Η Danai Nielsen τράβηξε την προσοχή μας με τους αιθέριους synth, dream pop ήχους της. Δεν ήταν, όμως, μόνο αυτό. Ήταν τα ροζ μαλλιά, ήταν τα φαντασμαγορικά κοστούμια απο χαρτί, ήταν το γεγονός πως ό,τι είχε την υπογραφή της ξεχώριζε και δεν θύμιζε τίποτα παρόμοιo – τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα. Μία Δευτέρα απόγευμα κλείσαμε ένα τηλεφωνικό ραντεβού και είχα την ευκαιρία να μάθω πληροφορίες για τις οποίες αναρωτιόμουν κάθε φορά που άκουγα τα κομμάτια της ή παρακολουθούσα τα video clips της.
Πότε έγινε η μουσική επάγγελμα για σένα;
Το κύριο μου επάγγελμα σχετίζεται με τη γραφιστική. Η αλήθεια είναι πως το μουσικό κομμάτι προσπαθώ να το κρατήσω ατόφιο ώστε να μπορώ να κάνω ό,τι θέλω και όπως το θέλω χωρίς να με επηρεάζει -τουλάχιστον ακόμα- το οικονομικό. Για αρκετά χρόνια προσπαθούσα να ζήσω αυτό το όνειρο του μουσικού και δεν γινόταν. Ξεκίνησα να ασχολούμαι ξανά πιο συνειδητά όταν έκανα το πρώτο μου live στο Ρομάντσο πριν από περίπου δύο χρόνια. Εκεί έκανα το πρώτο solo live και ξαναμπήκα στη διαδικασία να παίζω μουσική μπροστά σε κόσμο και όχι μόνη μου στο γκαράζ του σπιτιού.
Κάθε σου εμφάνιση είναι και μια έκπληξη. Τι φορούσες την πρώτη φορά που έπαιξες live μπροστά σε κοινό;
Τότε το μαλλί μου ήταν φυσικό. Είχα καρέ με αφέλειες. Δεν χρειαζόμουν την ροζ περούκα. Όσον αφορά το ντύσιμο όμως, είχα ράψει ένα κοστούμι με υφάσματα από ένα μαγαζί στην Αθήνα, τον Ερωτόκριτο. Ο Ερωτόκριτος, λοιπόν, είναι ένας πολύ extravagant, υπέροχος τύπος που έχει πολύ glamorous υφάσματα. Όταν πήγα πρώτη φορά έκαιγε φασκόμηλα και ανεβοκάτεβαζε μια ενεργειακή πέτρα. Βλέποντας αυτό, κατευθείαν σκέφτηκα ότι πρέπει να πάρω ύφασμα οπωσδήποτε από εκεί. Ήθελα ένα ύφασμα που να αντανακλά στο φως. Είχα σκεφτεί πως το να είναι κανείς πάνω σε μια σκηνή είναι αρκετά άβολο, μιας κι έχει τόση προσοχή και τόσα φώτα στραμμένα πάνω του. Έτσι, ήθελα κάτι που να καθρευτίζει όλο αυτό το φως προς τα πίσω, κάτι σαν ντισκομπάλα. Και το βρήκα φυσικά σε αυτό το μαγαζί. Ένιωθα πολύ λαμπερή σε αυτό το κοστούμι.
Ποιό ήταν το τραγούδι που ασχολήθηκες για πρώτη φορά με πολλή προσοχή και για πολύ καιρό;
Ήταν ένα τραγούδι που είχα γράψει για ένα αγόρι, που ήμασταν τότε μαζί, τον Αλέξανδρο. Ήμουν 17 ή 18 χρονών. Είχα μόλις μεταφέρει το πιάνο από το σαλόνι στο δωμάτιό μου. Οπότε είχα κλείσει την πόρτα νομίζοντας ότι έτσι δε θα ακούγεται η μουσική. Έπαιζα με κλειστά τα φώτα πολύ απαλά και ρομαντικά. Θυμάμαι το είχα ηχογραφήσει. Εκείνη τη χρονιά μου είχαν κάνει δώρο και στα γενέθλια μου ένα μουσικό πριόνι το οποίο βγάζει ήχο σαν από θρίλερ του ’30. Έπαιζα με αυτό και το πιάνο και τραγουδούσα σε ένα σάπιο μικρόφωνο με πάρα μα πάρα πολλά εφέ. Ήταν ένα πολύ γλυκό αγαπησιάρικο κομμάτι.
