωνεί στον κόσμο τις ιδιότητες του χαρακτήρα ενός ανθρώπου που η ιστορία λάτρεψε για αμέτρητους λόγους. Καταπληκτική η μίμηση της φωνής και οι εκφράσεις του προσώπου του. Το δεύτερο οφείλεται και στους τόνους μακιγιάζ και προσθετικών χαρακτηριστικών που εφαρμόστηκαν πάνω του, τα οποία όμως δεν έκρυψαν την παραμικρή του έκφραση. Όλα αυτά έχουν ανταμείψει ήδη τον Όλντμαν με μία Χρυσή Σφαίρα και πολύ πιθανό να μην είναι αυτό το σημαντικότερο βραβείο που θα του απονεμηθεί για τον ρόλο.
Στους υπόλοιπους ρόλους, η γλυκύτατη Λίλι Τζέιμς ως Μις Λέιτον, ιδιαιτέρα του Τσόρτσιλ, είναι πολύ συμπαθητική και δίνει μία φρεσκάδα στη-γεμάτη γηρατειά- ταινία, αν και μερικές φορές καταπλακώνεται από τον Όλντμαν. Το ίδιο και η Κριστίν Σκοτ Τόμας που υποδύεται την Κλέμι, την γυναίκα του, η οποία αρκείται σε κάποιες τρυφερές και χιουμοριστικές συζητήσεις με τον σύζυγο της.
Συνεπώς
Ο Γκάρι Όλντμαν είναι αυτός που μετατρέπει το “Darkest Hour” σε μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Τα βραβεία που απέσπασε η ταινία και όσα επρόκειτο να αποσπάσει είναι προϊόντα της ερμηνείας του. Θα γίνει κλασική, όχι μόνο γιατί είναι η βιογραφία ενός ανθρώπου που έπαιξε τεράστιο ρόλο στην εξέλιξη του πολέμου και στην πορεία ολόκληρης της Ευρώπης, αλλά κυρίως γιατί είναι η ταινία που αποτελεί το “ρετιρέ” μίας αξιοθαύμαστης κινηματογραφικής καριέρας, προς το παρόν τουλάχιστον.
Με την υποστήριξη του Cineplexx