Ποιές είναι τελικά, όμως, οι μουσικές σου ρίζες και επιρροές; Τι μουσική ακούς εσύ η ίδια;
Δυσκολεύομαι γενικά να απαντήσω εδώ. Έχω περάσει από πολλές φάσεις μουσικά. Υπήρχε περίοδος που άκουγα πολύ ψαγμένα πειραματικά πράγματα. Αργότερα άκουγα Σοπέν και κλασική μουσική. Έχω σίγουρα περάσει μεγάλη φάση και με Radiohead, The Cure. Έχω ακούσει πολύ PJ Harvey, πολύ Björk. Επίσης, μου αρέσουν πολύ τα παραδοσιακά από διάφορες χώρες, η αφρικάνικη μουσική. Είχα ψάξει πολύ μια περίοδο για παραδοσιακές σαμανικές μουσικές. Είχα πάει κι ένα ταξίδι στην Ινδία κι εκεί είχα κάνει και κάποια μαθήματα τραγουδιού με μια φανταστική γυναίκα. Πρόφατα απενοχοποίησα την ελληνική μουσική, ουσιαστικά την παραδοσιακή μουσική που αρνούμουν να ακούσω.
Περνάω φάση που ακούω δαιμονισμένα Καρρά, Βανδή και Βίσση. Είναι σαν να ανακαλύπτω μια καινούργια διάσταση. Ωστόσο, έχω μεγαλώσει σε μια οικογένεια που άκουγε πολλή μουσική. Η μαμά μου έβαζε πάντα να παίζει The Doors στο σπίτι. Ακούγαμε πολλή τζαζ και κλασικούς ήχους, αλλά και πιο trendy. Όταν, για παράδειγμα, είχε βγει ο Manu Chao, τον ακούγαμε ασταμάτητα. Ανάλογα με την περίοδο που περνώ, συντονίζομαι και στο ανάλογο είδος μουσικής. Όταν έχω νεύρα, μπορεί να ακούσω σκοτεινή τέκνο ή χιπ χοπ. Τα βράδια μπορεί να ακούω Brian Eno παραδοσιακά αφρικάνικα και ρώσικα νανουρίσματα, πιο απόκοσμα και χορωδιακά.
Σε ποιόν θα έδειχνες πρώτα κάτι που μόλις έγραψες, συνέθεσες, σκέφτηκες; Ποιόν συμβουλεύεσαι;
Είναι πολύ γλυκιά ερώτηση αυτή. Νομίζω στο μπαμπάκα μου! Χα!Γενικά είναι μια έντονη καλλιτεχνική περσόνα. Είναι φωτογράφος, γραφίστας, ασχολείται με βίντεο, φτιάχνει έπιπλα, παίζει διάφορα μουσικά όργανα. Έχει φτιάξει ακόμα και κάποια δικά του. Είναι μια τρελοπερσόνα. Πάντα τον συμβουλεύομαι γιατί έχει μια καλή σφαιρική κρίση. Συνήθως αυτά που μου λέει είναι εύστοχα, τα σημειώνω. Αυτός και ο παππούς ο Δανός ήταν μάλλον η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης, γιατί ασχολούνταν και οι δυο με πάρα πολλά δημιουργικά πράγματα. Ο Δανός παππούς είναι τρελάρας από μόνος του. Είχε φτιάξει ολομόναχος ένα δίσκαλο όργανο. Τα πλήκτρα, η κατασκευή και τα ηλεκτρονικά ήταν όλα φτιαγμένα από τον ίδιο. Με τον παππού το καλοκαίρι πάντα κάναμε μικρά πρότζεκτ και με βοηθούσε και με παρακινούσε να εξελίξω τις καλλιτεχνικές μου δεξιότητες.
Άρα η ενασχόληση σου με τις κατασκευές από χαρτί προέκυψε από τον παππού; Τι είναι αυτό που σε ευχαριστεί περισσότερο σε αυτό σου το χόμπι;
Σωστά! Τώρα πλέον συνδέω κι εγώ τις τελείες μεταξύ τους. Από εκεί ξεκίνησε και το συνέχισα μέχρι και σήμερα. Αυτό που νομίζω ότι με ευχαριστεί περισσότερο είναι ότι σκέφτομαι κάτι το οποίο δεν έχει υλική υπόσταση και απλά με τα χέρια μου, ένα ψαλίδι και αυτό το πολύ υπέροχο υλικό, το χαρτί, μπορώ να του δώσω μορφή. Μπορώ να ξεκινήσω από κάτι μικρό και να του δώσω φόρμα, υφή και διάσταση. Μου θυμίζει κάτι παιδικό και μου αρέσει ακόμα περισσότερο όσο ανακαλύπτω το πόσο εύπλαστο και τρισδιάστατο μπορεί να γίνει.
Τα live σου αποτελούν ένα αληθινό performance. Χειροποίητα κοστούμια και ρούχα, εκκεντρικά μαλλιά και make-up είναι κάποια από τα στοιχεία που χτίζουν μια ολόκληρη ίστορία γύρω από το τραγούδι που παρουσιάζεις κάθε φορά.
Τι απολαμβάνεις τελικά περισσότερο; τα live performances ή την μοναχική διαδικασία δημιουργίας της μουσικής;
Είναι διαφορετικά πράγματα. Δεν απολαμβάνω πάντα ούτε το ένα ούτε το άλλο. Γράφω κάτι γιατι συνήθως έχω την ανάγκη να εκτονώσω κάποια πράγματα που με βαραίνουν, με στεναχωρούν, με προβληματίζουν. Έτσι, δεν απολαμβάνω πάντα ιδιαίτερα την διαδικασία. Στο τέλος, όμως, είναι λυτρωτικό. Μοιάζει με μία καλή συνεδρία ψυχοθεραπείας.
Από την άλληπλευρά, τα live έχω αρχίσει τον τελευταίο καιρό να τα απολαμβάνω και να είμαι πιο πολύ εκεί. Επειδή, γενικά, είμαι αγχώδης από την φύση μου, στα live μού βγαίνει όλη η ένταση. Τώρα τελευταία ξεκίνησα να είμαι όντως πιο πολύ εκεί. Νιώθω πως υπάρχει και μια ωραία επαφή με τον κόσμο. Η Δανάη εξελίσσεται σε αυτό το κομμάτι. Ουσιαστικά, όμως, έχουν διαφορετικό ενδιαφέρον οι διαδικασίες αυτές. Από τη μια όταν γράφω είμαι ελεύθερη και ψάχνω να δω τι θα προκύψει, ενώ στα live είναι η παρουσίαση ενός ήδη υπάρχοντος υλικού και έχει την χαρά του να το μοιράζεσαι.
Το καινούριο σου τραγούδι περνά ένα πολύ ηχηρό και σημαντικό μήνυμα για τις τοξικές σχέσεις. Τι σε ενέπνευσε για να γραφτεί αυτό το κομμάτι;
Μια πολύ τοξική σχέση. Ήταν βιωματικό. Με την γοργόνα πάντα είχα μια ιδιαίτερη σχέση. Ένιωθα πως είμαι μισή-μισή, λίγο στεριά και λίγο θάλασσσα. Είχα κάνει και τη σύνδεση με την γοργόνα που έβλεπα μικρή στην Δανία και με εντυπωσίαζε, αλλά παράλληλα μου προκαλούσε μια θλίψη. Όταν έγραφα το κομμάτι ήμουν σε μια πολύ κομβική φάση της ζωής μου. Ένιωθα εγκλωβισμένη και είχα βάλει διάφορα ερωτήματα στον εαυτό μου. Το ίδιο το κομμάτι μίλησε σε μένα αφυπνιστικά. Μου έδωσε την δυνατότητα να δω τα πράγματα από μια διαφορετική οπτική. Όπως όταν βλέπεις ένα όνειρο, το οποίο όταν ξυπνήσεις θα πεις: “Ωχ! Δε το είχα σκεφτεί ποτέ αυτό!”.
P.S. Η Danai Nielsen την Πέμπτη 22/10 στις 20.00 θα συμμετέχει σε live Q&A στο Instagram με την Α21 με την οποία συνεργάζεται πλέον επίσημα. Πρόκειται για έναν διεθνή, μη κερδοσκοπικό οργανισμό που δρα ενάντια στην εμπορία ανθρώπων (human trafficking).
Το video clip του τραγουδιού έχει μια όμορφη ιστορία να πει. Πιστεύεις είναι απαραίτητο ένα video clip όταν παρουσιάζεται ένα καινούργιο τραγούδι; Γιατι εσύ το προτιμάς;
Θεωρώ πως είναι απαραίτητο γιατί, ειδικά στους ρυθμούς που κινούμαστε πλέον, ο συνδυασμός οπτικού υλικού και ήχου ίσως έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο. Συμμετέχουν περισσότερες αισθήσεις και ίσως αυτό κεντρίσει περισσότερο το ενδιαφέρον. Το παρατηρώ και σε μένα την ίδια. Μπορεί να ακούσω ένα κομμάτι και να το προσπεράσω, ενώ αν το ακούσω μέσα από ένα βίντεο όπου θα με κερδίσει και η εικόνα, θα του δώσω περισσότερη σημασία. Όπως ακριβώς μου αρέσει στα live να δημιουργώ ένα περιβάλλον από το μηδέν, φτιάχνοντας π.χ. τα κουστούμια, έτσι και τα ηχογραφημένα τραγούδια μου αρέσει να συνοδεύονται απο ένα video.
Ποιά είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Τι να περιμένουμε από την Danai Nielsen;
Ετοιμάζω ένα άλμπουμ αυτήν την περίοδο. Είναι κάπως ιδανική η συγκυρία με την έλλειψη των live, γιατί είναι μια διαδικασία που απαιτεί συγκέντρωση και απομόνωση. Επίσης, εδώ και αρκετό καιρό σκέφτομαι πως στα live νιώθω πολύ περιορισμένη κινησεολογικά έπειδή έχω τα πλήκτρα κι ένα μικρόφωνο ακριβώς μπροστά μου. Έτσι σκέφτομαι να αλλάξω λίγο ή και πολύ τα όργανα που χρησιμοποιώ στα live, για να αισθανθώ μεγαλύτερη ελευθερία στις κινήσεις μου. Πρόσφατα ανακάλυψα στο studio ένα drum pad που με ενθουσίασε και σκέφτομαι να το εντάξω στα κομμάτια μου.
Η κουβέντα μας τελείωσε με γλυκιές ευχές για δημιουργικότητα. Αποχαιρετιστήκαμε και με απογοήτεση δηλώσαμε και οι δυο πως μετά από αυτή την όμορφη κουβέντα έπρεπε να επιστρέψουμε σε βαρετές δουλειές σπιτιού. Εγώ πάντως σίγουρα συνόδευσα το υπόλοιπο μου βράδυ με τραγούδια της Δανάης σκεπτόμενη πόσο πολύπλευρο και όμορφο είναι αυτό το άτομα. Σίγουρα, λοιπόν, θα περιμένω με αγωνία να ακούσω τί όμορφες ιστορίες θα σκαρ’ωνει στο νέο της άλμπουμ.
